«Μηηηη…! Στα δύο μέεεετρα, μακριάααα!»

«Μηηηη…! Στα δύο μέεεετρα, μακριάααα!»

Ατενίζοντας την θάλασσα από το παράθυρο του Γενικού Νοσοκομείου «Πέτρος Νάκος» των Αγίων Σαράντα.

Για την μάνα μου και τον πατέρα μου, για τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας:

Η γενιά των «καλών εποχών» και «της απόλυτης σημερινής μοναξιάς».

Η γενιά της «αληταρχικής κομμουνιστικής δικτατορίας» και της «γλυκόπικρης δημοκρατικής απάτης».

Η γενιά που μεγάλωσε ένα τσούρμο παιδιά και κατάντησε με άδεια αγκαλιά .

Η γενιά που κρεμόντουσαν πάνω τους σαν γεμάτα τσαμπιά, τα παιδιά, και τώρα… «μηηηη…!», «στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα…!».

Η γενιά που τους έμειναν οι καραμέλες και τα λουκούμια στα χέρια, μην μπορώντας να τα δώσουν στα εγγόνια τους, γιατί, «μηηηη…! στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα…!»

Η γενιά που στους γάμους και τις κηδείες μαζευόταν «εφτά βιλιαγέτια», τώρα είναι «τρεις και ο κούκος» και αυτοί… «μηηηη…! στα δύο μέεεετρα, μακριά…!»

Η γενιά που κείτεται στο κρεβάτι του πόνου, περιμένοντας ένα χέρι να τους τον απαλύνει, αλλά… «μηηηη!…στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα…!».

«Βλέπεις το αχανές βλέμμα τους περιμένοντας σαν «τρομαγμένα τσιόνια» (σπουργίτια), αλλά… «μηηηη!…στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα!».

Κείτεται στο φέρετρο, οδεύοντας προς την τελευταία κατοικία, περιμένοντας να τους δώσεις τον τελευταίο ασπασμό, αλλά… «μηηηη!…στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα!».

Φεύγουν με πολλούς καημούς, αλλά και με μια μοναδική χαρά, ότι δεν θα βάλουν μάσκα πια.

Φεύγουν. Γίνονται ένα αστέρι. Σε βλέπουν από κει ψηλά, μακριάαααα, πολύυυυυυυυυυυυ μακριάαααα χωρίς «μηηηη!, ελεύθεροι πια.

Μας φωνάζουν: «Παιδιάαα μας! Αλλάξτε τον κόσμο εκεί κάτω! Διώξτε το «μηηηη…! στα δύο μέεεετρα, μακριάαααα», κάντε το «έλα να σου δώσω μιαν αγκαλιά!».

Αυτή είναι η γενιά, που έζησε τις δύο εποχές, την π.χ. εποχή (πριν Χριστό) εποχή και μ.χ. (μετά Χριστό) εποχή και τώρα την π.κ. (πριν κορωνοϊό ) εποχή και μ.κ. (μετά κορωνοϊό) εποχή.

Φώτης Θανάσης

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Άγιοι Σαράντα, Βορείου Ηπείρου