Τα κάστανα της γιαγιάς μου

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Στο σπίτι μας, αγοράζαμε κι εμείς κάστανα. Τα έβραζε η γιαγιά μας σε μεγάλη κατσαρόλα. Κι όταν έρχονταν η ώρα – μετά το φαγητό – μας τα μοίραζε, πάνω στο σουφρά, εξίσου.

Εμένα, τον μικρότερο εγγονό της, που με είχε αδυναμία, με πρόσεχε περισσότερο. Διάλεγε κι έβαζε στο μοιράδι μου τα μεγαλύτερα κάστανα. Επίσης, ξέκοβε από το μοιράδι της 2-3 κάστανα και τα πρόσθετε στο μοιράδι μου.

Μου έδινε ιδιαίτερη χαρά η πράξη, η συμπεριφορά αυτή, που ήταν δείγμα περισσής στοργής.

Ενώ, όλοι τρώγαμε τα κάστανα, η καλή μας γιαγιά τα περισσότερα – τυλιγμένα καλά σε καθαρό μαντήλι – τα κομπόδενε και τα φύλαγε σε μάλλινο δεμένο ζωνάρι στη μέση της, που είχε τσεπούλα.

Νόμιζες ότι τα κρατάει για να τα φάει αργότερα. Όμως, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα φύλαγε για μένα. Κάθε τόσο, με έπαιρνε, με έσφιγγε στην αγκαλιά της, βουτούσε το χέρι στο ζωνάρι της κι έβγαζε από κει ένα – ένα τα κάστανά της και μου τα έδινε. Ώσπου τελείωναν.

Τι αγάπη γιαγιάς ήταν αυτή!!! Έβγαζε τη μπουκιά από το στόμα και μου την έδινε εμένα.