ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Ένα δημοτικό τραγούδι, που τραγουδιέται σχεδόν σε όλες τις περιοχές μας, λέει:

Σαράντα χρόνια φυλακή,

κόρη μου καλαματιανή.

Λέει στα σίδερα δεμένος:

-Τι κακό ‘καμα ο καημένος;!

Κανείς δεν ήρθε να με δει,

κόρη μου καλαματιανή.

Μόνο μια κο…, μόνο μια κο…

μόνο μια κόρη μοναχή.

Γράφει γράμμα και μου στέλνει

και κρυφά μου παραγγέλνει:

-Ξένε μου το μαντίλι σου,

καημό που’ χουν τα χείλη μου.

Στείλτο μου να σου το πλύνω,

με τα δάκρυα μου που χύνω…!

Είναι ένα τραγούδι που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Όσο παμπάλαιο, άλλο τόσο και επίκαιρο.

Το παλικάρι της φυλακής, η ιδιαίτερη Πατρίδα μας.

Η κόρη που του γράφει και τον νοιάζεται, οι μεμονωμένες φωνές που ακουγόταν και ακούγονται κατά καιρούς υπέρ του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Ως πότε όμως; Σε 20 – 30 – 40 χρόνια το πολύ, το παλικάρι θα έχει χαθεί και η έγνοια της κόρης θα έχει μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο μοιρολόι για άλλη χαμένη Πατρίδα.

Και οι αιτίες δε θα βαραίνουν χορδές βαρβάρων, αλλά εμάς τους ίδιους.

Πρώτων: Εμάς τους επιπόλαιους που θυμόμαστε την Πατρίδα μας μια φορά σε τέσσερα χρόνια, όταν γίνεται εκλογική αναμέτρηση.  Ορισμένοι μας καλούν με ένα 50 – ευρώ (έξοδα μεταβίβασης) και πουλάμε την ψήφο μας, τη συνείδησή μας.

(Πόσο φτηνοί είμαστε Θεέ μου!)

Δεύτερων: Τους κοντόφθαλμους πολιτικούς μας, που ποτέ δε συνειδητοποίησαν τη βαρύτητα και τη σημασία της ιστορικής ευθύνης της πράξης τους απέναντι στον τόπο τους. Εκτός… αν εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα.

Και τρίτων: Τους ανθρώπους των γραμμάτων, γενικότερα, τη διανόηση του τόπου μας, που έχει βουλιάξει στον καναπέ της αδιαφορίας, αποποιούμενη της υποχρέωσης να πρωτοστατήσει, να πάρει θέση απέναντι στα πολλά και καυτά ζητήματα της Πατρίδας μας.

Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν, από το λήθαργο όσο δεν είναι πια αργά. Με τη ματιά και το νου πάντα στραμμένο προς το 1991 – 1992.

Αλκιβιάδης ΝΤΑΛΕΣ

Σχετικά άρθρα: