ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΙ

Περίεργη ήταν η συνάντηση με τον Αλέξανδρο ΜΠΑΜΠΗ, από την Παλάσσα της Χιμάρας.

Πέσαμε πάνω στην περίπτωση. Σε ένα μίγμα: από ζωγράφο, γλύπτη, πεζογράφο, ποιητή, κριτικό, αισθητικό και… βάλε.

Σου λέει ο Αλέξανδρος: «Άμα γράφεις, μπορείς και να ζωγραφίσεις, και να τραγουδήσεις, και να κρίνεις…  Έχεις το δαιμόνιο μέσα σου για όλα…  Απλά, στη ζωή σου, επέλεξες να ασχοληθείς, αποκλειστικά και μόνιμα, με το ένα».

Αφού είναι πολυάσχολος, νομίζεις ότι όλα – τα όσα κάνει – θα τα βρεις μισά. Όμως, δεν είναι έτσι. Σε πίνακα, σε γλυπτό, σε διήγημα, σε άποψη για ένα καλλιτέχνημα…, διαπιστώνεις υψηλή ποιοτικά . Και… μένεις… άφωνος.

Είναι βαθύς σε αυτό που λέει, σε αυτό που κάνει ο Αλέξανδρος ΜΠΑΜΠΗΣ. Ένα παράδειγμα:

Δείτε προσεχτικά, στην εικόνα το γλυπτό του Αλέξανδρου, που φέρει τον τίτλο: «Να περπατάς χωρίς κεφάλι». Παρουσιάζει τον σημερινό άνθρωπο με κομμένο το κεφάλι. Έβαλε το κεφάλι του χάμω, ο ίδιος, και το χτυπάει δυνατά με την μαγκούρα. Το κλωτσάει δυνατά με το πόδι. Η ιδέα είναι:

Το σημερινό καθεστώς τον άνθρωπο, δηλαδή εμάς – όλους μας – μας θέλει χωρίς κεφάλι. Χωρίς σκέψη. Τούτη στιγμή, κιόλας, που μας χρειάζεται τόσο πολύ η ποιότητα της σκέψης.