«Αν ο καθένας προσέχει τον εαυτό του…»

(Μεστωμένες kουβέντες υπερήλικων)

Δεν θα προσηλωθώ στο αν ο Ηλίας Κορκάρης υπηρέτησε ένα φεγγάρι τον Ελληνικό Στρατό, παρατώντας την Κωνσταντινούπολη…

Αν ήταν μετρημένος ή αυστηρός σύζυγος με τη φρόνιμη, εργατική, γλυκομίλητη και υπομονετική Μάρθα…

Αν ήταν πετυχημένος τυροκόμος…

Αν κατέβαζε και κανένα περίσσιο ποτήρι τσίπουρο. Άνδρας ήταν κι από τη τσέπη του το έπινε. Σε κανέναν δεν έπεφτε χαβαλέ.

Θα σταθώ μόνο σε έναν πολύ απλό – σύντομο διάλογο, που έγινε μπροστά στα μάτια μου, μεταξύ του μπάρμπα – Ηλία και της μάνας μου. Στο σοκάκι, μπροστά στο σπίτι μου.

Αυτός ήταν όρθιος με τα χέρια δεμένα πίσω του κι η μάνα μου καθισμένη στο σοφά της εξώπορτας. Να καθαρίζει με το κοφτερό γυρτό ψαλιδάκι της τα νήματα από το κοφτό κέντημα στη ραπτομηχανή.

Του λέει η μάνα μου:

«Ηλία, μου παραπονιέται ο Βαγγέλης, όσες φορές περνάει από δω, για ανυπόφορο πονοκέφαλο. Πάρε το παιδί και πήγαινέ το σε γιατρό!».

Ο μπαρμπα – Ηλίας, με ύφος βαρύ, κοιτώντας χάμω, γυρίζει και της λέει:

«Σε άκουσα προσεκτικά, αλλά τώρα άκουσέ με κι εσύ:

«Ο γιος μου δεν είναι μικρός. Είναι μαντράχαλος, για παντρειά. Στην ηλικία του εγώ έθρεφα ταρτάνα, σκεφτόμουν και για άλλους. Γι’ αυτό να προσέξει μόνος του το κεφάλι του, την υγεία του.

Ο καθένας μας – μέσα στην οικογένεια – εάν θα προσέχει τον εαυτό του, τότε όλοι θα είμαστε καλά».

Τα είπε τόσο απλά ο μπαρμπα – Ηλίας και τράβηξε σιγά – σιγά το δρόμο του.