ΑΚΕΦΑΛΟΣ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΟΧΩΡΙΟΥ

Δεν πρόλαβα να τον καλογνωρίσω το Βασίλη ΔΙΑΜΑΝΤΗ, γιατί έφυγε από τη ζωή.  Ήταν σαν ένα ογκώδες ελκυστικό βιβλίο, που το διαβάζεις με μανία.

Δεν κουράζονταν να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες! Το τροχισμένο του μυαλό ήταν συνέχεια σε δουλειά! Δημιουργούσε!

Σε βραδιά διασκέδασης, πριν σηκωθεί και πάρει το χορό, σε κέντρο της Αθήνας, άνοιξε την καρδιά του και ανέφερε στην ομιλία του, ένα μεράκι, έναν διακαή πόθο του:

«Για κάθε κοινωνία και για κάθε χωριό, μικρό ή μεγάλο, οι νέοι είναι το μέλλον. Είναι η προκοπή και η εξέλιξη.

Τα Δερβιτσωτόπουλα και οι Δερβιτσωτοπούλες αποτελούν τη μεγαλύτερη κληρονομιά μας. Η Δερβιτσάνη, ήταν ανέκαθεν μεγάλο χωριό, είναι μεγάλο και πρέπει να μείνει μεγάλο.

Το αν θα παραμείνει μεγάλο, εξαρτάται από μας και μόνο από μας.

Αν όλοι καταβάλλουμε την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και δεν αναλωθούμε από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, θα μπορέσουμε να κάνουμε τη Δερβιτσάνη αυτό που της αξίζει πραγματικά.

Δεν ζητάμε από σας μεγάλες θυσίες.

Η ελάχιστη ένδειξη αγάπης και προσφοράς προς το χωριό μας είναι ουσιαστικά μόνο μία:

Να μην αδιαφορούμε!

Ας μην αφήσουμε την αδιαφορία να αλλοιώσει την επαφή με την ζωή και την καρδιά του χωριού μας».

Διοργάνωνε συνεστιάσεις, εκδρομές, κάθε χρονιά ετοίμαζε το ημερολόγιο του χωριού…, με τις οικονομίες του συλλόγου συνείσφερε στα έργα που γινόταν στα πάτρια εδάφη…

Από τότε, που έφυγε ο Βασίλης ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, έμεινε ακέφαλος ο σύλλογος του κεφαλοχωριού…