Πορεύονται μαζί ελληνικά χωριό και γλώσσα

(Η Δερβιτσάνη επιμένει!)

Για πολλοστή φορά, άξεστα, ανιστόρητα, εξαγορασμένα άτομα, ανορθόγραφα στη γλώσσα τους, κι όμως προσποιούνται το δημοσιογράφο, προκαλούν με την μονότονη, στερεότυπη έκφραση:

«Εσείς, οι Έλληνες, είστε ερχόμενοι … ». Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεσαι σιδερένια νεύρα, μεγάλη υπομονή κι αντοχή, γερό στομάχι, για να τους αντιμετωπίσεις.

Βρίσκω τη δύναμη και ήρεμα, εξηγώ:  

 -Ας πούμε ότι, ούτε εγώ δεν ξέρω τι είμαι. Ερχόμενος ή αυτόκτονας. Όμως, κοίτα τι μου συμβαίνει! Ανηφορίζω στο βουνό του χωριού μου κι εκεί ανάμεσα στο Μοναστήρι και την Παναγιά, συναντώ ίχνη, χαλάσματα παλιών σπιτιών.

Στην κατηφόρα προς το σημερινό χωριό, συναντώ άλλο χωριό. Παλιό κι αυτό. Είναι το ίδιο, το απάνω, που με το πέρασμα του χρόνου ροβόλησε, έκανε προς τα κάτω. Το κάθε χωριό έχει την ελληνική ονομασία του, αλλά και την πλούσια ελληνική ιστορία του.

Όπως βλέπουμε, η Δερβιτσάνη, για να κατέβει στους πρόποδες του βουνού και να φτάσει μέχρι τη δημοσιά, στην σημερινή Εθνική Οδό, κοντά στον κάμπο, στο ψωμί, ο φόβος του κατακτητή την είχε ανεβάζει παλιά ψηλά, κατρακύλησε τρεις φορές. Έπαιρνε όμως, μαζί της – στην κατρακύλα της – και τη γλώσσα της. Την ελληνική.

Μα, ξέρουμε ότι για να κτιζόταν τότε ένα χωριό, περνούσαν παρά πολλά χρόνια. Εκατοντάδες χρόνια. Δεν κτίζεται εύκολα ένα χωριό.

Κοίτα πόσο παλιό είναι το χωριό μου, που μιλούσε και συνεχίζει να μιλάει ελληνικά!

Δέχτηκε, ασφαλώς, όλα αυτά τα χρόνια, στην πορεία του, και κάποιον που ήρθε και μπήκε γαμπρός από τα γύρο χωριά, ακόμα και από το Βορρά, αλλά και κάποιον που ήρθε από τη Μάνη και εγκαταστάθηκε εδώ.

Σε ιστορικό του χωριού μου, βρίσκω διανοούμενο σπουδαγμένο στην Κωνσταντινούπολη το 1889, έναν άλλο στην Αθήνα το 1903…

Μίλα μου κι εσύ τώρα, σε παρακαλώ, άξεστε Αλβανέ, που σε φιλοξενούν, σε παροτρύνουν, σε προβάλουν τηλεοπτικοί σταθμοί της πλάκας, για να μολύνεις με παραμύθια της Χαλιμάς, το περιβάλλον, για το χωριό σου;!  

Τι να μου πεις για το στρυμωγμένο χωριό, μέσα σε βουνά, που βλέπει μόνο έναν κόσκινο ουρανό. Για τον παππού σου βοσκό, μια ζωή με το κοπάδι μπροστά και την γκλίτσα στο χέρι;!

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Κυριάκου Οικονομίδη)