Τρόπος ζωής

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

«Η ζητιανιά έχει μαύρο πρόσωπο, αλλά δεν σε αφήνει ποτέ με άδεια χέρια!».

Μέσα σε συρμό του μετρό από τη μια πλευρά ο πλανόδιος μουσικός. Παίζει γλυκά με τ’ ακορντεόν του ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι. Για να μαζεύει λεφτά – σε χάρτινο κουτί – από το επιβατικό κοινό, έχει βάλει έναν αδύνατο μικρούλη.

Από την άλλη πλευρά του συρμού μια παχουλή μελαχρινή. Προσφέρει, έναντι των πενήντα λεφτών, ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Και διαλαλεί καταπικραμένη η καημένη τη φτώχεια και τον πόνο της:

«Βοηθήστε με, σας παρακαλώ, είμαι άνεργη! Δεν έχω ψωμί να φάω, να πάρω το γάλα του μωρού! Δεν μπορώ να συμπαρασταθώ στο μεγάλο μου γιο που πάσχει από ανίατη ασθένεια… Πιστέψτε με… Δεν σας γελώ…»

Μ’ έβαλαν στη μέση:

Ερωτικό, ευαίσθητο τραγούδι, από τη μια μεριά, και πόνος, πίκρα, απ’ την άλλη.

Θες εσύ…!!! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να προσφέρω λεφτά στη μελαχρινή, ρίχνεται ο διπλανός σκέτο νευρικότητα και μου λέει:

«Φίλε μου, μην το κάνεις! Χθες αυτή η κυρία μοιρολογούσε τον άνδρα της… σήμερα τον άρρωστο γιο της… Περιπλανάει κάθε μέρα τον κόσμο».

Τσαντίστηκα κι έβαλα αυτομάτως τα ψιλά στη τσέπη μου.

Δεν τα έριξα ούτε στο κουτί του αδύνατου μικρούλη, που ο πλανόδιος μουσικός τον οδηγεί, δυστυχώς, από μικρό, σε άσχημο σταυροδρόμι…