«Τη λένε Άννα και είναι από τα Τίρανα»

«Τη λένε Άννα και είναι από τα Τίρανα»

(Κοινωνικό θέμα)

Ευαισθησία για τον συνάνθρωπο

Ένας ναρκομανής επιχειρεί να αφαιρέσει χρηματικό ποσό από τσέπη περαστικού στο Μοναστηράκι.

Ο άλλος εκνευρισμένος, αρπάζει καρέκλα εστιατορίου, αυτή βρήκε μπροστά και τρέχει πίσω του να του τη δώσει κατακέφαλα. Αν μπορεί, να του ανοίξει, με την καρέκλα, το κεφάλι.

Όλοι οι άνθρωποι γύρω τους, εντελώς αδιάφοροι. Τρων και πίνουν άνετα. Χαζεύουν, ίσως και να γουστάρουν, τη σκηνή που έχουν μπροστά στα μάτια τους.

Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, φέρνω στο νου μου ένα άλλο ανάλογο περιστατικό, στο οποίο διακρίνεις, εκτός της αδιαφορίας, την ανησυχία, αλλά και την ευγνωμοσύνη:

Μια γριά ήταν πεσμένη χάμω σε σταθμό λεωφορείων, κινδύνευε η ζωή της, αλλά κανένας περαστικός δεν στάθηκε, δεν πήρε τον κόπο να τη σηκώνει.

Όχι μόνο από αδιαφορία, αλλά κι από το φόβο, μη τυχόν και βρει το μπελά του. Συμβαίνει και αυτό: να θέλεις να κάνεις καλό, π.χ., στην προκειμένη περίπτωση, να πας να βοηθήσεις τη γιαγιά, αλλά αυτή να είχε πεθάνει. Και μετά να έχεις μπλεξίματα, να τραβιέσαι, χωρίς κανένα λόγο, σε ατελείωτα δικαστήρια!!!

Γι’ αυτό: «Είδες, δεν είδα, άκουσες, δεν άκουσα…, τραβάς του δρόμου σου, πας στη δουλειά σου και είσαι μια χαρά» είναι το σοφό του Έλληνα, που το μετέτρεψε σε πράξη. 

… Ένα γλυκό κορίτσι σκύβει πάνω στη γιαγιά και τη βοηθάει. Τη σώζει. Η υπερήλικη για να το ευχαριστήσει, το καλεί να πάνε μαζί στο σπίτι της.

Από το σπίτι, η γιαγιά τηλεφωνεί στους γιους της στην Αμερική, που σπάνια επικοινωνούν μαζί της – σχεδόν την έχουν παρατήσει – και τους λέει:

«Σήμερα απέκτησα και κόρη.»

«Δηλαδή;!»

«Τη λένε Άννα. Μου έσωσε τη ζωή κι οφείλω να κάνω κάτι γι’ αυτή. Της γράφω πρώτα το σπίτι…».

Οι γιοι, πέρα, στην άλλη άκρη του πλανήτη, σιωπή …!!!

Η Άννα είναι από τα Τίρανα!

Σχετικά άρθρα: