ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Tην Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020, απεβίωσε απροσδόκητα ο συγχωριανός μας Γεώργιος Παππάς, 72 ετών. Υιός του Σταύρου Παππά από το Καισαράτι και της Σταυρούλας το γένος Γεωργιάννη από την Άνω Λεσινίτσα, ήταν γεννημένος το 1948 και νυμφευμένος με την Έλλη Κορακίδη από τη Σμίνετση (κατά το ήμισυ Λεσινιτσιώτισσα κι αυτή αφού, η μάνα της ήταν κόρη του αείμνηστου εθνομάρτυρα παπά-Γιώργη Τάτση από την Άνω Λεσινίτσα). Ο Γιώργος, ήταν τελειόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τιράνων και εργάστηκε ως καθηγητής Φυσικής και Μαθηματικών επί 20 συναπτά έτη στο 8χρονο Σχολείο της Σμίνετσης. Εκεί γνώρισε την σύζυγό του Έλλη με την οποία απέκτησαν πέντε τέκνα: τον Αλέκο, τον Ανδρέα, την Κατερίνα, την Αναστασία και τη Σταυρούλα.

Μετά το 1990 αν και, όπως όλοι μας, εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα δεν αποκόπηκε ποτέ από τις δύο ιδιαίτερες πατρίδες του, τη Σμίνετση και την Άνω Λεσινίτσα. Με την εργατικότητα που χαρακτήριζε τον ίδιο και την οικογένειά του ανακαίνισε εκ βάθρων το σπίτι του στη Σμίνετση και αθόρυβα και χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες συνείσφερε τον όβολό του και της οικογένειάς του σε διάφορα κοινωφελή έργα που μπόρεσε και εκτέλεσε στη Σμίνετση η εν Αθήναις Αδελφότητα Σμινετσιωτών Βορείου Ηπείρου. Ταυτόχρονα μη ξεχνώντας τη γενέτειρά του Άνω Λεσινίτσα ανέλαβε μέρος των εξόδων για την ανακαίνιση του Κοιμητηριακού Ναού του Αγίου Αθανασίου στην Άνω Λεσινίτσα, στη μνήμη του αείμνηστου πατέρα του, που διώχτηκε άδικα από το βδελυρό καθεστώς του Χότζα-Αλία και από τους λακέδες του στην Άνω Λεσινίτσα. Αν και η εν Αθήναις Αδελφότητα Λεσινιτσιωτών (Άνω & Κάτω Λεσινίτσα Βορείου Ηπείρου) θέλησε πολλές φορές να τιμήσει το κοινωφελές έργο του στον Κοιμητηριακό Ναό Αγίου Αθανάσιου ποτέ δεν δέχτηκε και δάφνες και στέφανα, και ούτε ανακοινώσεις και δημοσίους επαίνους μέσω εφημερίδων ή άλλων ΜΜΕ. Όπως πάντα, γενναιόφρων, αφιλοκερδής και αγαθών προθέσεων προτιμούσε τη σιωπή και τους χαμηλούς τόνους για τα έργα και τις προσφορές του, σε αντίθεση με το άλλο κομμάτι του χαρακτήρα του, που ως φύσει φιλελεύθερος, ύψωνε τη φωνή του σε κάθε κοινωνική αδικία που αντιλαμβανότανε τριγύρω του. Διακρίνονταν ως αυστηρώς θεματοφύλακας των πατροπαράδοτων αρετών, για το απέριττό του ήθους, την μετριοφροσύνη, την ευπροσηγορία προς τους πάντες και την έλλειψη πάσης επάρσεως και τάσεως προσωπικής προβολής. Υπήρξε υποδειγματικός πατριώτης, χριστιανός και άριστος οικογενειάρχης. Έζησε και απέθανε ως γνήσιος Λεσινιτσιώτης και μαχητής υπέρ των εθνικών δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και των δικαιωμάτων ενός εκάστου Έλληνα Βορειοηπειρώτη, όπου κι αν βρισκόταν, στην Αλβανία ή στην Ελλάδα.

Αν και οι καιροί ήταν δύσκολοι, λόγω πανδημίας κορονοϊού, η κηδεία του έγινε στα Καλύβια Αττικής (Θορικού), παρουσία πολλών συγγενών, φίλων της οικογενείας του και πλήθος συμπατριωτών από τη Λεσινίτσα, τη Σμίνετση και συναδέλφων του από το Σωματείο Λαϊκών Αγορών και εκείνο Βορειοηπειρωτών Μικροπωλητών στο οποίο υπήρξε εκ των ιδρυτών και μάχιμο μέλος μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Κατέθεσαν στέφανα στη μνήμη του, η Αδελφότητα Λεσινιτσιωτών (Άνω & Κάτω Λεσινίτσα Β. Ηπείρου),  το Σωματείο Λαϊκών Αγορών Δ’ Αθηνών, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτών Σωματείο Βορειοηπειρωτών Μικροπωλητών στην Αθήνα και πλήθος συγγενών και φίλων του ιδίου και της οικογένειάς του. Εκ μέρους του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσε στεφάνι και ο Βουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Καραγκούνης.

Την ώρα της Εξοδίου Ακολουθίας (11.00 π. μ., ώρα Ελλάδος) του αείμνηστου συγχωριανού μας, Γιώργου Παππά, που εψάλη στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Καλυβίων (Θορικού) Αττικής, με πρωτοβουλία του Κοινοτάρχη Άνω Λεσινίτσας κ. Σταύρου Μικέλη ήχησε με πένθιμους ρυθμούς και η καμπάνα του Κοιμητηριακού Ναού του Αγίου Αθανασίου Άνω Λεσινίτσας, στην ανακαίνιση του οποίου, πλείστα είχε προσφέρει ο εκλιπόντας. Αιωνία του η μνήμη!

ΑΠΟΧΕΡΑΙΤΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ

Συμπατριώτη και φίλε Γιώργο! Κεραυνός εν αιθρία, ήταν ο ξαφνικός, ο αναπάντεχος, ο απροσδόκητος χαμός σου. Το μαύρο και θλιβερό μαντάτο το μάθαμε μέσω τηλεφώνου από τη λατρεμένη σου σύζυγο, που τόση αγάπη είχατε ο ένας για τον άλλο.

Γιώργο, αφήσαμε να περάσουν λίγες μέρες γιατί μας είναι αδύνατο να το συνειδητοποιήσουμε, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε, ότι δεν θα σε ξανακούσουμε στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, δεν θα ξαναβρεθούμε να πιούμε το εσπρεσάκι μας και να ξανασυζητήσουμε τα προβλήματά μας, της ταλαίπωρης κοινωνίας μας, της πολυβασανισμένης ιδιαίτερης πατρίδας μας. Μας κατέχει, όμως από σήμερα, ο πόνος και η οδύνη. Ο πρόωρος και άδικος χαμός σου τρικύμισε τις ψυχές μας. Η συγκίνηση παράλυσε το μυαλό μας.

Το πέρασμα σου από τη ζωή ήταν ένα φωτεινό και ολοζώντανο παράδειγμα για μίμηση. Εκπλήρωσες στο ακέραιο τις υποχρεώσεις σου. Απόδωσες και διακρίθηκες σα Δάσκαλος, αλλά και σαν οικογενειάρχης.

Γεννήθηκες το 1948, στην Άνω Λεσινίτσα από γονείς βιοπαλαιστές που πάσχιζαν με το μεροκάματο να ορθώσουν την πολύτεκνη οικογένειά τους και να δώσουν στα τέκνα τους τα φώτα και τα νάματα του Ελληνισμού.

Από τα δεκαπέντε σου, με μόνο εφόδιο το απολυτήριο του 7χρονου Σχολείου Κάτω Λεσινίτσας και μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή, φοίτησες στην Παιδαγωγική Ακαδημία και από εκεί στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Τιράνων απ’ όπου αποφοίτησες λίαν καλώς και εντάχθηκες στον εκπαιδευτικό κόσμο του τόπου μας ως καθηγητής Φυσικής και Μαθηματικών στο Σχολείο της Σμίνετσης, όπου και αποφάσισες να γίνεις μόνιμος κάτοικος και να δημιουργήσεις εκεί την υπέροχη οικογένειά σου.

