Η οργάνωση της «Ομόνοιας» στον ελλαδικό χώρο

Του Θεοφάνη ΜΠΟΥΖΗ

Ανήκω στους ανθρώπους (ελπίζω να αποτελούμε την πλειοψηφία) που πίστευαν και πιστεύουν πως η «Ομόνοια» θα πρέπει να είναι η οργάνωση όλων των Βορειοηπειρωτών, ο πραγματικός εκφραστής όλων των Ελλήνων της Αλβανίας. Άλλωστε η ίδρυσή της πριν περίπου 12 ετών, στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Αλβανία, έγινε βάση αυτού του σκεπτικού. Για να πετύχουμε αυτόν τον στόχο, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά στην οργανωτική δομή και στην λειτουργικότητα της οργάνωσης.

Διατυπώνω εκ των προτέρων την ουσιώδη αυτή στάση μου, για να αποφύγω κάθε είδους παρεξηγήσεις, που πιθανόν να προκόψουν από την έκφραση των απόψεών μου στην συνέχεια του άρθρου.

Κινητικότητα στις μεγάλες πόλεις

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται έντονη κινητικότητα από την «Ομόνοια» και τα στελέχη της, με στόχο την ίδρυση οργανώσεων, κυρίως στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, κ.λ.π.). Εκ πρώτης όψεως και με δεδομένο το γεγονός πως στον ελλαδικό χώρο σήμερα βρίσκεται περίπου το 70 % των Βορειοηπειρωτών, μόνο θετική θα μπορούσε να θεωρηθεί η εν λόγω κινητικότητα. Επί πλέον, εάν παραδεχθούμε πως η ηγεσία της Ομόνοιας με την κινητοποίηση αυτή, στοχεύει στο να προσεγγίσει τα γνωστά προβλήματα των «ξενιτεμένων» συμπατριωτών της, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν περιθώρια αμφισβήτησης στην προσπάθεια που γίνεται για την ίδρυση οργανώσεων της Ομόνοιας στον Ελλαδικό χώρο. Ας μου

επιτραπεί το δικαίωμα να έχω κάπως διαφοροποιημένη άποψη πάνω στο θέ­μα. Σίγουρα δεν υπάρχουν και δεν δικαιούμαι περιθώρια αμφισβήτησης όσον αφορά τον στόχο της προαναφερομένης κινητικότητας (την προσέγγιση των προβλημάτων), δια μέσω της ίδρυσης των οργανώσεων της Ομόνοιας, κάτι που αν όχι αμφισβητήσιμο είναι τουλάχιστον συζητήσιμο.

Ήδη, στον Ελλαδικό χώρο οι Βορειοηπειρώτες (καλώς ή κακώς) κατά κάποιον τρόπο είναι οργανωμένοι (υπάρχουν δεκάδες σύλλογοι που ο ένας κτυπά το καρφί και ο άλλος το πέταλο). Στο δεδομένο οργανωτικό μπάχαλο, ερχόμαστε να προσθέσουμε κάτι ακόμα. Αμφιβάλλω εάν θα πετύχουμε κάτι θετικό. Μάλλον προβλέπω νέα φαγωμάρα μεταξύ συλλόγων και οργανώσε­ων της Ομόνοιας (εάν τελικά ιδρυθούν οι τελευταίες). Αναζητώντας φρύδια, ίσως βγάλουμε και τα μάτια …

Προβληματισμοί και αδιαφορία

Είναι γνωστά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Βορειοηπειρώτες. Μετά από περίπου μία δεκαετία παραμονής στην Ελλάδα, αισθάνονται να βρίσκονται στο περιθώριο, αντιμετωπίζονται ως Έλληνες δεύτερης κα­τηγορίας, αποκτούν δικαιώματα, με το σταγονόμετρο. Ακόμα, σήμερα έχουν ελλιπή ελεύθερη επικοινωνία με τα πατρώα εδάφη, δεν δικαιούνται να εργασθούν στο ελληνικό δημόσιο, οι Βορειοηπειρώτισσες δεν δικαιούνται το επίδομα της πολύτεκνης μητέρας, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν δι­καιούνται το επίδομα του αναπήρου, τα βορειοηπειρωτικά νιάτα θέλουν να στρατευθούν και να υπηρετήσουν στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, τα πάντα εξηγούνται από τους αρ­μοδίους φορείς με το ακόλουθο σλόγκαν: «Οι Βορειοηπειρώτες δεν δικαιού­νται τα προαναφερόμενα δικαιώματα, γιατί δεν είναι Έλληνες πολίτες». Το ερώτημα που τίθεται στην ηγεσία της Ομόνοιας είναι: Πρέπει οι Βορειοηπει­ρώτες να γίνουν Έλληνες πολίτες; Ναι ή όχι; Αν ναι, τί έχει πράξει και τι έχει προγραμματίσει να πράξει για να επιτευχθεί ο στόχος; Αν όχι, πώς θεω­ρεί ότι θα λυθούν τα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συ­μπατριώτες της;

