Ανδρέας Ανδρεάδης: καλοκάγαθος, λιγομίλητος, χαμηλών τόνων και καλός σύμβουλος
Ηλίας ΣΤΟΛΗΣ
Καταγόταν από το χωριό Καλογοραντζή. Μικρός μαθητής τον είχα γνωρίσει ως Επιθεωρητή. Δούλεψα πλησίον του το 1954, στην Περιφερειακή Επιτροπή, με τα γραφεία μας το ένα δίπλα του άλλου. Μέτριου αναστήματος, σωματικά αδύνατος, δεινός καπνιστής, αλλά καλοκάγαθος λιγομίλητος, και χαμηλών τόνων. Όσο και αν δυσφορούσε, δεν ύψωνε ποτέ την φωνή και δεν αντιδρούσε σπασμωδικά.
Αντίθετα εγώ, νέος τότε ευέξαπτος και άπειρος στις δολοπλοκίες και τις ραδιουργίες των κέρβερων του καθεστώτος σε ένα έκθετο τομέα σε τέτοια φαινόμενα. Ο Ανδρέας με πλησίαζε διακριτικά να μου δώσει θάρρος όταν απαιτούνταν και, πλαγίως, με συμβούλευε πώς να αποφύγω την σύγκρουση, όταν προέβλεπε να με πλησιάζει (και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις).
Το καλοκαίρι του 1957, χώρισαν οι δρόμοι μας, διότι εγώ συνέχισα πανεπιστημιακές σπουδές. Αυτό συνέβη, μετά μιας ειρωνικής συγκυρίας, διότι και τους δυο μας, μας έστειλαν για 15 ημέρες, επιτηρητές σε συνεταιριστικά κοπάδια προβάτων, στο Σωπότι και στο βουνό της Φουσμπάρδα, αντιστοίχως.
Στις 12/09/1960, ο Ανδρέας φυλακίζεται και στις 25/07/1961 εκτελείται με την κατηγορία της κατασκοπίας.
Ένα οξύμωρο περιστατικό του 1957, με σύνδεσε κάποτε άμεσα με τους δύο αξιοσέβαστους άνδρες.
Τότε θέλησα να συνεχίσω τις ανώτατες σπουδές και γι’ αυτό απαιτούνταν άδεια αποδέσμευσης από το καθήκον και έγκριση παραχώρησης μιας περιζήτητης υποτροφίας, για την οποία χρειαζόταν έγκριση της περιφερειακής Ε. Επιτροπής, αντιπρόεδρος της οποίας ήταν ο Κώστας Νίκας με τον οποίο είχα διαπληχθεί πρόσφατα και είχα υποβάλει προκλητικά την παραίτησή μου.
Εκφοβισμένος απευθύνθηκα στον Ανδρέα ως αρμόδιο για το θέμα. Εκείνος χαμογέλασε και ευθέως μου απάντησε: Μη φοβάσαι. Και να γίνει καμιά στραβή κατά τη συζήτηση της επιτροπής, ο Κώστας θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να πάρεις την υποτροφία. Πράγματι συνέβη αυτό που φοβόταν ο Ανδρέας. Κάποιο μέλος της επιτροπής θέλησε, ύπουλα, να προωθήσει δικό του άνθρωπο. Ο Κώστας τον κατακεραύνωσε και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Τότε τον ευχαρίστησα, αλλά τον ευγνωμονώ καθ’ όλη μου τη ζωή.
Δυστυχώς, εκείνα τα μαύρα χρόνια, πολλά στελέχη της ελληνικής κοινότητας στην Αλβανία ήταν υποχρεωμένα να εξυπηρετήσουν το απεχθές καθεστώς και όσοι ήταν, πνευματικά, σωστοί άνθρωποι, διατηρούσαν την ακεραιότητά τους αλώβητη.
