ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΦΑΚΕΛΟ

ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΦΑΚΕΛΟ

(Λανθασμένη η αντιμετώπιση των Βορειοηπειρωτών στην ίδια την Πατρίδα τους)

Άνοιξα σήμερα έναν φάκελο.

Είναι γεμάτος, υπερδιογκωμένος μάλιστα, από επίσημα έγγραφα, που μου τα ζητούσαν οι διάφορες ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες όλα αυτά τα χρόνια.

Τα περισσότερα έγγραφα είναι πιστοποιητικά: Οικογενειακής κατάστασης, ατομικά, γάμου. Ακόμα και θανάτου.

Τριάντα χρόνια, στη σειρά, μόνο χαρτιά. Ταλαιπωρία σε γραφεία της Πατρίδας μου.

Κι όμως, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ σωστά.

Να αναρωτηθώ έτσι απλά:

Τι τάχα είναι αυτό που γίνεται με μένα, τον αγνό Βορειοηπειρώτη στην ίδια την Πατρίδα μου;!

Γιατί αυτή η αντιμετώπιση;!

Για να πάρω, ένα επίσημο έγγραφο, ένα δελτίο, άλλο δελτίο, ώσπου έφτασα στην Ελληνική ταυτότητα, που με τον τόπο γεννήσεως, με ξεχωρίζουν ξανά από τον Ελλαδίτη.

Ξανά η διάκριση, η περιθωριοποίηση. Η αδικία.

Ήρθε η στιγμή, μετά από τριάντα χρόνια, αργά, πολύ αργά, να σκεφτώ καλύτερα. Αντικειμενικά πλέον. Να δω ποιός είμαι στην πατρίδα μου, τι προσέφερα και τι μου ανήκει.

Και να πράξω ορθά. Να μην αδικηθώ ακόμα, αλλά να αντισταθώ, να αγωνιστώ και να πετύχω τα αυτονόητα. Τίποτε περισσότερο. Τα δικαιώματα του Έλληνα.

Να μην προσθέσω στον φάκελο άλλο επίσημο έγγραφο. Μα με γνωρίζουν πια!!! Παραγνωριστήκαμε, μάλιστα!!!

Είμαστε υπερφακελωμένοι, πλέον, εδώ στην Πατρίδα μας.

06/07/2020