Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑ

(Πινελιά)

Δεν γνώρισα από κοντά, λόγω διαφοράς ηλικίας, τον Οδυσσέα ΤΣΙΟΥΡΗ.

Ήθελα να τον πλησιάσω, να του μιλήσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα, επειδή ήμουν αρκετά μικρότερός του.

Τότε, που δήθεν ζωγράφιζα κι εγώ, άκουσα ότι ήταν ταλαντούχος στη ζωγραφική, σπουδαίος καλλιτέχνης!

Τον έβλεπα να ήταν πάντα σκεπτικός. Σαν να σε κοιτούσε με εκείνο το στοχαστικό βλέμμα τού διανοούμενου κι ο νους του, ταξίδευε αλλού… Κι αναρωτιόμουν: «Έτσι, σαν αυτόν, θα είναι τάχα όλοι οι ζωγράφοι τού κόσμου;!».

Μόνον μια ζωγραφιά, ένα έργο του είδα, τον καβαλάρη πάνω σ’ άλογο, να τρέχει…

Διατηρούσα πάντα το πορτρέτο του νωπό στη μνήμη μου, καθώς σπούδαζε, εργαζόταν σε επιχείρηση που ‘χε σχέση με τις σπουδές του, τις αξίες του…, δημιουργούσε την ωραία οικογένεια.

Λυπήθηκα βαθιά, όταν έμαθα ότι «έφυγε» πολύ νωρίς από τη ζωή…

Το πινέλο του, τα χρώματά του, τα έργα του, όλη η προοπτική του… έμειναν στάσιμα.

Ο Οδυσσέας, που θαύμασα και δεν πρόλαβα να συναντήσω από κοντά, νομίζω ότι είναι εκεί, στο πατρικό του σπίτι, στον Πάνω Μαχαλά.

Ψηλά στο χωριό, στην «Σπανθιά» κοντά στον ουρανό. Να αγναντεύει αχόρταγα τον απέραντο κάμπο … Να έχει στήσει κάπου το τρίποδο και να ζωγραφίζει…

Να ζει στον δικό του, υπέροχο κόσμο….!