Το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα να μετατραπεί σε Πρώτο Θέμα
Έγινε αρκετός αγώνας από μας, τους Βορειοηπειρώτες, όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόμαστε εγκατεστημένοι στην Ελλάδα, στην Πατρίδα μας.
Η σύνταξη του ΟΓΑ, δεν ήρθε από μόνη της, από το πουθενά. Δεν ήταν επιθυμία του Σημίτη. Του το επιβάλλαμε με αγώνα. Κανείς δεν θέλει να δώσει λεφτά.
Η ελληνική ταυτότητα, δεν ήταν ανησυχία, μεράκι, θέληση του Καραμανλή. Υπό μεγάλη πίεση την πετύχαμε. Η οποία, αν το δεις προσεκτικά, είναι δικαιώματα, αλλά και λεφτά. Λογικά, τώρα είσαι ισότιμος πολίτης στην Πατρίδα σου. Όμως, ακόμα μας ξεχωρίζουν, μας διαφοροποιούν. Μας κατατάσσουν σε άλλη κατηγορία. Επομένως, χρειάζεται ακόμα αγώνας. Ίσως ακόμα πιο σκληρός.
Θυμάμαι, πώς μετά από τα μεγάλα συλλαλητήρια στους δρόμους της Αθήνας, μπροστά στην Ελληνική Βουλή…, τρέχαμε να πάμε στο σπίτι για να προλάβουμε τις ειδήσεις. Με την περιέργεια: Να δούμε πώς θα παρουσιαστεί, πώς θα σχολιαστεί η κινητοποίησή μας, η αντίστασή μας από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Τίποτε. Ούτε μία ξερή είδηση. Απογοήτευση μεγάλη. Αυτοκτονία – σαν να μην υπήρχαμε.
Σκεπτόμασταν ότι δεν δίνουν είδηση, επειδή είναι δυσφήμιση. Επειδή οι Βορειοηπειρώτες, τα τέκνα της Ελλάδας, πιέζουν για δικαιώματα τη Μάνα τους!
Η πραγματικότητα όμως, ήταν και είναι άλλη.
Όπως λένε, ακόμα και τώρα πολλοί Ελλαδίτες βουλευτές, το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, δεν προσελκύει την προσοχή του τηλεθεατή, δεν παίζει, δεν πουλάει. Όταν, λογικά, πρέπει να είναι πρωταρχικό ζήτημα. Γι’ αυτό το λόγο, δεν αναμιγνύονται οι βουλευτές, κάθονται μακριά από τα προβλήματά μας. Επειδή φοβούνται το πολιτικό κόστος.
Συμπατριώτης μας, για το ίδιο πρόβλημα, λέει κι ένα παράδειγμα, που προσωπικά δεν το ασπάζομαι:
«Αν ο Μπάμπης Καραθάνος, δεν θα φώναζε για την Βόρεια Ήπειρο, θα έβγαινε βουλευτής».
Το ποθούμενο είναι ότι εμείς, οι Βορειοηπειρώτες, το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, πρέπει να βρούμε τρόπο, να το μετατρέψουμε όχι μόνο σε θέμα, αλλά σε πρώτο θέμα, που να πουλάει, μάλιστα, ακριβά.
Να το προβάλλουμε δυνατά. Μόνο τότε θα πετύχουμε στόχους. Αυτό όμως για να γίνει, θέλει πυγμή. Δυνατή πίστη και μεγάλο αγώνα από όλους μας.