Μέχρι τα σαράντα σου χρόνια ήσουν ο ακούραστος Δάσκαλος, ο φωτισμένος εργάτης της Παιδείας με τη βαθιά πίστη στα ιδανικά του τόπου μας και της φυλής μας. Αγάπησες και λάτρεψες τους μαθητές σου και έδωσες σ’ αυτούς όλο σου το είναι, όλη σου τη δύναμη και την ενεργητικότητά σου. Αφιέρωσες στα παιδόπουλα της Σμίνετσης όλη τη ζωτικότητά σου και κουράστηκες για τη μόρφωση, την ανάπτυξη και την τελειοποίησή τους. Πάντα ακούραστος στις επάλξεις του καθήκοντος φώτισες, οδήγησες, μόρφωσες εκατοντάδες Ελληνόπουλα της Σμίνετσης. Γι’ αυτό και η Σμίνετση σε εκτίμησε, σε έκανε δικό της παιδί, σε έκανε Σμινετσιώτη, δίνοντας σου, ως σύζυγο την Έλλη Κορακίδη, το φτωχό κορίτσι της Σμίνετσης που αποδείχτηκε για εσάς υπέροχη ως σύζυγος, τέλεια ως μητέρα των παιδιών σας και αξιαγάπητη ως γιαγιά, για μια δεκάδα και πλέον εγγόνια που σας χάρισαν τα πέντε τέκνα που αποχτήσατε και αναθρέψατε άριστα κατά του πεντηκονταετούς έγγαμου βίου σας.

Μετά τα σαράντα σου έτη, όπως όλοι μας, πήρες οικογενειακώς το δρόμο του ιδιότυπου ξενιτεμού μας. Ήρθαμε πρόσφυγες στην ίδια την Μητέρα Πατρίδα μας. Όπως όλοι μας, ρίχτηκες τότε κι εσύ, μαζί με τη ακούραστη σύζυγό σου στη μάχη της βιοπάλης για να κρατήσεις όρθια την οικογένειά σου αλλά και να μορφώσεις τα παιδιά σου, τα οποία στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, με τους διωγμούς που υπέστη η οικογένεια των γονιών σου, δεν θα είχαν την τύχη που χαίρουν σήμερα. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της εγκατάστασής σου στην Αθήνα, με τη βοήθεια και των συγγενών που βρήκες εδώ, βγήκες στο κυνήγι του μεροκάματου, ως μικροπωλητής. Επάγγελμα το οποίο το άσκησες ακατάπαυστα, αν και με βεβαρημένη την κατάσταση της υγείας σου, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου. Αν και από χρόνια είχες βγει στη σύνταξη δεν έπαυες να βοηθάς καθημερινά τη σύζυγό σου, το γιό σου Ανδρέα και την κόρη σου Αναστασία που εργάζονταν όλοι τους δίπλα σου, στον ίδιο τομέα.

Ήσουν προικισμένος με τις άφθαρτες και αιώνιες αρετές της τιμιότητας, της εργατικότητας, ευσυνειδησίας, της φιλαλήθειας και του ανθρωπισμού. Σε διέκρινε η ευγένεια, η αγάπη για κάθε πλάσμα φτωχό και αδύναμο. Ήσουν πάντα προστάτης των ταπεινωμένων, των καταφρονημένων, των καταδιωγμένων.

Από όλη την διδασκαλική σου ζωή, έφυγες με τις καλύτερες εντυπώσεις. Αψεγάδιαστος από τους προϊσταμένους σου, αγαπητός από τους συναδέλφους σεβαστός απ’ όλους τους συγχωριανούς σου και από όλους εκείνους που είχαν την χαρά και την τύχη να σε γνωρίσουν από κοντά.

Αλλά και στον άλλο τομέα διακρίθηκες. Ήσουν άριστος οικογενειάρχης, που έχαιρες από όλους εκτίμηση και σεβασμό. Πιστός στην οικογενειακή εστία. Με τη συμπαράσταση και τη βοήθεια της αγαπημένης σου Έλλης, δημιούργησες μια υποδειγματική οικογένεια. Μια οικογένεια με βάσεις ηθικές και ενάρετες. Τον Αλέκο σου που διαπρέπει ως οικονομολόγος, την Κατερίνα ως καθηγήτρια Φυσικής, την Σταυρούλα σου ως λογίστρια και τον Ανδρέα με την Αναστασία σου να παλεύουν δίπλα σου ακούραστα.

Θρήνος για το χαμό σου, αξέχαστε Γιώργο! Όλοι οι φίλοι σου, οι συγχωριανοί σου κι από τις δύο ιδιαίτερες πατρίδες σου, οι συνάδελφοί σου από την κοινωνία των Βορειοηπειρωτών Μικροπωλητών θρηνούμε γιατί έφυγε απ’ ανάμεσά μας ένας σπάνιος συνάνθρωπός μας, γιατί χάσαμε τον πολύτιμο και ανιδιοτελή φίλο.

Θρηνούν οι μαθητές σου, γιατί θυμούνται τον ακούραστο Δάσκαλο, που έσκυβε πάνω τους, όλο αγάπη και στοργή. Θρηνούν οι κοινωνίες της Λεσινίτσας και της Σμίνετσης, γιατί έχασαν ένα πολύτιμο και αποδοτικό μέλος τους.

Η κοινωνία μας σου οφείλει πολλά. Στο πρόσωπό σου βρήκε τον άριστο Δάσκαλο, τον τίμιο και ευσυνείδητο άνθρωπο. Το έργο σου υπήρξε πλούσιο και αποδοτικό.

Η μόνη παρηγοριά μας είναι ότι εκεί στον κάτω κόσμο θα σε υποδεχτούν, όπως αξίζει στην προσωπικότητά σου. Πρώτοι και καλύτεροι οι αγαπημένοι και αδίκως ταλαιπωρημένοι από το βδελυρό καθεστώς των «κομμουνιστών» του Εμβέρ Χότζια, γονείς σου θα σε αγκαλιάσουν και θα σε φροντίσουν, ο αδικοχαμένος σε ηλικία 6 ετών αδελφός σου Ανδρέας, θύμα κι αυτός, της θηριωδίας της ταξικής πάλης που εφάρμοζαν στην κοινωνία της Λεσινίτσας οι λακέδες πιόνια του καθεστώτος Χότζια. Θα σε υποδεχτούν οι συγχωριανοί σου, οι συνάδελφοι και οι φίλοι σου, που βιάστηκαν να φύγουν πιο γρήγορα από εσένα.

Φίλε Γιώργο! Τελειώνουμε με μια υπόσχεση, έναν όρκο: Πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, αγαπημένε μας. Θα σε νιώθουμε ζωντανό, θα σου μιλούμε με την καρδιά μας, γιατί πιστεύουμε, ότι οι νεκροί πεθαίνουν τότε μόνο, όταν τους λησμονούμε.

Αυτά τα λόγια, φίλε, θέλαμε να σου πούμε στην εξόδιο ακολουθία, σαν Αδελφότητα Λεσινιτσιωτών (Άνω & Κάτω Λεσινίτσα Βορείου Ηπείρου) και σαν φίλοι. Δεν μπόρεσε όμως κανείς μας. Δεν μπορέσαμε λόγω της συναισθηματικής φόρτισης, κιοτέψαμε. Νιώθαμε το έδαφος να τρέμει και τα γόνατά μας να λυγίζουν μπροστά στο φέρετρό σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της γης των Μεσογείων που σε σκέπασε κι ο Πανάγαθος ας στάξει βάλσαμο παρηγοριάς στις ψυχές των αγαπημένων σου προσώπων. Αιωνία η μνήμη σου, αξέχαστε Γιώργο!

Γιώργος Ζιώγκας, Παναγιώτης Μ. Λέζος,

Χριστόφορος Σίτος, Έλλη Σταμάτη-Μήτση,

Ελευθέριος Πάσχος, Σταματούλα Παρτάλη,

Ανέστης Β. Γκατζηγιάννης, Σταύρος Μικέλης,

Αλιόνα Μηλιώρη, Έντμοντ Μηλιώρης,

Γιάννης Μ. Παππάς, Χριστίνα Ντάλλα-Παππά,

Γρηγόριος Λαζ. Παππάς

Σχετικά άρθρα: