Κώστας Νίκας: άνθρωπος της προσφοράς
Ηλίας ΣΤΟΛΗΣ
Η ζωή το έφερε, στα δεκαεφτά μου χρόνια, μόλις τελείωσα την μεσαία σχολή, να εργαστώ ως Δασολόγος-Δασονόμος της Περιφέρειας Αργυροκάστρου. Εκείνη την περίοδο (μέσα της δεκαετίας του 1950), την διοίκηση των Νομαρχιακών και περιφερειακών Εκτελεστικών Επιτροπών (Ε. Ε) την κατείχαν κυρίως Αλβανοί, πρώην αξιωματικοί του Ε. Α. Πολέμου, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων που εργαζόταν στις επιτροπές, ήταν Έλληνες «μειονοτικοί» από τα χωριά της Δερόπολης, του Πωγωνίου, και του Δελβίνου.
Σχεδόν έφηβος, με αγνή, τρυφερή και ευαίσθητη ψυχή όταν γνώρισα «από πρώτο χέρι», «από μέσα» τα ευτράπελα των πρώτων χρόνων του δικτατορικού καθεστώτος και τους χαρακτήρες των στελεχών και των λοιπών υπαλλήλων των Ε. Ε της Νομαρχίας και ειδικά της περιφέρειας του Αργυροκάστρου.
Αναζητώντας στις νεανικές μου αναμνήσεις εκείνων των χρόνων, μου βγήκαν σε πρώτο πλάνο τρία λεβεντοπαλήκαρα της Δερόπολης, τρεις αξιοσέβαστοι Κύριου, οι οποίοι παρότι εργαζόταν σε επιλεγμένες θέσεις, κανείς, τίμιος και αντικειμενικός άνθρωπος καθ’ όλη την καριέρα τους, δεν μπορεί να τους ψεγαδιάσει ή να τους προσάψει χαρακτηριστικά και νοοτροπίες του απολυταρχικού καθεστώτος. Σήμερα θα σας παρουσιάσω τον πρώτο:
Κώστας Νίκας: άνθρωπος της προσφοράς
Καταγόταν από το χωριό Λιούγκαρη. Το 1954 όταν πρωτάρχισα δουλειά, τον βρήκα αντιπρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής Νομαρχιακού Συμβουλίου, αλλά δεν μάθαμε ποτέ γιατί, μετά λίγων μηνών, σιωπηλά, υποβαθμίστηκε σε αντιπρόεδρος της περιφερειακής Εκτελεστικής Επιτροπής (Ε. Ε.) Αργυροκάστρου.
Εύσωμος, μάλλον μέτριου αναστήματος, πάντα χαμογελαστός, πάντα ευθύκριτος, οξυδερκής, εύστροφος και ικανότατος στο καθήκον του, δεν μασούσε τα λόγια του, αλλά δεν αργούσε να γίνει εκρηκτικά αυστηρός όταν το απαιτούσαν οι καταστάσεις. Παρέμεινε και εργαστήκαμε εκ του σύνεγγυς. Αφού υπέστη τη διετή δοκιμασία της υποβάθμισης, αναδείχτηκε επάξια σε Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Τεπελενίου. Παρά τις αποδεδειγμένες διοικητικές του ικανότητες, φαίνεται πως δεν κατόρθωσε να εμπνεύσει πλήρη εμπιστοσύνη στο απολυταρχικό καθεστώς και μετά από τρία χρόνια, μετατέθηκε να οργανώσει το νέο υπερσύγχρονο, για την εποχή, εργοστάσιο Νιτρικής Αμμωνίας Φίερι, για τον εφοδιασμό της αλβανικής γεωργίας, σε θέση Υποδιευθυντή του συγκροτήματος.
Ο Κώστας πάντα ευθύκριτος, ευσυνείδητος, ανεπηρέαστος από τις ορέξεις των κυβερνώντων, και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εργάστηκε ακούραστα και κατόρθωσε να εξασφαλίσει πλήρως τις ανάγκες του κράτους και μάλιστα, να εξαγάγει και στο εξωτερικό, σημαντικές ποσότητες Αζωτούχων λιπασμάτων. Εργάστηκε εκεί μέχρις ότου συνταξιοδοτήθηκε.
Παρότι μακριά από τη γενέτειρά του, ποτέ δεν την ξεχνούσε και προσπαθούσε, όχι με λόγια, αλλά έμπρακτα, από την θέση που κατείχε και αψηφώντας τειχών επιπτώσεις, να τη βοηθήσει. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς. Δεν ξέχασε ποτέ τους φίλους και συνεργάτες του, τους οποίους πάντα και παντού τους προσέγγιζε με ειλικρινή αγάπη.
