Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΑ ΟΣΤΑ…

(Ράβε – ξήλωνε φορείς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα!!!)

 Έχουν όσφρηση …! Μόλις φτάνουμε, πατάει το πόδι μας στην Αθήνα, χτυπάει το τηλέφωνό μας.

 – Ελάτε να φτιάξουμε κίνημα, να ιδρύσουμε σύλλογο – σου προτείνουν. – Να αγωνιστούμε από κοινού, μήπως αλλάξουμε, εδώ στην Ελλάδα, την κατάστασή μας! Να πετύχουμε την ισοτιμία, την ισοπολιτεία, την αξιοπρέπειά μας.  

Ράβε – ξήλωνε … συλλόγους, αδελφότητες, ομοσπονδίες… το καταντήσαμε.

Όχι ένα, δύο, τρία και πέντε, αλλά τριάντα χρόνια αυτή η δουλειά. Για να βγούμε, ως Βορειοηπειρωτική κοινωνία, στο πουθενά!

«Αγώνας», χωρίς κανένα, απολύτως, αποτέλεσμα.

Κολλήσαμε στο χθες. Στην ανδρεία των παλιών αγωνιστών μας,  στις κακουχίες, στα δεινά του πρώην συστήματος … !!!

Μείναμε με το κεφάλι γυρισμένο μόνο πίσω. Κοιτάμε και καυχιόμαστε με τον αγώνα άλλων.

Για τον τόπο μας, που αδειάζει, το παρόν και το μέλλον του, καμιά απολύτως, ανησυχία. Καμιά σκέψη.

Στην κυριολεξία, απραξία.

Κι ο νους μου κολλημένος. Πάει συνέχεια μόνο στων προγόνων τα οστά…!!!