Κουβάς παραλίγο χωρίς πάτο

Επτά χρόνια μετά το δημοψήφισμα

Ο καλύτερος τρόπος λένε για να ξαναζήσεις μια στιγμή από το παρελθόν είναι να κοιτάξεις μια φωτογραφία που έχεις σχετίσει έντονα με αυτό. Ο Economist είχε συμπεριλάβει στις εμβληματικές φωτογραφίες της 10ετίας τον απελπισμένο συνταξιούχο που είχε σωριαστεί έξω από την κλειστή τράπεζα κρατώντας το βιβλιάριο καταθέσεων στο χέρι.

Για εμένα το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι η φωτογραφία με τις 5 γυναίκες και τον νεαρό που χορεύουν μπροστά από τη Βουλή στο Σύνταγμα.

Αποτύπωνε με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη συλλογική μέθη και το αποκορύφωμα του συλλογικού παροξυσμού μίας αποσταθεροποιημένης κοινωνίας, το οποίο κόστισε ενάμιση ακόμα (άσχιστο) μνημόνιο, απαραίτητο για να καλύψει, πέραν όλων των άλλων, και τις τεράστιες απώλειες κεφαλαίων του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου του 2015.

Ο ελληνικός λαός, μετά από μία εβδομάδα διορία έπρεπε να απαντήσει στο «εκβιαστικό δίλημμα» της τρόικας: Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού» και το δεύτερο «Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους». Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ. 103 λέξεις για να εκφράσουν ένα ασαφές και ακατανόητο ερώτημα με μια αδιανόητης σειράς απάντηση (πρώτα το ΟΧΙ και από κάτω το ΝΑΙ), που επένδυε στο θυμικό.

Εφτά χρόνια μετά, ακόμα παλεύουμε να γυρίσουμε στην πολυπόθητη κανονικότητα, πλην όμως με τη νοοτροπία και τα πολιτικά προϊόντα της διαταραχής. Σαν να μην πέρασε μία μέρα μαθαίνουμε πάλι δια στόματος Τσακαλώτου για μία πιθανή μετεκλογική συνεργασία Βαρουφάκη – ΣΥΡΙΖΑ, σπάμε κάθε τρεις και λίγο την πλακέτα των θυμάτων της Μαρφίν, κλείνουμε δρόμους, ομάδες γνωστών αγνώστων καταστρέφουν δημόσια κτίρια και πανεπιστήμια, τα τρολ επιδίδονται σε δολοφονίες χαρακτήρων και στη δημόσια σφαίρα ακόμα συζητάμε για τις ελίτ. Ας μην ξεχνάμε ποτέ όμως κάτι. Πριν από εφτά χρόνια στοιχηματίσαμε το μέλλον μιας χώρας. Αντί για ταμείο, πήγαμε κουβά. Παραλίγο χωρίς πάτο.

in.gr / Κατερίνα Παναγοπούλου