Προσωπικά, δεν γνωρίζω ποια είναι η άποψη της ηγεσίας της Ομόνοιας επάνω στο θέμα. Χωρίς να είμαι απόλυτος, πιστεύω πως η εν λόγω ηγεσία ανεξαρτήτως των προσπαθειών της, δεν μπόρεσε να προσεγγίσει και να δώσει λύσεις στους προαναφερομένους προβληματισμούς. Μπορεί οι ηγέτες μας να ισχυρίζονται πως προσπάθησαν το μέγιστο (ίσως και έτσι να είναι) στην ου­σία όμως, ο απλός Βορειοηπειρώτης εισέπραξε αδιαφορία και έχει α­νταποδώσει ως αντάλλαγμα την δική του αδιαφορία προς την ηγεσία της Ομόνοιας. Αρκεί να αναφέρουμε για αυτό, πως στην τελευταία εκλογική α­ναμέτρηση στην οποία συμμετείχε και η Ομόνοια δια μέσω του Κόμματος Αν­θρωπίνων Δικαιωμάτων, έδωσε το παρόν λιγότερο από 15 % των ψηφοφόρων Βορειοηπειρωτών, που βρίσκονται στην Ελλάδα. Οι Βορειοηπειρώτες διαμαρτυρήθηκαν με την αδιαφορία τους προς την ίδια την ηγεσία τους. Σίγου­ρα, δεν επικροτώ αυτήν την στάση. Δεν μπορώ όμως, να μην την αναφέρω. Το ζητούμενο είναι να αλλάξει η κατάσταση. Πώς όμως; Πιστεύετε πως με την ί­δρυση των Οργανώσεων της Ομόνοιας στον ελλαδικό χώρο θα έχουμε αλλα­γές προς θετική κατεύθυνση; Προσωπικά πιστεύω πως δεν θα έχουμε θετικές εξελίξεις. Όχι μόνον γιατί θα βρεθούν αντιμέτωποι σύλλογοι και οργανώ­σεις, αλλά και γιατί οι τελευταίες, με το σκεπτικό που προβλέπεται να ιδρυθούν, δεν θα έχουν αποτελεσματική λειτουργικότητα. Φανταστείτε, λόγου χάρη, μία Οργάνωση «Ομόνοιας» στην Πάτρα, με Βορειοηπειρώτες από διάφορες περιοχές και κοινότητες του Βορειοηπειρωτικού χώρου. Σίγουρα αυτή η Οργάνωση θα μπορούσε να προσφέρει για τον τόπο της πολύ – πολύ πιο λίγα, απ’ ό,τι θα μπορούσε να προσφέρει μία αδελφότητα που αποτελεί­ται από μέλη της ίδιας κοινότητας με κοινά συμφέροντα, όχι μόνον στον ελ­λαδικό χώρο, αλλά και στον χώρο της καταγωγής τους. Τα μέλη μίας αδελ­φότητας νοιάζονται όλοι για το ίδιο χωριό στο κάτω – κάτω της γραφής, εάν θέλετε, (ίσως αυτό το λάβει υπ’ όψη η ηγεσία της Ομόνοιας) ψηφίζουν όλοι στο ίδιο εκλογικό κέντρο.

Επίλογος

Ασφαλώς, είναι απαραίτητη η παρουσία της «Ομόνοιας» στους κόλπους των Βορειοηπειρωτών, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Αυτό δεν ση­μαίνει όμως, πως είναι απαραίτητο να ιδρυθούν οργανώσεις της «Ομόνοιας» στον συγκεκριμένο χώρο (έστω και μόνον στις μεγάλες πόλεις).

Απαραίτητη, κατά την δική μου άποψη, είναι η προσέγγιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Βορειοηπειρώτες στην Ελληνική κοινωνία, με στόχο την επίλυσή τους και επί πλέον η σύνδεσή τους με τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν στον χώρο της Βορείου Ηπείρου, κάτι που θα μπορούσε να γί­νει δια μέσω της στενής συνεργασίας των τοπικών οργανώσεων της «Ομόνοιας» στην Βόρειο Ήπειρο, με τις αντίστοιχες αδελφότητες στον ελλαδικό χώρο.

Όσον αφορά την οργανωτική δομή των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα, πιστεύω πως θα πρέπει να γίνουν αρκετές αλλαγές. Θεωρώ πως η κατάλληλη οργανωτική δομή που θα έχει πετυχημένη λειτουργικότητα στην επίλυση των προβλημάτων και από τις δύο πλευρές των συνόρων είναι η εξής:

Στην βάση του οργανωτικού οικοδομήματος, να είναι οι αδελφότητες (Ενώσεις με μέλη της ίδιας κοινότητας). Η δεύτερη βαθμίδα θα εκπροσωπεί­ται από συλλόγους (Ενώσεις αδελφοτήτων της ίδιας επαρχίας) και στην τρίτη βαθμίδα η Ομοσπονδία Βορειοηπειρωτών, η οποία θα αποτελείται από το σύνολο των Συλλόγων.

Στο εξώφυλλο: Πρωτοβουλία ενότητας στην Αθήνα

«Ομογενής», Δεκέμβριος 2002