ΣΑΝ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ…

Για να αριθμεί η Δερβιτσάνη σήμερα τόσους πολλούς ζωγράφους, υπάρχουν πολλοί λόγοι, όμως αναμφίβολα επηρέασε θετικά, έκανε ουσιαστική πράξη, γόνιμη προσπάθεια και ο Βάσος Λίλλης, ο καλός συγχωριανός μας.

Χάραξε, σε χαλεπούς καιρούς, τη συνέχεια της ζωγραφικής στο χωριό μας κι όχι μόνο.

Μαθήτεψε ολόκληρη στρατιά από νέα παιδιά, που τώρα έχουν κερδίσει επίζηλη θέση στην καλλιτεχνία.   

Όσο ψηλά κι αν ανέβηκαν:

ο Γιώργος Μήτσης, ο Γιάννης Γκούτζος, ο Φίλιππος Γκούτζος, ο Οδυσσέας Σέλλειος, ο Λάμπης Τσιούρης, ο Πολυζώης Γκούτζος, ο Σπύρος Σ. Διαμάντης, ο Πέτρος Οικονομίδης, ο Σωκράτης Κουβαράτης, ο Τηλέμαχος Ρόγκος, η Λεωνόρα Μάνου… , λογικό είναι, να θυμούνται, να σέβονται και να εκτιμούν, σίγουρα, το ξεκίνημά τους, τις πρώτες μολυβιές στον κύκλο ζωγραφικής.

Την παρότρυνση, τον ενθουσιασμό, που τους προσέφερε ο δάσκαλος και ζωγράφος, Βάσος Λίλλης.

Με δέχτηκε κι εμένα στον κύκλο ζωγραφικής, κάποια στιγμή κι ανακάλυψε, ήθελε να πει, περίεργο, στοιχεία ζωγράφου.

Ήταν η περίοδος που ονειροπολούσα να γίνω ποδοσφαιριστής.

Παράτησα τότε πινέλο και μπάλα, δηλαδή τη διχάλα, για να καταλήξω στην δημοσιογραφία. Για να λέω αλήθειες, να μένω μόνος, αλλά και φτωχός.

Για να γίνομαι ακόμα και με το φίλο μου «εχθρός».

Κι ας είμαι σε άλλο μέτωπο, δεν ξεχνώ το δάσκαλο ζωγραφικής, Βάσο Λίλλη, που μου έμαθε τη συγκίνηση.

Ούτε τον προπονητή μου, Γιάννη Μπότη, που μου έμαθε την αγωνιστικότητα του αθλητή.