Άφησε ανεξίτηλες πινελιές στη δασκαλική και μαθητική κοι­νότητα

ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Γράφει ο Φώτης Χρήστου

Ο Λεωνίδας Θανά­σης γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Μεσοπόταμο. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αργυροκάστρου, όπου αποφοίτησε το 1959 και εργάστη­κε ως δάσκαλος σε διάφορα χω­ριά, την Φοινίκη, την Κρανιά, με πλήρη αφοσίωση στο επάγγελμά του.

Γόνος μιας ταπεινής αγροτικής οικογένειας, είχε να προσκομίσει αυτά τα αγαθά στο χαρακτήρα του. Συνεπής, τακτικός, συνεργάσιμος, άφησε ανεξίτηλες πινελιές στη δασκαλική και μαθητική κοι­νότητα.

Ακούραστος μελετητής, είχε την ικανότητα να χαράξει πορεί­ες και να φέρει ιδέες, ανοίγοντας ορίζοντες γνώσεις στους μαθη­τές. Ιδίως, θετική κρίθηκε η δα­σκαλική του προσφορά στην εκ­μάθηση της ελληνικής γλώσσας στα ελληνόπουλα στη Βόρεια Ήπειρο, στα πλαίσια πάντα μιας καθ’ όλα ελεγχόμενης κατάστασης. Αυτή θεωρείται μια θυσία, η οποία εκτιμάται.

Οι εμμονές στη γνώση, η δίψα για μάθηση, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, τον ώθησαν στις πανεπιστημιακές σπουδές, στο ανοι­χτό πανεπιστήμιο.

Σπούδασε φιλολογία, όπου και διακρίθηκε για τις ικανότητές του στον τομέα της επιστημονικής του κατάρτισης.

Μέλημά του, ως συγκροτημέ­νος διανοούμενος, η αφοσίωση και η ενασχόλησή του με τα κοινά. Η προσφορά του στον τομέα του πολιτισμού αποτελεί και θα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για πολ­λές γενεές στο χώρο μας. Τα χορευτι­κά και πολυφωνικά συγκροτήμα­τα, τόσο στα σχολεία όσο και στο χωριό του, το Μεσοπόταμο, ήταν από τα επιτεύγματα της εποχής.

Χαρακτηριστικά του ήταν η επιμονή και η τελειομανία. Σε όλες τις δραστηριό­τητες που ανέλαβε, σημείωσε μόνο επι­τυχίες. Οι συγχωριανοί τον θυμούνται σαν ακούραστο εργάτη του πολι­τισμού, μέσα από το σκοτάδι να περισυλλέγει αξίες του τόπου, τραγούδια και χορούς, να προ­σαρμόζει μουσικές στα δεδομένα της εποχής, με απώτερο στόχο: να κρατάει ζωντανά κομμάτια του πνεύματος και της παράδοσης.

Είχε δίπλα του, στο διδασκαλι­κό εκπαιδευτικό του έργο και σε όλες του τις δραστηριότητες, μια ικανότατη εκπαιδευτι­κό, τη σύζυγό του, με επιφάνεια δρά­σης και μέγεθος σκέψης, την Έλλη.

Η ζωή, βέβαια, έχει τις θετικές, αλλά και τις αρνητικές, τις ανεπιθύμητες πλευρές. Το 1974 χάνει τον μοναχογιό του, το κλωνάρι του, τον Νίκο, σε τροχαίο ατύχημα. Δεν ήταν ακό­μα 8 χρονών. Τότε χτυπήθηκε, προφανώς με ανελέητες συνέ­πειες η ψυχολογική του κατάσταση.

Προσπάθησε να διατηρήσει τις ισορροπίες και τα κατάφερε για αρκετά χρόνια στη σειρά, ώσπου η ανίατη ασθένεια τον καθήλωσε στην κλί­νη. Μια διαρκής κατάσταση που προκαλούσε πόνο σε όλους μας, διότι βλέπαμε και αισθανόμασταν το δάσκαλό μας να υποφέρει.

Έχουμε την αίγλη, τη λάμψη της προσωπικότητάς του, την ταπεινότητα, την εργατικότητα, όλα τα θετικά του ως παράδειγμα για πε­ραιτέρω συνέχιση του έργου του.