Η αντίσταση στον τόπο μας

Η συνεχόμενη συρρίκνωσή μας ευνοεί άλλους, για να σπρώχνουν το σύνορο. Να απλώνουν τα πόδια τους άνετα.

Με πλαστά χαρτιά, επιτήδειοι βάζουν χέρι στις περιουσίες μας. Προσπαθούν να τις κατακτήσουν, σχεδόν σε όλο το χώρο μας. Όντας γενικό το κακό – και μεμονωμένο να είναι – προετοιμάζεσαι καλά και αντιστέκεσαι αποτελεσματικά. Κάνεις ξεκάθαρη την υπόθεση στον κόσμο κι έπειτα αντιδράς σύσσωμος.

Με «τρία πουλάκια κάθονταν» – δηλαδή με δύο – τρεις φορείς να μαζεύουν κάποιον κόσμο και να φωνάζουν μπροστά στην Αλβανική Πρεσβεία στην Αθήνα, δεν πετυχαίνεις το ποθούμενο. Απλά θόρυβο κάνεις.

(Δεν πήραμε είδηση, αν την αντιπροσωπία μας την περίμενε, μαζί με τον  πρέσβη  και κάποιος από τους Βορειοηπειρώτες διπλωμάτες του Κ.Ε.Α.Δ. Αν είπαν και σε αυτούς το χάλι μας, την ανησυχία μας οι εκπρόσωποι αυτοί;!).  

Η σκέψη λογικών ανθρώπων μας, ήταν και παραμένει: τέτοιες πορείες διαμαρτυρίας να διοργανώνονται στον τόπο μας. Στον τόπο του προβλήματος, όχι στην Αθήνα. Με υπόμνημα να ενημερώνεται και η Ελληνική Κυβέρνηση, για να παίρνει θέση, να αντιδράει. 

Εκεί, στον τόπο μας, να προηγούνταν η πρόσφατη συνάντηση. Με όλα τα βολεμένα πρόσωπα της Ομόνοιας – ΚΕΑΔ, που συνωμοτούν με το Μπερίσια. Να πιέζονταν ασφυκτικά, ώσπου να μάζευαν τα κατουρημένα τους και να έφευγαν, να παρατούσαν την κυβέρνηση συνεργασίας: δικός μας Υπουργός, Επίτροπος και όλα τα παρακλάδια τους.

Πρέπει να πάρει σάρκα και οστά η θεωρία της ενότητας. Της συνεργασίας μας, για επίτευξη κοινών στόχων. Να αλλάξει η συμπεριφορά μας. Να κινούνται σοβαρές πρωτοβουλίες, για ανάδειξη και επίλυση προβλημάτων κι όχι προσώπων.

17/06/2000