«Ζήσε Μάη να φας τριφύλλι…»
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΛΗ «ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ»
Κατέβηκε κι ο Κακλαμάνης στα άγια χώματά μας.
Κατασυγκινημένος αποκάλεσε την επίσκεψή του Εθνικό Χρέος. Όμως ο χρόνος, σαν ο καλύτερος μάρτυρας, βεβαιώνει ότι διάβηκε κι αυτός όπως και οι άλλοι.
Μικροί, μεγάλοι ή μεγαλύτεροι στο αξίωμα, όλοι τους έρχονται, λένε ωραία λόγια και γίνονται άφαντοι. Ο μύλος για ν’ αλέσει, θέλει στάρι κι όχι λόγια.
Αν θυμάστε, το νέο που μας έφερε ο τρίτος Έλληνας άνδρας σε πολιτικό ανάστημα, ήταν ότι μετά από μερικά χρόνια θ’ αρχίσει η καθ’ αυτού ανάπτυξη του τόπου, θα προκόψετε κι εσείς όταν θα προσχωρήσει η Αλβανία στην Ενωμένη Ευρώπη. Αυτό για μας θα πει: «Ζήσε Μάη να φας τριφύλλι…». Τότε εδώ σίγουρα θα ’χουν αρχίσει οι ανασκαφές για να αποκαλυφθούν τα δείγματα του παλιού πολιτισμού μας.
Άλλος ήταν, στην πραγματικότητα, ο σκοπός της επίσκεψης Κακλαμάνη. Το μάρκετινγκ. Υπογραμμίσαμε στην εκφώνηση του Ντούλε:
«Από τις σπάνιες στιγμές, που έχουμε νιώσει τόση χαρά, τόση συγκίνηση… Κι όχι αδικαιολόγητα. Έχουμε σήμερα ανάμεσά μας έναν άνθρωπο, πολύ γνωστό σε όλους μας… τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, τον φίλο μας, κύριο Απόστολο Κακλαμάνη.»
Στην αίθουσα ξέσπασε θύελλα από χειροκροτήματα.
Κι ο Απόστολος δεν τον άφησε περίλυπο τον πρόεδρο. Του ‘πλεξε στεφάνι από δάφνες. Την κατάλληλη στιγμή κιόλας που του χρειάζονταν, όταν υπήρχαν τριβές στους κόλπους του ΚΕΑΔ. Με φινέτσα ο πρόεδρος ανάφερε:
«Για τα διάφορα προβλήματα στο χώρο σας… μας ενημέρωσε και η ηγεσία της Ομόνοιας με επικεφαλής τον άξιο και αγαπητό για όλους μας, τον κύριο Ντούλε».
Ξανά χειροκροτήματα.
Λεμόνι χωρίς χυμό είναι όλα τα παραπάνω λόγια, που το στύβεις και βγάζει τίποτε. Βασίλεψε πια ο καιρός του ωραίου λόγου. Ο τόπος θέλει ανάσα. Ζητάει να παραχθεί έργο, αποτέλεσμα. Γιατί βρισκόμαστε στο χείλος του πουθενά.
Υστερόγραφο:
Μια παρέμβαση στο κείμενο του Ιανουαρίου 2003 στη στήλη «Τρικλοποδιές», του Δικαιώματος:
-Υμνούμε άστοχα Στεφανόπουλο, Παπούλια, Γιαννάκου, που έφυγαν από τη ζωή. Αυτοί είναι στην αλήθεια κι εμείς στο ψέμα. Το έργο όλων, δεν είναι αν μας αποκαλούν αδέλφια κι αν δακρύζουν για μας, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν βοήθησε κανένας και σε τίποτε. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ο τόπος μας εγκαταλείπεται διαρκώς…
