Δεν είναι Αρβανιτάδες οι απόγονοι των Ζαλουφιωτών!

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

Γράφει ο ΓΡΗΓ. ΜΑΝΘ. ΜΗΛΙΩΝΗΣ

• Το ιστορικό της υπόθεσης έ­χει ως κατωτέρω συνοπτικά.

Περί το τέλος του ΙΔ’ αιώνα υ­πήρχε στο σημερινό χωριό Αετόπετρα (Κοσσόλιανη) Δωδώνης, Δήμου Μολοσσών στο Νομό Ιωαννίνων κωμόπολη ονομαζόμενη Λαζαράτες. Λόγω του ότι έλαβε χώρα κα­θίζηση – κατολίσθηση έφυγαν άπαντες, σε καιρό κατοχής της Ηπεί­ρου, Θεσσαλίας – Μακεδονίας από τους Σέρβους του Στέφανου Δουσάν και πήγαν στο προάστιο του Αργυρόκαστρου, ιδρύσαντες χωριό με το ίδιο όνομα Λαζαράτες. Εκεί λόγω του ότι δεν είχαν κτήματα τα­ξίδευαν στη Θράκη επαγγελλόμενοι προφανώς τους κτίστες.

Στο σημε­ρινό χωριό Αετόπετρα Ιωαννίνων έ­μειναν καμιά δεκαριά οικογένειες. Όταν έφυγαν ήταν Έλληνες, ελλη­νόφωνοι και η παράδοση κρατούσε μέχρι το 1945, αλλά και τώρα στους παλαιούς. Επειδή το 1940 χωριανοί μου στρατιώτες πήγαν στον πόλεμο στην Αλβανία και δια­πίστωσαν ότι στους Λαζαράτες Αργυρόκαστρου κατοικούσαν και κατοικούν Τουρκαλβανοί, συμπεράναμε ότι εξισλαμίστηκαν και εξαλβανίστηκαν οι Λαζαριτινοί.

Πα­ρακινήθηκα και έκανα έρευνα, δια­πιστώνοντας ότι έφυγαν και από τους Λαζαράτες Αργυροκάστρου μάλλον αρχές ΙΗ’ αιώνα, αφού τον καιρό του εξισλαμισμού στη Βόρειο Ήπειρο, οι Λιάμπιδες είχαν εξισλα­μιστεί και εξαλβανιστεί και πήγαν συν γυναιξί και τέκνοις, κοντά στην Ανδριανούπολη όπου έκτισαν χω­ριό, τρίτο κατά σειρά, όχι πλέον με το όνομα Λαζαράτες, αλλά Μεγάλο Ζαλούφλι! Τούτο το κατέγραψε το 1904 ο δόκιμος συγγραφέας Βασί­λειος Ζώτος ή Μολοσσός από την Δρόβιανη Βορείου Ηπείρου στο έρ­γο του «Δρομολόγιο Ελληνικής Χερ­σονήσου» τεύχος Ε’ σελίδα 607, 1904 και τους φέρνει Αλβανόφω­νους, ενώ όταν έφυγαν από τους Λαζαράτες της Αετόπετρας λέγω πάλι ήσαν Έλληνες ελληνόφωνοι, Χριστιανοί. Φαίνεται από λόγους διώξεων, προ κειμένου να διασώσουν το Χριστιανισμό τους «Έχα­σαν την Ελληνική τους γλώσσα, εγκολπωθέντες την Αλβανική ομού με το προσωνύμιο ΑΡΒΑΝΙΤΑΔΕΣ…»! Έπαθαν δη­λαδή ότι έπαθαν οι Καππαδόκες Πόντιοι κι άλλοι Έλληνες χειρό­τερα, που έγιναν Τουρκόφωνοι.

Πολλά χωριά στη Βόρειο Ήπειρο που έπαθαν τα ίδια εξετοπίσθηκαν για να αποφύγουν τους νεοφώτιστους ε­ξωμότες.

Προς τιμή τους οι Λαζαριτινοί (Ζαλουφιώτες) κράτησαν την Ελληνική συνείδησή τους και παλλινόστησαν το 1922 στην Ελλάδα φαινομενικά «Ελληναρβανίτες», όμως ως διαπίστωσα από τα γραφόμενα στην εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ» των Αθηνών της 6ης Ια­νουάριου 1993, πειράθηκε να εκμε­ταλλευτεί η Αλβανική προπαγάν­δα…

Πρέπει οι απόγονοι των Λαζαριτινών (Ζαλουφλιωτών) να μά­θουν την πρώτη τους ρίζα, γιατί πι­στεύω ότι δεν την γνωρίζουν και ό­σοι τυγχάνει να την γνωρίζουν, α­σφαλώς γνωρίζουν τους Λαζαρά­τες του Αργυροκάστρου της Β. Ηπείρου, ενώ πρώτη τους ρίζα, α­φετηρία και κοιτίδα είναι οι Λαζα­ράτες της Αετόπετρας Δήμου Μο­λοσσών Ιωαννίνων, όπου ακόμα υφίσταται το τοπωνύμιο… Στα χω­ριά που μένουν τώρα είναι ο τέ­ταρτος σταθμός. Λέμε να κρατάμε τις παραδόσεις… Κατόπιν των πα­ραπάνω εντεθέντων οι Ζαλουφιώ­τες (Λαζαριτινοί) να είναι υπερή­φανοι, να καμαρώνουν, δεν είναι ΑΡΒΑΝΙΤΑΔΕΣ. Δεν έχουν καμία σχέση με τον Αρβανίτικο σύνδεσμο.

* * *

Σήμερα οι απόγονοι των Ζαλουφ/ωτών κατοικούν σε χωριά της Δυτικής Θράκης (Έβρο), με μεγαλύ­τερο το Ν. Χειμωνιό, σε 4 χωριά του Νομού Σερρών, στο Καλοχώρι Θεσ­σαλονίκης κ.λπ.