Όταν προσφέρεις έργο

Όταν προσφέρεις έργο

«Δικαίωμα» 13. 01. 2003

Κώστας  Μπίλης – ένα  όνομα, ένα άτομο με ανάστημα, που χαίρει το σεβασμό  των Σωτηριωτών. Και είναι υπόδειγμα για τους πρόεδρους των χωριών σε όλο το χώρο μας.

Δεν τον κούνησαν καθόλου από αυτό το αξίωμα στα δώδεκα χρόνια της δημοκρατίας. Στα δέκα τον έχουν και σύμβουλο της επαρχίας. Με μεστωμένη σκέψη, με φωνή, με απόφαση, με βέτο. Του “διασφάλισαν” μόνιμη θέση, επειδή τον δοκίμασαν καλά και δεν τον αλλάζουν με  άλλον. Ο Κώστας είναι η μοναδική επιλογή, επειδή  προσφέρει έργο κι  όχι  αερολογία.

Εάν σε άλλα χωριά, μετά το ’90, μπήκε ο κασμάς από τον πάτο και ξήλωσε διάφορα κοινοτικά έργα, ο Κώστας σήκωσε φωνή κι είπε: «όχι στο χαλασμό. Να γκρεμίσεις είναι το μόνο εύκολο. Να οικοδομήσεις κάτι είναι πολύ δύσκολο. Χρειάζεται χρόνος και χρήμα. Ότι  παλιό  υπάρχει έχει και την αξία του. Αν δεν μας αρέσει το παλιό, το έτοιμο, ας βάλομε χέρι  να φτιάξουμε  καινούργιο.».

Μπαίνεις στο παλιό μουσείο του χωριού, π.χ. και το βρίσκεις άθιχτο. Με τη σκόνη πολλών  ετών απάνω  του. Ο Κώστας σκέφτεται  να γίνει η επιλογή του υλικού, με βλέψη κάποια  στιγμή αυτό το μουσείο  να μετατραπεί σε λαογραφικό για ολόκληρη την περιοχή και όχι  μόνο.

Μόλις ανέλαβε το προεδριλίκι  πρώτα έριξε μια  ματιά  στην εστία πολιτισμού. Ξήλωσε το παλιό βουλιαγμένο πάτωμα και το έστρωσε με μπετό. Άλλαξε το κοιλασμένο ταβάνι. Να  έμενε με το μπετό το πάτωμα; Δε συμφώνησε. Αγόρασε πλακάκια και το επένδυσε. Έπειτα το καλό τον  έσπρωχνε να κάνει το καλύτερο. Πέταξε τον παλιό εξοπλισμό και τον αντικατέστησε με ολοκαίνουργο. Ο χώρος  τώρα  εξυπηρετεί  κάλλιστα τους Σωτηριώτες  σε γιορτές, σε εκδηλώσεις. Μάλιστα και σε λύπες.

Στην εκκλησία, που αυτό είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, αφιέρωσε ιδιαίτερη προσοχή. Συνεργάστηκε με ειδικούς, με αρμοδίους για κάθε επέμβαση. Χρειάστηκε να γίνει πολύ δουλειά για να μετατραπεί η αποθήκη σε εκκλησία. Χρειάστηκαν και αρκετά λεφτά για να υλοποιηθεί το έργο. Γύρω στις 35 χιλιάδες δολάρια έστειλαν οι Σωτηριώτες της Αμερικής. Κι ικανοποιήθηκαν όταν είδαν από κοντά τις εργασίες. Έξω  όλο το προαύλιο  επενδύθηκε με πλάκες. Ο χώρος, που  διοργανώνονται τα  τρικούβερτα γλέντια τον Αύγουστο, φωτίστηκε ολοκληρωτικά. Η κάθε δωρεά έχει και το δωρητή. Τη διαφάνεια που λέμε. Ακόμα και στην παιδική χαρά, που κάποτε βούιζε από τις χαρούμενες φωνές των μικρούληδων, σε συγκεκριμένο σημείο διαβάζεις το όνομα του δωρητή.

Έργο των τελευταίων ετών είναι και η υδροδότηση, που έμπασε σε κάθε σπίτι μπόλικο πόσιμο νερό, η  ανακαίνιση του σχολείου. Οι 200 οικογένειες με διαμονή στην Αμερική από παλιά, οι  80 της Αθήνας που ξεριζώθηκαν τελευταία και οι 35 που επιμένουν στο χωριό, συνεργάζονται για μια καλύτερη Σωτήρα. Συνεννοούνται  σαν να βρίσκονται όλες μαζί κάτω από την ίδια σκεπή. Ο Κώστας είναι ο συντονιστής κάθε καλής προσπάθειας  για να  σωθεί  η ωραία Σωτήρα. Τώρα σκέφτεται να πάει ξανά  στην Αθήνα, να  μαζέψει τα παιδιά του συλλόγου, που είναι όλα  συνεργάσιμα  και να τους θέσει το ζήτημα  της τσιμεντόστρωσης μερικών  δρόμων του χωριού. Κρατάει το χωριό ενωμένο. Παύει καβγά, σβήνει  φωτιά. Ποτέ δεν προκαλεί. Το πολιτικό και  ιδεολογικό πιστεύω του ούτε το δηλώνει, ούτε το επιβάλλει σε άλλους.

Όσο περισσότερα πράγματα γίνονται στο χωριό, τόσο του χαίρεται η ψυχή. Όμως, για ένα μεγάλο, ασήκωτο πρόβλημα, δεν τον κολλάει ύπνος. Σαν να τον δαγκώνει ο κακός δρόμος ως το Λόγγο. Με τις λακούβες, τη σκόνη, την άθλια κατάσταση. Αν ταχτοποιηθεί κι αυτός, λέει, τότε η Σωτήρα με έναν «κόσκινο» ουρανό, θα μετατραπεί  σε τουριστικό χωριό. Μόνο τότε  θα  ησυχάσω. Είναι έτοιμη  η μελέτη. Αρκεί  οι «μεγάλοι», που έρχονται στου Σωτήρος και γλεντούν, να την προωθήσουν. Να  εντάξουν την κατασκευή του δρόμου μας σε πρόγραμμα.

Πολλά δικά μας χωριά έχουν τις επιφυλάξεις τους για τα  προεδρεία των συλλόγων έξω. Αμφιβάλλουν ότι τσεπώνονται τα λεφτά τους. Τα προεδρεία στέλνουν μόνον λίγες δεκάρες κάτω. Από μέλη προεδρείων των συλλόγων των χωριών μας στην Ελλάδα ακούς και το άλλο: ότι τα λεφτά που στέλνονται  από τους συλλόγους στα χωριά, οι εκεί πρόεδροι τα  κακομεταχειρίζονται. Και τράβα κορδόνι.

Ανάμεσα στους Σωτηριώτες δεν υπάρχουν τέτοιου είδους λιανοτράγουδα. Αυτό που διαπιστώνομε το επισφραγίζει καλύτερα και η τιμητική επίχρυση πλακέτα που ετοίμασε για τον Κώστα ο σύλλογος του χωριού του στην Αθήνα: «Στον κύριο Μπίλη, πρόεδρο της κοινότητας της Σωτήρας  για  την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια στο τιμόνι της κοινότητας, για την ειλικρίνεια  και  τη σοβαρότητα  που τον χαρακτηρίζει, ώστε να  είναι κοινοτάρχης όλων των Σωτηριωτών».

Σχετικά άρθρα: