Δεν σπρώχνουμε σύνορα… αυτονομία ζητάμε

(Από το ανέκδοτο βιβλίο ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων που διοργανώθηκαν στο Πεκίνο, πριν από μερικούς μήνες, ο Γιώργος Μάνος παρατήρησε ένα σημαντικό γεγονός, το οποίο δεν είναι λεπτομέρεια, μα ουσία:

Διαπίστωσε τη συμμετοχή πολλών μικρών κρατών στην αθλητική γιορτή του πλανήτη. (Ένα έχει μόνο δώδεκα χιλιάδες πληθυσμό κι οι αθλητές του, με υπερυψωμένη τη σημαία τους, παρελαύνουν κι αυτοί υπερήφανοι).

Ερεθισμένη η κοσμοαντίληψη του γιατρού, ταξιδεύει… Πάει στη Βόρεια Ήπειρο. Κάθεται και σου κάνει μια απλή ανάλυση:

«Λες του Αλβανού:

– Σε πειράζει αν δίπλα στην αλβανική σημαία, εδώ στη Μειονότητα, να είναι στημένη και η ελληνική;

– Όχι – σου απαντάει.

– Μα η περιοχή που ζουν οι Έλληνες…, δεν είναι καλύτερα να αστυνομεύεται από τους ίδιους;

– Αλίμονο.

– Βλέπεις να είναι κακό η επέκταση της ελληνικής γλώσσας και σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης;

– Καθόλου.

-Αν αναγνωριστεί η ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, δηλαδή να έχουμε δίγλωσσα κείμενα, κλπ, κλπ, νομίζεις ότι γίνεται παραβίαση;

– Όχι, ρε αδερφέ, τι είναι αυτά…!

– Σε δημόσιες υπηρεσίες, όπου υπάρχει Ελληνισμός, αναγκαστικά δεν θα πρέπει να εργάζεται προσωπικό, που να γνωρίζει καλά και τις δύο γλώσσες;

– Συμφωνώ απόλυτα.

Όλα αυτά, όμως, αν τα προσέξεις, τα πάρεις και τα αναλύσεις καλά, είναι τα σημεία της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, που ο Αλβανός ένα – ένα τα δέχτηκε.

Αν του πεις – ξεκομμένες – μόνο τρεις λέξεις: «Ζητάω την αυτονομία», σίγουρα θα εκνευριστεί. Ίσως να σηκώσει και χέρι, έτοιμος … να σου ρίξει μπουνιά…

Η λέξη «αυτονομία», χωρίς τη σχετική ανάλυση, τον πειράζει αφάνταστα.

Όμως, την ίδια λέξη, χωρίς να βαθύνουν, καχύποπτα τη βλέπουν και πολλοί δικοί μας άνθρωποι. Ξεκινώντας από την ηγεσία της Ομόνοιας και καταλήγοντας σε «ορθολογιστές», σε εκφοβισμένους διανοούμενους.

Όλοι, σύξυλα, έχουν κολλήσει στο παρελθόν.

Στο παρόν καραδοκούν αποκλειστικά τις ευκαιρίες, που τους παρέχουν μόνο προσωπικά οφέλη.

Η έννοια της λέξης «αυτονομία» είναι απλή. Το ίδιο και η επίλυση του ανάλογου ζητήματος. Εντελώς δημοκρατικό και δίκαιο είναι το αίτημά μας. Και … μετά πού κολλάμε και γιατί;! Αφού δεν σπρώχνουμε σύνορα… Αυτονομία ζητάμε.

Για να διοικήσουμε ποιο ποιοτικά, πιο αποτελεσματικά… τον εαυτό μας…

Να λύσουμε καλύτερα τα προβλήματά μας… Να έχουμε τα δικαιώματα, που μας αναλογούν, συνεχόμενο και καλύτερο ηλεκτρικό, πόσιμο νερό και δρόμους…»