«Να φροντίζουμε τα τετράποδα, αλλά περισσότερο να προσέχουμε τον συνάνθρωπό μας!»

«Να φροντίζουμε τα τετράποδα, αλλά περισσότερο να προσέχουμε τον συνάνθρωπό μας!»

(Κοινωνικό θέμα)

Μας παρέσυραν αρκετές φορές την προσοχή οι ζωόφιλοι. Με την υπερευαισθησία τους γενικά για τα ζώα και ξεχωριστά για τους σκύλους.

Θα σας αφηγηθούμε ένα περιστατικό, που λέει ωμά, γιατί ορισμένοι άνθρωποι στρέφουν την προσοχή τους και το ενδιαφέρον τους περισσότερο προς τα ζώα.

Μόλις μπήκαμε στην Ελλάδα, πιάσαμε δουλειά σε οικοδομή. Όπου έβγαινε το ψωμί. Η πένα μας, προσωρινά, μετατράπηκε σε σφυρί, σε μυστρί και σε φτυάρι.

Ανακαινίζαμε, μαζί και μ’ άλλους οικοδόμους, μια παραδοσιακή, τεράστια βίλα, στο Κεφαλάρι. Τα λεφτά του αφεντικού με ουρά. Ζούσε ονειρεμένα, μέσα σε όλα τα καλά του κόσμου, ο Γιώργος Δημητριάδης.

Είχε σπίτι στο Μάτι, εξοχικό στη Σίφνο, μετοχές στο Βωβό, επιχείρηση για πώληση ακριβών αυτοκινήτων στη Λάρισα. Ενοικίαζε σπίτια από ‘δω, μαγαζιά από ‘κει, ξενοδοχειακούς χώρους παρέκει. Κι όμως, ήταν τόσο σεμνός, που δεν το χωράει εύκολα ο ανθρώπινος νους.

Μια απ’ όλες τις μέρες, μετά από τη δουλειά, του τη δίνει, δεν ξέρω γιατί, να γευματίσουμε μαζί.

Δίπλα μας, στο χώρο της οικοδομής, δύο τρεις σκύλοι, με αξεκόλλητο το βλέμμα τους από πάνω μας.

Η Λίζα, ήταν η αδυναμία του αφεντικού. Δεν κατέβαζε μπουκιά κάτω ο Δημητριάδης, χωρίς να την ταΐσει.

– Τους αγαπάω τους σκύλους – μας λέει. – Τους πονώ. – Έχω μπόλικους. Και μετρούσε: Πέντε στο Μάτι, τρις στη Σίφνο, τρις εδώ, στην οικοδομή. Μαγειρεύουμε γι’ αυτούς ξεχωριστά. Έχουν την κατσαρόλα τους…

– Μα …, χαλάτε πολλά λεφτά για τους σκύλους, κύριε Γιώργο – μας διέφυγε το ερώτημα από τη μεγάλη περιέργεια. Χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Την ίδια στιγμή, είχαμε δαγκώσει κιόλας τη γλώσσα μας!

–  Ναι, πράγματι, αρκετά. Χαλάλι τους, όμως.

– Τι χαλάλι, ρε άνθρωπε του Θεού – είπα θυμωμένος μέσα μου. – Εδώ ο κόσμος χάνεται, πεθαίνει από την πείνα κι εσύ θρέφεις σκύλους;!

Την εσωτερική έκφραση, μέχρι να τη βγάλουμε από το στόμα μας, την είχαμε φτιασιδώσει αρκετά.

Του λέμε:

– Κάνετε έξοδα βασιλικά για τους σκύλους. Αν τα δίνατε τα λεφτά αυτά σε μια φτωχιά οικογένεια, θα σας το αναγνώριζε κιόλας;!

Το καθαρό πρόσωπο, γυρίζει ολόκληρο από μας, μας ρίχνει καλοσυνάτο βλέμμα και μας λέει:

– Προσέξτε τι θα συμβεί τώρα, φίλε μου!

Η έντονη περιέργειά μας, μας μετέτρεψε ολόκληρο σε αφτιά και μάτια…, θέλαμε να μάθουμε.

Φωνάζει αμέσως στο όνομα τη Λίζα, που ήταν στο προαύλιο.  Σαν κεραυνός ο σκύλος ήρθε μέσα. Κρατούσε στο στόμα δαγκωμένο ένα τριαντάφυλλο. Ρίχνεται στην αγκαλιά του αφεντικού, αφήνει το τριαντάφυλλο πάνω στο χέρι του κι όλο χαρά κουνάει, η Λίζα, την ουρά της.

– Κοίτα τι χαρές, τι αγάπες – λέει ο φίλος μας – . Είναι να μην την αγαπάς, μετά, τη Λίζα;! Να μην την φροντίζεις;! Τη Λίζα την ταΐζεις και στ’ αναγνωρίζει. Σου γλείφει το χέρι.

Με τις επιχειρηματικές μου δραστηριότητες, σ’ όλη μου τη ζωή, έδωσα δουλειά, ψωμί, σε κόσμο και κοσμάκη. Αλλά, δυστυχώς, κανένας δεν μου το ξέρει. Ένα τηλεφώνημα σε σημαντικές γιορτές, δεν ρίχνει κανείς. Αυτή την πράξη πώς την κρίνεις;!

– Αχαριστία, τη λέμε – του απαντάμε – αφού χωνέψαμε καλά το πρόβλημα.

– Εσείς, όπως γουστάρετε πείτε τη. Εγώ τη λέω απανθρωπιά. Είναι σκληρός, αδίστακτος ο κόσμος.

Κι όμως, εμείς επιμένουμε στην παλιά συνήθεια μας:

«Να φροντίζουμε τα τετράποδα, αλλά περισσότερο να προσέχουμε τον συνάνθρωπό μας!».

Σχετικά άρθρα: