«Ένα γεφύρι είναι η ζωή και χαρά σε όποιον το χρησιμοποιεί…»

«Ένα γεφύρι είναι η ζωή και χαρά σε όποιον το χρησιμοποιεί…»

Γίναμε για λίγο ΜΑΝΤΑΣ

Το επώνυμο «ΜΑΝΤΑΣ» έγινε πλέον συνώνυμο του γεφυριού, αφού ο Σπύρος πολλά χρόνια τώρα καταγράφει γεφύρια, με τις ονομασίες τους, τις ιστορίες τους, τους  θρύλους και μύθους τους. 

Ορισμένα είναι σκεπασμένα από χώμα, από βάτα, βρίσκονται σε δύσβατα μέρη. Τα ξεσκεπάζει, τα μετράει, τα μελετάει, τα φωτογραφίζει… 

Κάθεται μετά, με την ησυχία του και κάνει το στοχασμό του… Φροντίζει, με τον τόπο του, για την συντήρησή τους

Πριν από μερικά χρόνια τον συναντήσαμε τυχαία στην Αθήνα. Ψηλός, λιγνός, αγέρωχος – ασωρίαστο πέτρινο γεφύρι. Μας είπε, στα πεταχτά, λίγα πράγματα, για το δικό του πάθος: 

«Ένα γεφύρι για μένα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για την απέναντι όχθη. Όπου μπορώ να βρω νέα πράγματα, καλά και κακά… Ένα γεφύρι είναι η ζωή και χαρά σε όποιον το χρησιμοποιεί…»

Μας ανέθεσε καθήκον, να ελέγξομε έναν κατάλογο με τα καταγραμμένα από τον ίδιο γεφύρια του χωριού μας, της Δερβιτσάνης.  

Βρήκαμε στη μνήμη μας, στην ύπαιθρο, αλλά και στις εξιστορήσεις των παλιών, τα υπαρκτά κι ανύπαρκτα τσιμεντένια και πέτρινα γεφύρια του χωριού μας. 

Σημειώσαμε: 

«Το γιοφύρι του Σιάνου», της «Εκκλησίας», του «Γκάση», του «Νταμποριού» ή του «Τσιάμη», του «Γηπέδου», του «Ντερβενιού», του «Σπάκα», του «Κούστα», το «Λιθαρένιο Γιοφύρι», της «Ντοφτής», της «Μαλουκάς» …

Θυμηθήκαμε τον εαυτό μας μικρό να «κατασκευάζει» γιοφύρια:  Στη «Γούρα του Γουργού», στα «Μουσιά», στις «Μούρσες», στις «Οβύρες», στη «Σμίξη», στο «Σκάλιο»… Όπου βρίσκαμε άμμο…

Γίναμε, για λίγο ΜΑΝΤΑΣ.

Στο εξώφυλλο: «Το γιοφύρι του Σιάνου» στη Δερβιτσάνη.

Σχετικά άρθρα: