«… Δεν είμαι μήλο να με φας …!!!»

(Ζωντανές υπάρξεις. Κι όταν φεύγουν, “μένουν”…)

Η μάνα μου:

-Τι με κοιτάς, τι με κοιτάς,
δεν είμαι μήλο να με φας…

Εγώ:

-Μετά; Πες μου τη συνέχεια!

Η μάνα μου:

-Δεν την ξέρω, μάτια μου, η μαύρη ‘γω αστοχώ…!

Εγώ:

-Για κοίτα, προσπάθησε, μανούλα μου γλυκιά, μήπως τη βρεις…πιάσεις το νήμα του ωραίου τραγουδιού!!!

Η μάνα μου:

-Άσε με ήσυχη, καρδιά μου, σε παρακαλώ… ! Αχ, γέρασα πολύ και δεν μπορώ…!

Αυτά σήμερα, πρώτη Ιανουαρίου δύο χιλιάδες δεκαοκτώ.

Υστερόγραφο: Μετά από λίγους μήνες η μάνα μου έφυγε…