Βασιλική ΑΓΓΕΛΗ: Από «Η ζωή της άλλης» στα «Κλεμμένα όνειρα»
(Συνέντευξη)
Άλλος, στη θέση της, για να πετύχει στην καριέρα, πιο εύκολα, την καταγωγή θα την έκρυβε. Θα την κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό. Παρόλο που αυτό είναι κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο. Κακώς, για όσους το επιχειρούν.
Η Βασιλική – όνομα και πράγμα – όχι που δεν την κρύβει, την καταγωγή της, αλλά κάνει το αντίθετο. Τη φωνάζει δυνατά. Να την «ακούσει», αν μπορεί, ακόμα κι ο κωφάλαλος. Και νιώθει ωραία. Έχει τσαμπουκά. Λέει: «Το θεωρώ τιμή μου και καμάρι μου που είμαι Βορειοηπειρώτισσα. Είμαστε χωρίς ΠΑΤΡΙΔΑ, ουσιαστικά. Νιώθω σαν να μην έχω πατρίδα, σαν να μην έχω κάπου να ακουμπήσω. Εκεί μας θεωρούν Έλληνες κι όλο μας βρίζουν, εδώ μας θεωρούν Αλβανούς και μας απομονώνουν…»
Μέσω της οθόνης – της τηλεόρασης – και του σανιδιού – του θεάτρου – το παλεύει σκληρά, για να ανεβάσει ψηλότερα τον εαυτό της. Να γίνει καλύτερη ηθοποιός, αλλά συνάμα προσπαθεί να ανεβάσει και το γόητρο του τόπου της. Επιθυμεί να τρέχουν, αυτή και ο τόπος της, παράλληλα.
Ερ: Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη θέλω να μου πεις λίγα πράγματα για τη «Ζωή της άλλης».
Απ: Γιατί όχι. Δύο κορίτσια μεγαλώνουν μαζί σε ένα ορφανοτροφείο και γίνονται αδερφικές φίλες, μέχρι που φτάνει η στιγμή η μια – η Ελπίδα – να εγκαταλείψει το ίδρυμα για να έρθει στην Αθήνα να σπουδάσει μαγειρική. Η άλλη – η Ξένια – όσο μένει μόνη της, αρχίζει να ψάχνει το παρελθόν τους, για το πώς βρέθηκαν εκεί. Όταν ανακαλύπτει ότι η Ελπίδα προέρχεται από πλούσια οικογένεια και την παρέδωσε η γιαγιά της στο ίδρυμα, ενώ την ίδια τη βρήκαν στα σκουπίδια, νιώθει έντονο μίσος και ζήλια για την Ελπίδα. Αυτό την οδηγεί στην αναζήτηση της γιαγιάς της Ελπίδας, με σκοπό να παρουσιαστεί η ίδια ως η εγγονή που παρέδωσε κάποτε. Κλέβοντας έτσι τη ζωή της άλλης…
Ερ: Σε ποια ηλικία άφησες τα Βρυσερά κι εγκαταστάθηκες στην Αθήνα;
Απ: Ήμουν τόσο μικρή, στην αγκαλιά των γονέων μου, που δεν κατάλαβα καν από πού έφευγα και πού πήγαινα. Έφυγα από τα Βρυσερά σε ηλικία τριών ετών, όταν άνοιξαν τα σύνορα, οπότε δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από κείνη την περίοδο. Βέβαια, από τότε πήγαινα συχνά στο χωριό κατά καιρούς, οπότε οι μνήμες μου είναι νωπές.
Ερ: Τι σε ώθησε να μπεις σε θεατρική σχολή;
Απ: Από μικρή μου άρεσε το επάγγελμα του ηθοποιού, έβλεπα παλιές ελληνικές ταινίες και φανταζόμουν πόσο ωραία θα ήταν να υποδυόμουν και εγώ ρόλους. Με γοήτευε, όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ το έπαιρνα στα σοβαρά και επέμενα πως με το μόνο που θα ‘θελα να ασχοληθώ είναι αυτό… Τελικά έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και αφού πέρασα, γράφτηκα σε δραματική σχολή.
Ερ: Ήταν παιδικό σου όνειρο να γίνεις ηθοποιός;
Απ: Από μικρή το ονειρευόμουν, χωρίς τότε να ξέρω το πώς και πού πρέπει να πάει κάποιος υποψήφιος ηθοποιός. Απλά πάντα έλεγα θα γίνω ηθοποιός.
Ερ: Αν κάποιο μέλος της οικογένειά σου έχει σχέση με την καλλιτεχνία;
Απ: Ναι, o μπαμπάς μου τελείωσε σχολή καλών τεχνών, και η γιαγιά μου έγραφε ποιήματα και τραγουδούσε σε διάφορα φεστιβάλ της εποχής.
Ερ: Αν σου έχουν αποτυπωθεί στο νου κάποιοι στίχοι και τραγούδια που έγραφε και έλεγε τότε η γιαγιά σου…;
Απ: Μέχρι πριν λίγα χρόνια έπαιρνα μέρος σε χορευτικές εκδηλώσεις του χωριού μου. Κάποιες φορές τραγουδούσαμε κιόλας … κάποιους στίχους από ένα τραγούδι που θυμάμαι τους έχει γράψει η γιαγιά μου. Και είναι οι εξής:
Χωριό μου, χωριό μου, πόσο σ’ αγαπώ./ Όμορφο να μείνεις πόσο επιθυμώ,/ Πάντα επιθυμούσα, και θα επιθυμώ,/ Μια μέρα να γυρίσω πίσω στο χωριό.
Ερ: Ο πρώτος ρόλος ποιος είναι;
Απ: Ο πρώτος ρόλος ήταν σε ένα παιδικό θέατρο στη «Λίμνη των Κύκνων». Ήμουν ακόμη στη σχολή. Και ο πρώτος τηλεοπτικός ρόλος στη σειρά «Η ζωή της άλλης».
Ερ: Πώς τον αντιμετώπισες;
Απ: Όταν με πήραν τηλέφωνο να μου το ανακοινώσουν, δεν το πίστευα… Ένιωθα πως μου ανοιγόταν μια μεγάλη πόρτα, αφού το πρώτο βήμα είχε γίνει. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με τις κάμερες και ένιωθα αμήχανα. Καθώς απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και εγρήγορση το καθημερινό γύρισμα…
Ερ: Είχες τρακ στο πρώτο γύρισμα;
Απ: Είχα απίστευτο τρακ. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα το πρώτο γύρισμα. Ένιωθα σαν ψάρι έξω απ’ τα νερά μου. Δεν ήξερα πού να κινηθώ, πού να κοιτάξω. Τι να κάνω, πώς να παίξω. Γιατί είναι άλλη η υποκριτική στην τηλεόραση και άλλη στο θέατρο και άλλη η υποκριτική ανάλογα με τα πλάνα. Όλο αυτό έπρεπε να το ρυθμίσω σε ελάχιστο χρόνο και κάτω από την καθοδήγηση ενός αυστηρού και απαιτητικού σκηνοθέτη.
Ερ: Εκφράζεσαι «ντρεπόμουνα να βγω μπροστά στο σχολείο και να απαγγείλω ένα ποίημα». Πώς κατάφερες να αλλάξεις; Πήρες θάρρος να ανέβεις στο σανίδι, να βγεις μπροστά στην κάμερα;
Απ: Το ότι ήμουν ντροπαλή σαν παιδί και δεν ήθελα ούτε ποίημα να πω στις σχολικές εκδηλώσεις πράγματι το καθιστά παράδοξο. Ήμουν όντως χαμηλών τόνων και συνεσταλμένη. Αυτό ίσως οφείλεται στις αρχές που ‘χω πάρει απ’ την οικογένειά μου, που πάντα φρόντιζαν να με προσγειώνουν και να μου υπενθυμίζουν πως η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας, που πρέπει να παλεύουμε σκληρά για να τον κερδίσουμε. Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα μου τα ‘χω κρατήσει μέχρι τώρα. Ο κόσμος νομίζει ότι οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκτεθούν και τους αρέσει η αυτοπροβολή. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Μέσα από τους ρόλους νιώθουμε πως κρύβουμε τον δικό μας εαυτό και προβάλουμε το χαρακτήρα κάποιου άλλου. Είναι ένας τρόπος να ζήσουμε καταστάσεις και να κάνουμε πράγματα που οι ίδιοι στην πραγματική ζωή δεν θα ‘χαμε τη δυνατότητα ή δε θα τολμούσαμε να κάνουμε. Ίσως γι’ αυτό αποφάσισα και ‘γω να γίνω ηθοποιός.
Ερ: Τι είναι το θέατρο;
Απ: Είναι μεγάλη πρόκληση για μεγάλη αγάπη για κάθε ηθοποιό. Κάθε βραδύ είσαι αντιμέτωπος με διαφορετικά άτομα και καλείσαι να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις του καθενός ξεχωριστά. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας, μπορείς να «κρυφτείς» πίσω από κάθε ρόλο και να δημιουργήσεις χαρακτήρες και καταστάσεις που στη ζωή σου ίσως να μη γνώριζες ποτέ.
Ερ: Ποια ηθοποιό θέλεις να μοιάσεις;
Απ: Θαυμάζω και εκτιμώ πολύ την κυρία Δανδουλάκη. Γιατί πέρα απ’ την μεγάλη της πορεία στο χώρο, την εκτιμώ και σαν άνθρωπο. Είναι απίστευτα προσιτή. Συμβουλεύει και βοηθάει τους νέους ηθοποιούς. Είναι σταρ χωρίς να το επιδεικνύει. Πιο μικρή, βέβαια, είχα σαν πρότυπο τη Βουγιουκλάκη. Ήθελα να γίνω σαν αυτή… Εκείνη ήταν το κίνητρό μου στο να γίνω ηθοποιός.
Ερ: Τι βρίσκει σε σένα ο σκηνοθέτης, ποια καλά στοιχεία και σε επιλέγει, σε αξιοποιεί;
Απ: Προφανώς, το πρώτο που κοιτάει είναι η φυσιογνωμία που, σε συνδυασμό με την υποκριτική, καλύπτουν τις απαιτήσεις του. Επίσης, μεγάλο ρολό παίζει και ο χαρακτήρας. Αν κάνεις όσο καλύτερα μπορείς τη δουλειά σου, χωρίς να δημιουργείς προβλήματα και κρατάς ένα χαμηλό προφίλ, σίγουρα θα υπάρξουν και μελλοντικές συνεργασίες.
Ερ: Αυτό που κάνεις είναι θέμα τύχης ή μεγάλης προσπάθειας;
Απ: Είναι θέμα συγκυριών. Μπορεί να προσπαθείς καιρό να βρεις δουλειά και στο τέλος να απογοητεύεσαι, και να βρεις εκεί που δεν το περιμένεις. Όσον αφορά μια δεύτερη συνεργασία με τους ίδιους συντελεστές, έχει να κάνει με την απόδοση και κατά πόσο έμειναν ευχαριστημένοι από τη συνεργασία σου μαζί τους.
Ερ: Βλέπεις ότι είσαι ταλαντούχα;
Απ: Δεν μπαίνω στη διαδικασία να πω αν έχω ταλέντο ή όχι. Βλέπω μόνο την απήχηση που έχει ο εκάστοτε ρόλος στο θεατή… Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλυτέρα μπορώ και να εξελίσσομαι. Και αυτό ταλέντο είναι να μη μένεις στάσιμος…
Ερ: Τι θα πει ταλαντούχος ηθοποιός;
Απ: Είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Ταλαντούχος ηθοποιός, είναι ένας ακομπλεξάριστος ηθοποιός, που δεν κουβαλάει προσωπικά του απωθημένα, ώστε να είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί κάθε νέα πρόκληση. Διαθέτει φαντασία, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορεί να δημιουργεί καταστάσεις και γεγονότα με μεγάλη ευκολία. Είναι ένας ηθοποιός που μαθαίνει από τα λάθη του και με πολύ προσωπική δουλειά εξελίσσεται και γίνεται καλύτερος.
Ερ: Αν κάποιος ρόλος σε απογοήτευσε;
Απ: Όχι, δεν με απογοήτευσε, σχεδόν, κανένας ρόλος στην μέχρι τώρα πορεία μου. Προσπάθησα να ανταπεξέλθω όσο καλύτερα μπορούσα και ευτυχώς τα αποτελέσματα με δικαίωσαν.
Ερ: Επιθυμείς να πηγαίνεις στο χωριό;
Απ: Μου αρέσει πολύ. Από τότε που έφυγα δεν έχασα ποτέ την επαφή μαζί του… Πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο.
Ερ: Τι σε ενοχλεί στο χωριό;
Απ: Το ότι οι συνθήκες εργασίας είναι μηδαμινές. Πολύς κόσμος θα επέστρεφε πίσω, δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ευοίωνα. Ειδικά για τους νέους, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερος κόσμος το εγκαταλείπει.
Ερ: Τι σε ενθουσιάζει;
Απ: Η φύση, τα τοπία, η γαλήνη και η ηρεμία που αποκτάω κάθε φορά που το επισκέπτομαι.
Ερ: Αν έτυχε να σε ρωτάν συγχωριανοί, (κατά την επίσκεψή σου στη γενέτειρα,) για την εξέλιξη κάποιας σκηνής, είτε κάποιου επεισοδίου στο τελευταίο σήριαλ που παίζεται στην τηλεόραση…; Με ποιον τρόπο τους λύνεις την απορία…;
Απ: Πολλές φορές έχει τύχει να με ρωτάνε για την εξέλιξη κάποιου μύθου ή να τους πω, όπως λένε χαρακτηριστικά, τι θα γίνει παρακάτω… εγώ από την πλευρά μου, πάντα τους αποκαλύπτω τη συνέχεια, καθώς μου αρέσει να βλέπω τη χαρά και την υπερηφάνεια που νοιώθουν επειδή είμαι χωριανή τους.
Ερ: Σε βοηθάει στη δουλειά η καταγωγή σου από το χωριό;
Απ: Ίσως στην εξοικείωση που έχω με τα ζώα. Στο χωριό ερχόμουν συχνά σε επαφή με ζώα, οπότε ένιωσα αμέσως οικειότητα όταν ήρθα σε επαφή μαζί τους. Στη σειρά υποδύομαι ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει σε φάρμα με άλογα και γενικά έπρεπε να μου είναι οικείο το όλο περιβάλλον.
Ερ: Τι σε διακρίνει σαν ηθοποιό από έναν απλό άνθρωπο;
Απ: Ως καλλιτέχνης διαθέτει ανοιχτούς ορίζοντες. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Διαθέτει τρέλα και πάθος σε ότι κάνει. Έχει ανάγκη να δημιουργεί, να εξελίσσεται σαν προσωπικότητα, αποζητά την επιβεβαίωση μέσα από τη δουλειά του, μπορεί να είναι μοναχικός και παράλληλα τόσο κοινωνικός, έχει ευαισθησίες. Όλα αυτά, ασφαλώς και πολλά αλλά, διακρίνουν έναν ηθοποιό και είναι στοιχειά που διακρίνω κι εγώ στον εαυτό μου.
Ερ: Πώς αισθάνεσαι βλέποντας τον εαυτό σου στην τηλεόραση;
Απ: Στην αρχή μου φαινόταν πολύ παράξενο, δεν ήθελα να με βλέπω, δεν μου άρεσα. Σιγά – σιγά όμως συνήθισα την εικόνα μου και πλέον δεν με ξενίζει καθόλου.
Ερ: Αντίκρυ στο Μάρκο Σεφερλή πώς αισθάνεσαι;
Απ: Ο Μάρκος είναι αναμφίβολα ένας ταλαντούχος κωμικός με μεγάλη πείρα. Αισθάνομαι τυχερή που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του. Έμαθα πολλά πράγματα και νιώθω ευγνώμων που μου έδωσε την ευκαιρία να με δουν τόσοι άνθρωποι στο θέατρο.
Ερ: Πώς έτυχε να παίρνεις ρόλους στις επιθεωρήσεις του;
Απ: Έψαχνε μια κοπέλα να υποδυθεί την κόρη του και με πρότεινε ένας συμφοιτητής μου από τη σχολή, που συνεργαζόταν μαζί του. Με είδε του έκανα. Έμεινε ευχαριστημένος και με ξαναπήρε στο Δελφινάριο αυτή τη φορά…
Ερ: Ορισμένοι Βορειοηπειρώτες, από διάφορους λόγους και αιτίες, κρύβουν την καταγωγή τους. Πώς κρίνεις την πράξη αυτή;
Απ: Δεν την κατακρίνω. Δεν έχουμε και την καλύτερη αντιμετώπιση στην Ελλάδα. Από άγνοια και φόβο συμβαίνει αυτό, διότι πολλοί Αλβανοί συστήνονται ως Βορειοηπειρώτες, προκαλώντας έτσι μια σύγχυση, οπότε ο Έλληνας δεν θα μπει στη διαδικασία να ξεχωρίσει. Και μας κατατάσσει όλους στην ίδια μοίρα.
Ερ: Είναι ρατσιστής ο Έλληνας; Πώς τον κρίνεις;
Απ: Ο Έλληνας είναι ρατσιστής και με το δίκιο του βέβαια. Η Ελλάδα κατά καιρούς έχει δεχτεί μεγάλο ρεύμα μεταναστών (όχι και τις καλύτερες «ράτσες» η αλήθεια είναι) και όλο αυτό τους έκανε καχύποπτους με όλους, ακόμη και με μας, καθώς δεν μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν το Βορειοηπειρώτη από τον Αλβανό, επειδή και οι μεν και οι δε δηλώνουν το ίδιο. Έτσι είναι λογικό να γίνουν ρατσιστές.
Ερ: Απ’ όλους τους ρόλους που ερμήνευσες ποιος σου αρέσει περισσότερο;
Απ: Ο τελευταίος μου ρόλος, της Μαντώς, στα «Κλεμμένα όνειρα».
Ερ: Γιατί;
Απ: Επειδή είναι πιο κοντά σε μένα και έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον προηγούμενο. Είναι ένας χαρακτήρας που βιώνει δύσκολες καταστάσεις, που ερωτεύεται με πάθος και δεν το βάζει κάτω. Προκειμένου να διεκδικήσει τα θέλω της.
Ερ: Τι έμαθες από τη Δανδουλάκη, από τον Σεφερλή…;
Απ: Και οι δυο για μένα είναι μια μεγάλη σχολή.
Από τη Δανδουλάκη έμαθα τι θα πει ηθοποιός με ήθος, επιτυχία και γιατί σε εκτιμά το κοινό, αλλά και οι συνεργάτες σου. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Πραγματικά όσοι τη γνωρίζουν, έχουν να λένε για το ήθος και τη σεμνότητά της. Δεν προσποιείται. Είναι αληθινή και αυτό το αναγνωρίζει ο κόσμος.
Από το Σεφερλή έμαθα τι θα πει αφοσίωση και αγάπη για το κοινό. Όσο κουρασμένος και να ναι, όταν ανέβει στη σκηνή τα ξεχνάει όλα.
Ερ: Στο χώρο αυτό βάζουν άφθονες τρικλοποδιές, πώς τις αποφεύγεις;
Απ: Ευτυχώς δεν μου έτυχε… Οι συνεργασίες, που έχω κάνει ως τώρα, ήταν άψογες… Ελπίζω και στο μέλλον να είμαι το ίδιο τυχερή.
Ερ: Προσποιείσαι ένα ρόλο ή τον βιώνεις;
Απ: Υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι που εξυπηρετούν τον καθένα. Εγώ αποφεύγω να προσποιούμαι, γιατί πολλές φορές φαίνεται ψεύτικο. Οπότε θα έλεγα ότι βιώνω ένα ρόλο. Βέβαια, εξαρτάται και από τις καταστάσεις του ρόλου, αν αυτό το βίωμα γίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια και όχι επιλεκτικά, εκεί που κρίνεται αναγκαίο καταντά ψυχοφθόρο. Έτσι επιλεγώ ανάλογα την κατάσταση της στιγμής.
Ερ: Αν δεν γινόσουν ηθοποιός ποια θα ήταν η άλλη επιλογή;
Απ: Πάλι κάτι που θα ‘χε σχέση με την τέχνη. Πάντα σαν β επιλογή είχα τη ζωγραφική, οπότε ίσως ακολουθούσα αυτό.
Ερ: Πώς αξιοποιείς τον ελεύθερο χρόνο;
Απ: Πάω σινεμά, θέατρο, κάνω βόλτες με φίλους, πάω γυμναστήριο…
Ερ: Ποιο ρόλο ονειρεύεσαι να παίξεις;
Απ: Απλά θα ήθελα να παίξω κάποια στιγμή κάτι τελείως διαφορετικό από μένα. Θα ‘ταν μεγάλη πρόκληση να αντιμετωπίσω πτυχές του εαυτού μου, που δεν υπάρχουν ή είναι καλά κρυμμένες.
Ερ: Δήλωσες κάποτε, σε συνέντευξη που παραχώρησες σε περιοδικό, ότι είσαι κατά του γάμου, της δέσμευσης και της συμβίωσης. Μήπως έχεις αλλάξει γνώμη…;
Απ: Από μικρή δήλωνα κατά του γάμου. Αργότερα, όταν έγινα ηθοποιός, και σε περιοδικό. Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με τις φράσεις «για πάντα», «αιώνια δεσμά», κτλ. Ο γάμος είναι ένας θεσμός που έχει επικρατήσει και μας έχουν επιβάλει να τον ακολουθήσουμε και μάλιστα με συγκεκριμένο όριο ηλικίας, γιατί αυτός πρέπει να είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Εγώ όμως, σαν ανήσυχο και αντιδραστικό πνεύμα, ποτέ δεν ακολούθησα τα πρέπει, αλλά τα θέλω και τις ανάγκες μου. Έτσι λοιπόν και με τον γάμο. Αν ποτέ νιώσω την ανάγκη να δεσμευτώ αιώνια με το ταίρι μου, θα το κάνω. Αν και πιστεύω πως έχει μεγαλύτερη σημασία να είσαι με τον άλλον επειδή αγαπιέστε κι όχι επειδή σας δεσμεύσει ο γάμος.
Ερ: Μέσα σε τούτη την τεράστια πολιτική και οικονομική κρίση βλέπεις να περνάει κρίση και η τέχνη; (Αν ναι, σε τι το διαπιστώνεις;)
Απ: Ο κλάδος μας έχει επηρεαστεί απ’ την κρίση περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Οι εταιρίες παραγωγής κλείνουν η μια μετά την άλλη, οι ηθοποιοί πληρώνονται με μεγάλη καθυστέρηση ή και καθόλου. Ο αριθμός των ηθοποιών που αποφοιτεί κάθε χρόνο απ’ τις σχολές, σε σχέση με τη ζήτηση, είναι τεράστιος. Δεν μπορούν να απορροφηθούν πλέον ούτε οι ελάχιστοι. Εγώ αισθάνομαι πολύ τυχερή που δουλεύω αυτή τη στιγμή κι ελπίζω ότι θα συνεχίσω να ζω από αυτό το επάγγελμα.
Ερ: Κλείνοντας πες μου κάτι για τα «Κλεμμένα όνειρα».
Απ: Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μαθηματικό κολέγιο μέσα από τα πάθη, τις ίντριγκες, τον έρωτα ξεδιπλώνονται οι ιστορίες των φοιτητών… Ο Άρης Μαλτέζος είναι ο γιος του ιδιοκτήτη του κολεγίου, ο οποίος γίνεται εχθρός με τον υπότροφο συμφοιτητή του Σταύρου Χαλκιά, επειδή διεκδικούν την ίδια κοπέλα. Όμως τα δύο αυτά παιδιά είναι αδέρφια, αλλά δεν το ξέρουν. Έχουν τον ίδιο πατέρα, αλλά έχουν μεγαλώσει με τη λάθος μητέρα εξαιτίας της αλλαγής τους από τον πατέρα τους στο μαιευτήριο.