«Όσοι δεν έχετε δει πόλεμο με τα μάτια σας…»

Εκείνο το βράδυ, μετά απ’ τον καφέ, ο Ilir με πήγε με τ’ αυτοκίνητό του στο σπίτι μου, στο χωριό. Η μάνα μου ώσπου να εμφανιστώ, να ανοίξω την πόρτα και να μπω μέσα, δεν είχε κλείσει μάτι. Με περίμενε ανήσυχη.

-Σε χάσαμε; – λέει στον κουμπάρο μας.

Παρόλο που μόνο λίγες μέρες είχαν περάσει χωρίς να ιδωθούν. Ο Ilir την επισκέπτεται πάντα με γεμάτα χέρια. Με καλούδια.

– Ήμουν στη Γερμανία με δουλειά – αυτός.

Διαθέτει σύγχρονο τυπογραφείο και συχνά ταξιδεύει για πρώτες ύλες και προχωρημένη τεχνολογία.

– Είδες τη Μέρκελ; – η μάνα μου χαμογελώντας.

Συγκράτησε με δυσκολία τα γέλια του ο Ilir.

-Μάλιστα… τη συνάντησα κιόλας… με ρώτησε και για σένα… (γέλια). Ήξερε η Μέρκελ καλά ότι οι Γερμανοί φαντάροι στον πόλεμο προχωρώντας προς την Ελλάδα, πέρασαν κι από τη Δερβιτσάνη. Κι ότι περικύκλωσαν ένα δίπατο πέτρινο σπίτι μέσα σε λάκκο, να συλλάβουν μια παρτιζάνα…

Γέλασε με όλη της την ψυχή η γριά μάνα μου, που αρέσει «κακά το καλαμπούρι». 

-Εσύ αστειεύεσαι, αλλά να σου πω ένα επεισόδιο, που σαν το σκέφτομαι τρομάζω ακόμα και τώρα…

Κι έβαλε στη στιγμή το μυαλό σε δουλειά. Θυμήθηκε:

-Όταν βομβάρδιζαν οι Γερμανοί το χωριό μας, με την κακω – Τάνο του Τζίνα, περάσαμε τρέχοντας το στενό σοκάκι του Μαϊτσου και πήγαμε να κρυφτούμε στα κατώγια του Κονόμου. Αν δεν έβαινε ο Κώτσιο Μάνος με καφέδες και τσίπουρα και με παρακάλια με τα λίγα γερμανικά που ήξερε, για να τους καλοπιάσει, την πάθαμε. Έτοιμο ήταν το περίστροφο στον κρόταφο της μάνα Γκέλως…

Περάσαμε δύσκολα, λαχτάρα ήταν εκείνη η εποχή, αλλά εσείς, όσοι δεν έχετε δει πόλεμο με τα μάτια σας, δεν μας πιστεύετε εμάς τους ηλικιωμένους… Όπως δεν σας πιστεύουν τώρα κι εσάς τα παιδιά σας…

Στο εξώφυλλο: Το στενό σοκάκι του Μαϊτσου.

Νοέμβριος 2017