ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: «Εμείς να σου φιλήσουμε το χέρι, τέκνον μου!»

(Νέα εξιστόρηση, για έναν πραγματικό Ήρωα)

Δεν συνηθίζω να επανέρχομαι σε ίδιο γεγονός, σε ίδιο πρωταγωνιστή. Και προπάντων μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Προσπαθώ όσο μπορώ να αποφεύγω τη μονοτονία, που κουράζει τον αναγνώστη.

Όμως, η επιστροφή στην ταραγμένη ζωή και στον μεγάλο αγώνα ενός Σιωπηλού Ήρωα, του Σταύρου Γκούτζου, νομίζω αξίζει τον κόπο.

Τη συνάντησή του με τον Σεβαστιανό, δεν μου την είπε ο ίδιος, ίσως από σεμνότητα.

Συγχωριανοί μου, μού την αφηγήθηκαν, ατόφια, πρόσφατα: «Όταν άνοιξε η σκουριασμένη πόρτα της Κακαβιάς και πέρασε κι ο Σταύρος το σύνορο, αφού είχε ακούσει για το έργο του Σεβαστιανού, η επιθυμία του ήταν να πάει να τον συναντήσει.

Μια μέρα πήγε. Μόλις τον πλησίασε, άρπαξε το χέρι του Σεβαστιανού με σεβασμό για να το φιλήσει.

Ο Μητροπολίτης – καλά ενήμερος για το ποιος ήταν ο Σταύρος – το τραβάει πίσω και του λέει:

«Εμείς να σου φιλήσουμε το χέρι, λεβέντη μου, παλικάρι μου, τέκνον μου!».

Λένε ότι ο Σεβαστιανός τού πρόσφερε χρήματα, μα ο Σταύρος δεν άπλωσε χέρι, δεν τα δέχτηκε. Τού πρότεινε, προφανώς αν μπορούσε, να του δώσει, μόνο εκατό ντουφέκια, για ιερό σκοπό, για απελευθέρωση …

Ενημερωθήκαμε και για τις «αταξίες», τη ρεμούλα, την αναστάτωση που προκαλούσε ο Τσιάβος μέσα στη φυλακή κι έπειτα τον έκλειναν σε στενό κελί. Το ψωμί τού το έσπρωχναν με την κουτάλα. Κάποια στιγμή αποφάσισε να μην το πάρει. Ήθελε να πεθάνει.

Ένας φύλακας, με κάπως ανθρώπινη ευαισθησία και συμπεριφορά, πάνω στη σκληρή δοκιμασία, αφού εκείνη τη χρονική περίοδο ο δικτάτορας σε επίσκεψή του στην Γράψη κήρυξε αμνηστία σε μερικούς μειονοτικούς φυλακισθέντες, για να τον καθησυχάσει, του λέει: «Βρίζεις συνέχεια το καθεστώς. Για πες μας, τουλάχιστον, μόνο έναν καλό λόγο για τον Ενβέρη, που σου χάρισε τη ζωή!».

Γυρίζει απότομα ο Τσιάβος, κοιτάει το φύλακα κατάματα εκνευρισμένος και του απαντάει σκληρά: «Ζει το σκυλί, δεν ψόφησε ακόμα; Δεν του βγήκε η  ψυχή του μασκαρά;!».

Από κει και πέρα αντιλαμβάνεστε τη συνέχεια…