Ο Κωνσταντίνος ΛΩΛΗΣ φυλακίζεται στα εφτά παράθυρα σαν «εχθρός του λαού»

Γεννήθηκε στις 27-7-1923 στο αρχαίο πολυάνθρωπο χωριό της Βόδριστας της Άνω Δερόπολης.

Το Δημοτικό σχολείο το τελείωσε στο χωριό του και επειδή είχε ζήλο στα γράμματα, συνέχισε το εξατάξιο γυμνά­σιο στην Πωγωνιανή (Ελλάδος). Ο πα­τέρας του, Κώστας, ο μπάρμπα Γιάν­νης μυλωνάς, όπως τον αποκαλούσαν, ήταν ατρόμητος. Με τους μπέηδες του χωριού και το κατεστημένο, δεν είχε καλές σχέσεις, γιατί πάντα υποστήριζε και υπερασπιζόταν παράφορα την ελληνική του καταγωγή.

Ο Κώστας αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και τις καλλιτεχνικές εργασίες.

Στις 16-09-1946 συλλαμβάνεται από την «Sigurimi» μαζί με άλλους έξι συγχωριανούς του, με στημένη κατηγορία «του σοβινιστή φιλέλληνα με ανατρεπτική επαναστατικά δράση». Κρατείται πάνω από τέσσερις μήνες στα μαύρα κρατητήρια του Λιμποχόβου, όπου υποβάλλονταν σε απάνθρωπα, ανελέητα βασανιστήρια από ορισμένους «δικούς μας», γνωστά όργανα της «Sigurimi». Η υπόθεσή του εκδικάζεται στο Αργυρόκαστρο, από το περιβόητο στρατοδικείο, με την απόφαση αρ. 3 ημερομ. 13-01-1947, βάση του περιβόητου άρθρου 7 του νόμου 386 ημερ. 15-12-1945, σαν «εχθρός του λαού» και δικάζεται, σε οκτώ χρόνια κάθειρξη, κατάσχεση της περιουσίας, στέρηση των πολιτικών δικαιω­μάτων. Παράλληλα με την τιμωρία του γιού Κώστα κατηγορούν και ντεμασκάρουν, τα όργανα του κατεστημένου στο χωριό, τον πατέρα του, τον απτόητο μπάρμπα Γιάννη σαν φιλέλληνα, απομονώνοντάς τον από την κοινωνική δράση του χωριού του.

Ο Κώστας, μετά την καταδικαστική απόφαση του στρατοδικείου, φυλακίζεται στον «Καλιά του Αργυροκάστρου», στα εφτά παράθυρα, όπως αποκαλούνταν, τα υγρά και ανθυγιεινά κελιά. Στη συνέχεια, μεταφέρεται στο στρατόπεδο της Λιούσνιας, όπου εργάζεται σε καταναγκαστικά έργα, σε συνθήκες ελεεινές και απάνθρωπες. Έτσι κυλούσε η θλιβερή ζωή του Κώστα και των υπολοίπων «πολιτικών κρατουμένων» ως τις 28-04-1949, που απολύεται, σακατεμένος και «ταπεινωμένος» σωματικά και ψυχικά αγιάτρευτα τραύματα.

Ο Κώστας ξαναδιορίζεται ελληνοδιδάσκαλος, το 1950, στην Γλύνα και σε συνέχεια στην Πέπελη, στο Γιωργουτσάτι, στο Ζερβάτι, στο Βοδίνο, ενώ από το 1960 ως το τέλος της εργασίας και συνταξιοδότησης, υπηρετεί στο χωριό του, στην Βόδριστα, όπου και προσφέρει αφειδώλευτα την βοήθειά του στους διάφορους μορφωτικούς, εκπολιτιστικούς τομείς.

Λόγω των βασάνων που δέχθηκε το σώμα και η ψυχή του Κώστα στην απομόνωση, στην φυλακή και στα απάνθρωπα στρατόπεδα, η υγεία του κλονίσθηκε. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος, που έφερε το μοιραίο στις 16-12-1996 και έστειλε τον Κώστα στον τάφο πρόωρα, τον Κώστα που όλη του την ζωή την έζησε κυνηγημένος υπό το φάσμα της βαριάς σκιάς της αιμόφυρτου «Sigurimi».

(Από το ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ, έκδοση του Συνδέσμου Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων του Νομού Αργυροκάστρου, ΙΟΥΝΙΟΣ 2003)