ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Ενώ είμαι πεπεισμένος ότι η υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας έχει ακόμα πιθανότητες να θεωρείται αναστρέψιμη, δεν θα σταματήσω την προσπάθεια ευαισθητοποίησης, τόσο της κοινής γνώμης, όσο και των κέντρων αποφάσεων σε Τίρανα και Αθήνα ή και αντίστροφα.
Είναι, πράγματι, δύσκολο να πείσεις τα κέντρα αποφάσεων ότι στη Δρόπολη και στο Πωγώνι, στο Βούρκο και στα Ριζά, η ελπίδα παραμένει εν ζωή, όταν έχουν στο τραπέζι εργασίας στοιχεία που σου προκαλούν πονοκέφαλο και σε φορτίζουν, αν μη τι άλλο, με μια ισχυρή δόση απελπισίας και απογοήτευσης.
Σε Τίρανα και Αθήνα ή σε Αθήνα και Τίρανα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι:
– Μόλις το 15-20 τοις εκατό του πληθυσμού είναι μόνιμοι κάτοικοι στους Δήμους Δρόπολης και Φοινικαίων, όπου κυριαρχεί η τρίτη ηλικία…
– Μόνον περίπου 500 παιδιά υπάρχουν στην προσχολική, υποχρεωτική και μέση εκπαίδευση ,στους δύο ελληνικούς δήμους.
– Με την de facto κατάσταση, η ανεργία καλπάζει, αφού οι καταγεγραμμένοι ως αγρότες, αδυνατούν ουσιαστικά να εξασφαλίσουν τα ζειν και να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Ενώ, η αλήθεια να λέγεται, ένα μέρος του ικανού εργατικού δυναμικού, αποφεύγει να εργαστεί στις επιχειρήσεις της περιοχής, αφού επιδιώκει μεγαλύτερο μεροκάματο, παρόμοιο με της Ελλάδας (;!)
– Η συντριπτική πλειοψηφία των εναπομεινάντων νέων, ονειρεύονται και οραματίζονται να «κτίσουν τη φωλιά τους» στην Ελλάδα ή οπουδήποτε σε χώρες της Δύσης.
– Στον τομέα της υποδομής γίνονται αρκετά ενθαρρυντικά βήματα, αν και στις ορεινές περιοχές χρειάζεται πολύ δουλειά για τη βελτίωση του οδικού δικτύου. Έχουμε μήνες και χρόνια τώρα, που μιλάμε για Σχέδιο Ανάκαμψης και ούτω καθεξής.
Είναι πλέον βέβαιο, ότι καμία εμπεριστατωμένη Μελέτη δεν έχει κατατεθεί στα Κέντρα Αποφάσεων.
Κανένας φορέας του τόπου μας, δεν κατάφερε να συγκροτήσει Ομάδα Εμπειρογνώμων, για να καταρτίσουν κάτι παρόμοιο. Στην ουσία, ούτε το Εθνικό μας Κέντρο δεν κατάφερε μέχρι στιγμής, να επιστρατεύσει ειδικούς και να καταρτίσουν ένα ολικό σχέδιο αξιοπρεπής επιβίωσης των συμπατριωτών μας στα πατρώα εδάφη.
Είναι, πλέον περιττό, να επιρρίψουμε ευθύνες στους «μεν» και στους «δε». Η κοινή λαϊκή συνείδηση γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τους υπεύθυνους της παρούσας κατάστασης (;!)
Όμως, δεν υπάρχουν πια χρονικά περιθώρια… Υπάρχει και δίνεται μια τελευταία ευκαιρία στους δικούς μας φορείς, στους αιρετούς και στα δημόσια πρόσωπα, στο Εθνικό μας Κέντρο και στο απανταχού ικανό πνευματικό δυναμικό των συμπατριωτών μας, ώστε να καταρτίσουν επιτέλους ένα «Πρόγραμμα» και μετά να εξασφαλίσουν πόρους και πηγές χρηματοδότησης.
Εάν χάσουμε και αυτή, την τελευταία ευκαιρία, τότε πράγματι στα χωριά μας δεν θα ακούσουμε ποτέ τη φράση: Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ…!
Χρηστάκης ΤΖΙΑΣ
