Το «ζουλάπι»

ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε μια απορία. Να μάθουμε για το πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».

Το ξεκίνησε ο πατέρας του, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήτανε μικρούλης. Το πήρε μετά η παρέα του και το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να του κακοφανεί, φαίνεται του άρεσε του Κώστα. Κι όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».

Τώρα στο θέμα: Πολλές φορές, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκάλεσαν Αλβανό. Μου αφηγείται την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν πολύ και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα παιδιά από ξένες χώρες. Το σήκωσαν κάτι Πωλωνάκια, κάτι Αλβανάκια… Εγώ δεν το σήκωσα. Βλέπει η δασκάλα στον κατάλογο και με ρωτάει: Φράγκο, εσύ…, γιατί δε λες από πού είσαι…; Και μου τράβηξε το αυτί. Δεν το ‘κανα επίτηδες. Τότε γνώριζα μόνο ότι είμαι από το Γεωργουτσάτι. Κι αυτό της είπα. Πού να ήξερα εγώ τι είναι Ελλάδα και Αλβανία τότε!

Μετά απ’ αυτό το γεγονός, έφερα στην τάξη μια επιτραπέζια σημαία της Βορείου Ηπείρου. Κανείς δεν την ήξερε. Μέσα από τις εργασίες μου, απέδειξα σε δασκάλους και συμμαθητές, ποιος είναι ο τόπος μου και ποια η καταγωγή μου».

Για να σβήσω την έντονη περιέργεια, μπήκα στο προφίλ του Κώστα. Ασφαλώς, για να τον δω καλύτερα. Να μάθω περισσότερα. Μόλις μπήκα, με μαγκώνει το ζουλάπι. Και δεν με αφήνει να βγω με τίποτα…

…Τον χαίρομαι που σκαρφαλώνει τους βράχους του χωριού. Που κάθεται με κέφι πάνω σε πέτρες γκρεμισμένου ντουβαριού. Που κρατά στην αγκαλιά και χαϊδεύει το αρνάκι, τη γίδα, το σκύλο… Που «σημαδεύει» με κυνηγητικό όπλο «πετροπέρδικες» και «λαγούς» στις πλαγιές…

Έχει αρκετό φωτογραφικό υλικό και από το σχολείο στην Αθήνα. Από τα παιδιαρίσματά του: Τους χορούς σε κλαμπ, τα στέκια σε καφετέριες με παρέες… Δείχνει ότι αγαπάει τη μουσική, το χορό. (Είναι στο χορευτικό της Δρόπολης και χορεύει αρκετά καλά το Τσάμικο, το Μπεράτι, το Ζαγορίσιο…).

Τον βλέπεις φορεμένο τσολιά, να κρατάει σφιχτά στα χέρια και να ανεμίζει με πάθος, μπροστά στο Σύνταγμα, τη σημαία της μικρής Πατρίδας… Δεν είχε στολή. Κάθε χρόνο την ενοικίαζε. Πέρυσι το καλοκαίρι έφτιαξε δική του στο Σελλειό.

Οι συνομιλίες με φίλους του, σε βάζουν να σκεφτείς βαθιά. Κοίτα τι λένε:

Κώστας Φράγκος – ζουλάπι: -Η γεωργία και η κτηνοτροφία είναι κινητήρια δύναμη αυτού του τόπου…

Γιώργος Μπαμπούρας: -Ο παππούς μου έχει 250 κεφάλια πάνω στα Ριζά και 5 τσοπανόσκυλα…

Κώστας Φράγκος – ζουλάπι: -Πάμε για συνεργασία…

Από τα δεκαοχτώ του – στην τρίτη λυκείου είναι τώρα – έχει την άποψη ότι η ζωή κοντά στη φύση είναι πιο αληθινή. Αν και σκληρή. Θα άφηνα εύκολα την Αθήνα – λέει – να πάω στο Γεωργουτσάτι. Με την προϋπόθεση να εργαστώ, όχι τόσο για τον εαυτό μου, αλλά για να βοηθήσω, να δημιουργήσω στον τόπο μου συνθήκες, για να μπορέσει ο κόσμος να γυρίσει πίσω. Να ασχοληθεί με τα προσοδοφόρα επαγγέλματα της κτηνοτροφίας και γεωργίας.

Για σπουδές; Έχει στο νου την ιστορία, την αρχαιολογία, τις πολιτικές επιστήμες… Το ζουλάπι ονειροπολεί. Και… καλά κάνει.

Το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου, που ανεβάσατε στο διαδίκτυο, με το σχόλιο: Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να καταστρέφεις γλυπτά – μου λέει – επιχειρήσαμε με φίλους συμπατριώτες να το καθαρίσουμε από τις βρωμιές. Αλλά, δυστυχώς, ήρθε και μας έδιωξε η αστυνομία, γιατί «ήμασταν» βανδαλιστές.

Υστερόγραφο: Η συνομιλία με τον φίλο μου, Κώστα Φράγκο – ζουλάπι, στο facebook, συνέχεια με αφήνει άναυδο. Με εντυπωσιάζει η ετοιμολογία και η ελκυστική ροή έκφρασης. Και πάνω απ’ όλα η ειλικρίνεια. Γραμμένη στα ελληνικά. Όχι στα greeklish, που σε εκνευρίζουν και στη δίνουν στο κούτελο. Ο Κώστας σου λέει πράγματα ουσίας. Που ξεπερνάνε, κατά πολύ, την ηλικία του.

Κώστα μου, σε αγαπώ!