Κυπριακό: Ο εκβιασμός των Μεγάλων Δυνάμεων και η εξισορρόπηση της Ελλάδας ανάμεσα σε «δύο Κόσμους»

Κυπριακό: Ο εκβιασμός των Μεγάλων Δυνάμεων και η εξισορρόπηση της Ελλάδας ανάμεσα σε «δύο Κόσμους»

Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *

Ο Ρώσος Πρέσβης στην Κύπρο διέψευσε το δημοσίευμα ότι η Ρωσία πρόκειται να ανοίξει προξενείο στα Κατεχόμενα. Ωστόσο άφησε ένα προβληματισμό ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση να εξυπηρετούνται στα διαδικαστικά τους θέματα οι Ρώσοι που διαμένουν στην κατεχόμενη πλευρά της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Και το φυσικό ερώτημα που προκύπτει, είναι τόσο καιρό πώς εξυπηρετούνταν όλοι αυτοί οι Ρώσοι που κατοικούσαν στα Κατεχόμενα; Και ξαφνικά, γιατί βλέπουμε το ρωσικό κράτος να ενδιαφέρεται για την επίλυση των διαδικαστικών ζητημάτων τους;

Εννοείται ότι το πρόσφατο ενδιαφέρον της ρωσικής πλευράς με εφαλτήριο τους πολίτες της που διαμένουν στην Κατεχόμενη Κύπρο είναι μία εκβιαστική στάση απέναντι στην Κυπριακή Κυβέρνηση και κυρίως την Ελληνική για την στάση που ιδίως η τελευταία τήρησε στο ουκρανικό.

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά, όπως συνήθως γίνεται σε κρίσιμα, γεωπολιτικής διάστασης γεγονότα, οι Μεγάλοι πάντοτε έβαζαν και βάζουν σε διλημματική κατάσταση την Ελλάδα είτε να αποφασίσει ποιο μέρος του Ελληνισμού της να προασπίσει, είτε με έρεισμα τμήμα της Ελληνικής Διασποράς της να αποδειχτεί ότι ο Ελληνισμός δεν είναι ενιαίος, αλλά διαχωρισμένος. Σχεδόν όλη τη δεκαετία του 1950 και μέχρι το 1964, οι Μεγάλοι προσπαθούσαν με υποπόδιο την Τουρκία να διχάσουν τον Ελληνισμό  και με τέχνασμα ότι για τα Σεμπτεμβριανά του 1955 και τις απελάσεις των Ελλήνων το 1964 από την Κωνσταντινούπολη ευθύνεται το Κυπριακό.

Σήμερα, είναι γεγονός ότι οι Μεγάλοι, Ρώσοι και Δυτικοί (και κυρίως οι Αμερικανοί) μάς εκβιάζουν με έρεισμα μόνο το Κυπριακό. Και φυσικά την ευθύνη αυτή, την φέρουν ως επί το πλείστον οι Ελληνικές Κυβερνήσεις που δεν μπορούν να εξισορροπήσουν ανάμεσα σε “δύο Κόσμους”. Το αναφέρουμε διαρκώς, ότι η Ελλάδα ούτε θα φύγει από τη Δύση (και εννοούμε από τα θεσμικά όργανά της) ούτε όμως η Ρωσία ζητά κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η τελευταία επιδιώκει το ελληνικό κράτος να είναι ο δίαυλος σε περιπτώσεις κρίσεων, όπως αυτή με την Ουκρανία.

Η Ελλάδα, ωστόσο όλο αυτό το διάστημα, μπήκε στη διαδικασία μίας δημοσιολογίας, θέλοντας να αποδείξει ότι είναι “βασιλικότερη του βασιλέως”.. Γιατί άλλο είναι η απερίφραστη καταδίκη της Κατοχής και πόσω δε μάλλον όταν υφίσταται μία Κύπρος που μας πονάει κι άλλο να μην υφίσταται το μέτρο των πολιτικών δηλώσεων και ενεργειών.

Και φυσικά υφίσταται μια πολυπληθής Ελληνική Κοινότητα στην Ουκρανία που αυτήν την στιγμή περνάει τα πάνδεινα από Ρώσους και Ουκρανους, βρισκόμενη σε διασταυρούμενα πυρά, αλλά και πάλι πολύ όψιμα η Ελλάδα την σκέφτηκε. Και μόνο που δεν είναι σε καθεστώς μειονοτικό, άλλωστε ο ίδιος ο Έλληνας ΥπΕξ την ανέφερε ως Παροικιακη Ομογένεια και όχι ως μειονότητα, αποδεικνύεται ότι τα λάθη που γίνονται ή ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι και κυρίως οι Μεγάλοι, θέτοντάς μας διλήμματα εθνικά (γιατί ο Ελληνισμός όπου γης, είτε στην Κύπρο είτε στην Ουκρανία είναι εθνικό θέμα) είναι επειδή εμείς ως Κράτος δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να τα δούμε με συνέπεια και σοβαρότητα, είτε αφήνοντας τα στις καλένδες είτε επαφιόμενοι στις καλές σχέσεις με τα κράτη διαμονής των ομογενών μας (που δυστυχώς κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, όπως ο Πόλεμος στην Ουκρανία, αποδεικνύεται τόσο η θέση των Ελλήνων Πάροικων σε ένα περιβάλλον όσο και πώς στην πραγματικότητα τους αντιμετωπίζει το Κράτος διαμονής).

Από εκεί και πέρα, με ένα Κυπριακό που οι Αμερικανοί το αντιμετωπίζουν σκαιότατα, βάζοντάς το στο κρεβάτι του Προκρούστη και η Ρωσία το εκμεταλλεύεται, όπως αποδεικνύεται, για να εκβιασει τις καταστάσεις, οφείλαμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στις ενέργειές μας.

Κανένας δεν μπορούσε να μας κατηγορήσει ως Κράτος ότι υποθάλπουμε την ποινικά κολάσιμη στη βάση του Ανθρωπισμού και του Διεθνούς Δικαίου στάση της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία, όταν έχουμε ένα Κυπριακό που είναι ανοιχτή πληγή και όταν οι ΗΠΑ είναι ένα από τα κράτη που δεν είναι μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, αποδεχόμενο ουσιαστικά ως Κράτος ότι διέπραξε ή είναι πιθανό να διαπράξει στο μέλλον εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.

Η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει σε ένα “πόλεμο” ανακοινώσεων και δημοσιολογίας για το Ουκρανικό. Όφειλε οι δημόσιες τοποθετήσεις της να έχουν γνώμονα το εθνικό συμφέρον, γνωρίζοντας ότι έχει να κάνει με μία Ρωσία που οι μέθοδοι επιβίωσης που χρησιμοποιεί είναι προϊόν ολόκληρης γεωπολιτικής θεώρησης για το πώς αντιμετωπίζει την ύπαρξή της. Εμείς φανήκαμε “βασιλικότεροι του βασιλέως” από κράτη που δεν έχουν με τους γειτόνους τους προβλήματα ή δεν έχουν γείτονες σαν τους δικούς μας. Δεν κρατήσαμε το μέτρο.

Και φυσικά η Ρωσία με μέσο την Εκκλησιαστικη Διπλωματία (κι όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν ιστορικά) αντιμαχόταν τον Ελληνισμό, καθώς προσπαθούσε να διχάσει τα δύο μεγάλα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία που θα ήταν τελείως παράλογο να θεωρούνται, ότι οι δύο αυτοί Οργανισμοί δε φέρουν και εθνικό αποτύπωμα.

Όμως με το Ουκρανικό βάλαμε στη Ρωσία “βούτυρο στο ψωμί” της να μας πολεμήσει, ενώ θα μπορούσαμε με εκβιαστικό τρόπο, όχι μόνο να παίζαμε το μεσάζοντα ανάμεσα σε αυτήν και τη Δύση, αλλά με τους κατάλληλους χειρισμούς, που γι’ αυτό και υφίσταται η Τέχνη της Διπλωματίας, θα αναγκαζόταν να αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Και τώρα οι Ρώσοι μας εκβιάζουν, καθώς οι ίδιοι δεν σκοπεύουν, ανοίγοντας προξενείο στα Κατεχόμενα, να δώσουν όχι μόνο πάτημα στην Τουρκία για τα μεταξύ τους εθνοτικά θέματα, αλλά κυρίως να αναγνωρίσουν ισχύ στο τουρκικό κράτος, και κυρίως στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η Ρωσία, εάν δώσει πάτημα στην Τουρκία για την Κύπρο, αυτομάτως την τοποθετεί ως κυρίαρχο παίχτη στα γεωγραφικά περιβάλλοντα που το ρωσικό κράτος με μέσο τις τρομοκρατικές οργανώσεις που πρόσκεινται στο Ιράν, αλλά παράλληλα και τις πολύ καλές σχέσεις με τον Αραβικό Κόσμο έχει την πρωτοκαθεδρία των αποφάσεων και των κινήσεων έναντι της Δύσης.. Η Μέση Ανατολή είναι ένα συγκοινωνούν δοχείο. Και ο κύριος παίχτης, ακόμα και με Συμφωνίες Αβραάμ, ακόμα και με Συνδιασκέψεις Βαγδάτης κτλ, είναι η Ρωσία.

Όχι, η Ρωσία δεν θα βάλει στην περιοχή που παίζει μπάλα μοναδικά και κυρίαρχα την Τουρκία, αλλά δεν παύει τώρα να της δίνει ένα έρεισμα, ώστε η τουρκική κυβέρνηση να διαμορφώνει ανάλογα την προπαγάνδα της.

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)


armynow.gr

Σχετικά άρθρα: