«Θέλω να μας θυμάμαι … στα καλύτερά μας»

Αμαλία ΦΩΤΙΟΥ

Θα ήθελα, μιας και μου δίνεται η ευκαιρία από δω, να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους τους μαθητές του μπαμπά μου. Αυτούς που ήρθανε στην κηδεία του, όσους μας έστειλαν στεφάνια και λουλούδια, αυτούς που μίλησαν με τα καλύτερα λόγια στις αναρτήσεις τους, αυτούς που είχαν τα καλύτερα λόγια παρηγοριάς.

Ήταν μεγάλο το κύμα συμπόνιας και αγάπης που δεχτήκαμε…

Όσο για μένα, τους τελευταίους μήνες που αρρώστησε ο μπαμπάς, έκανα ένα σωρό συζητήσεις μαζί του. Ώσπου μου είπε ότι αν φύγει, δεν θέλει να στεναχωρηθώ. Του είπα ότι δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό και ότι τον έχω ακόμη ανάγκη. Μου απάντησε ότι αυτός με έχει περισσότερη ανάγκη απ’ ότι τον έχω εγώ.

Τις τελευταίες ώρες ήμουνα δίπλα του, του κρατούσα το χέρι και του έλεγα να μη φοβάται, γιατί δεν θα τον αφήσω. Και δεν τον άφησα ως το τέλος. Αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με το Θεό. Αυτό ήταν το θέλημά Του. Είναι σαν να κόπηκε ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου, εσείς που τον γνωρίσατε με καταλαβαίνετε.

Στο μνημόσυνο άκουσα πολλές φορές «Αιωνία η μνήμη….» και συνειδητοποίησα ότι πράγματι η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Θα είναι αιώνια μέσα από τις ζωγραφιές του, θα είναι αιώνια μέσα από τις κατασκευές του, θα είναι αιώνια μέσα από τα γραπτά του, θα είναι αιώνια μέσα από τους μαθητές του, θα είναι αιώνια μέσα από τα παιδιά του και τα εγγόνια του….

Στη φωτογραφία που διάλεξα, είμαι εγώ κι ο μπαμπάς, είναι του 1982, είμαστε κι οι δύο στα καλύτερά μας κι έτσι θέλω να μας θυμάμαι…