«ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΑΚΟΥΤΕ;!».

Ενώ μιλούσαμε, αγανακτισμένοι, για εθνικό σύνορο, για φράχτη που χωρίζει ζωές, που αφαιρεί δικαιώματα, που περιορίζει σκέψεις, ελευθερίες, που σκοτώνει αθώες ψυχές…

Ενώ προχωρούσε ομαλά η διαδικασία, όλα αυτά τα χρόνια, προς τη χαλάρωση, προς το τελειωτικό άνοιγμα – νομίζαμε ότι το σύνορο θα υπήρχε εικονικά μόνο μέσα στο νου μας…

…κι οι άνθρωποι έκαναν άλλο πρόγραμμα, άλλες επιλογές …

…Αλλάζουν παγκοσμίως τα πράγματα λόγω πανδημίας.

Και το σύνορο ενισχύεται, ορθώνεται, μπαίνουν αυστηρά μέτρα, περιορίζουν τον κόσμο στην διακίνηση.

Τώρα που έχουν και διπλή υπηκοότητα. Σπίτι από ‘δω, σπίτι από ‘κει.

Κι ακούς τώρα,  φωνές – ξέσπασμα ψυχής, που συγκλονίζουν, από τις δύο πλευρές του συνόρου. Μικρού παιδιού από τη μια πλευρά, μάνας από την άλλη:

«Ανοίξτε το σύνορο! Θέλω να περάσω, να πάω σπίτι μου! Ακούτε;!».

Είναι φωνές στα πέρατα!!!