Ο Όμηρος «είναι» στο σπίτι μου

Τον θεωρώ αδελφικό φίλο μου τον Αχιλλέα ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.

Όχι τον οργισμένο αρχηγό των Μυρμιδόνων της αρχαιότητας, αλλά τον φιλήσυχο, σύγχρονο κορυφαίο μας γλύπτη, Αχιλλέα ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, που με την πετυχημένη σμίλη του, γέμισε τις πλατείες της Ελλάδος με έργα τέχνης, τα οποία ξεκινούν από το μνημείο των Σαλαμινομάχων και καταλήγουν στο άγαλμα του Αλέκου Παναγούλη.

Είμαστε στενοί φίλοι, αλλά, αραιά και που συναντιόμαστε, όταν μας περισσεύει χρόνος.  Έγινε η ζωή μας πατίνι…!

Κάποια στιγμή δεν ξέρω τι του την έδωσε – σαφώς του την επέβαλλε δυνατό εσωτερικό συναίσθημα – να μου υποσχεθεί ένα δώρο, «που να μην μπορώ να το ξεχάσω εύκολα και με τίποτε, σε όλη μου τη ζωή» – έτσι μου το ομολόγησε.

Προχθές, που πίναμε κρασί «πάνω» στη θάλασσα στην Αρτέμισα, στα κύματα που πάφλαζαν «κάτω» από τα πόδια μας και συζητούσαμε για αρχαίους γλύπτες: τον Αλκαμένη, τον Βούπαλο, τον Φειδία, τον Έμιλο…, για μούσες και αρχαία ποίηση…, στην επιστροφή για το σπίτι, βγάζει από το αυτοκίνητο ένα «βαρύ» πράγμα, συσκευασμένο προσεκτικά και μου το προσφέρει.

Το αντιλήφθηκα. Ήταν το δώρο. Σίγουρα φιλοτέχνημα.

Δεν κρατιόμουν εύκολα με τίποτε. Άνοιξα τα χέρια μου και φορτισμένος συναισθηματικά τον στρίμωξα μέσα στην αγκαλιά μου, τον έσφιξα δυνατά.

Τον Όμηρο – προτομή σε γύψο, τον αρχαίο ραψωδό ποιητή, που φιλοτεχνήθηκε με μεγάλη υπομονή και μαεστρία σε εργαστήριο στου Φιλοπάππου, τον κρατούσα τώρα στα χέρια μου. Ήταν δικός μου.

Μέσα στο σπίτι μου, δεν με κρατούσε ο τόπος από χαρά. Τόσο που δεν αποφάσιζα εύκολα πού να τον βάλω… Πού τάχα…;!

Τον ακούμπησα προσωρινά σε φωτισμένο μέρος κοντά σε ανοιχτό παράθυρο. Του κάθισα απέναντι και είδα τα χείλη του να «σιγοπαίζουν». Οι κενές κουμπότρυπες των ματιών του, να «κοιτάν» χιλιάδες χρόνια μακριά…!

Το πρόσωπό του βαθυστόχαστο, σκεπτικό, το πλατύ μέτωπο οργωμένο βαθιά… Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι πλέον μπροστά μου. Τα ομηρικά έτη όλα είναι εδώ: Με τον τρωικό πόλεμο και το ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα στην Πατρίδα του, την Ιθάκη.

Πολύτιμο το δώρο και η υποχρέωσή μου, σαφώς, τεράστια. Όμως, το λέγω ευθέως: Να την ξεχρεώσω, δεν μπορώ.

Δεν ξεχρεώνεται εύκολα, με τίποτε, όσο κι αν το επιθυμείς, ένα τόσο σπουδαίο, υπέροχο, καταπληκτικό δώρο ζωής.

15.04.2021