Ακούραστος και καλόκαρδος διανοούμενος με πολύπλευρες γνώσεις και εξαιρετική φιλοπατρία

Ακούραστος και καλόκαρδος διανοούμενος με πολύπλευρες γνώσεις και εξαιρετική φιλοπατρία

ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Ο Θεόδωρος Μάλλιος γεννήθηκε το 1920 στη Δερβιτσάνη της Κάτω Δρόπολης.

Το Δημοτικό σχολείο το τελείωσε στο χωριό του και μετά πήγε στο Γυμνάσιο Πωγωνιανής. Μετά συνεχίζει στην Παιδαγωγική Ακαδημία στα Γιάννενα, την οποία τελείωσε με άριστα.

Σαν νέο δάσκαλο, τον διόρισαν στο σχολείο της Σωπικής στο Πωγώνι.

Τη σχολική χρονιά 1940 – ‘41 ο Θεόδωρος Μάλλιος βρίσκεται ως δάσκαλος στη Δερβιτσάνη.

Με την οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού από τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, φεύγει και ο Θοδωρής από το χωριό του και εγκαθίστανται στην Αθήνα. Εκεί εργάζεται ως δάσκαλος, συνεχίζοντας συνάμα και τις ανώτερες σπουδές στον κλάδο των νομικών. Πήρε το πτυχίο του Δικηγόρου.

Πάντοτε μισούσε την εκμετάλλευση και διακρίνονταν για τις προοδευτικές ιδέες της εποχής.

Το 1945 η τότε κυβέρνηση της Ελλάδας τιμωρεί το Θοδωρή με φυλακή και εξορία στα ξερονήσια του Αιγαίου. Ύστερα από χρόνια εξορίας, ήρθε η μέρα για να επαναπατριστεί κι ο Θοδωρής μαζί με δύο – τρεις άλλους Βορειοηπειρώτες. Ήρθαν στα χωριά τους το 1958. Ο Θόδωρος  τότε διορίστηκε και εργάστηκε ως δάσκαλος της Δερβιτσάνης, όπου ανέπτυξε εξαιρετική δουλειά, αλλά μέσα από ελεύθερες αντιλήψεις και ιδέες.

Τον Δεκέμβρη του 1963 συλλαμβάνεται και μετά από ανακρίσεις και απειλές, δικάζεται και τιμωρείται με φυλάκιση οκτώ ετών για «διαφώτιση και προπαγάνδα» κατά του Κόμματος και της Κυβέρνησης.

Αποφυλακίστηκε γρήγορα, γιατί στη φυλακή δούλευε εντατικά και του αφαιρέθηκαν χρόνια.

Σαν να μην έφταναν τόσα για το Θόδωρο Μάλλιο, τον ξαναπήγαν φυλακή για άλλα δύο-τρία χρόνια. Και αυτό, γιατί ο Θόδωρος δεν έσκυβε το κεφάλι, δεν έλεγε ψέματα και μιλούσε πάντοτε για δικαιοσύνη, έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους, πράγμα που ζημίωνε τους  ιθύνοντες της χώρας. Στο δίκιο του δεν υποχωρούσε ποτέ. Κανένας δεν μπορούσε να τον φιμώσει.

Εργάστηκε σκληρά, παρά την ηλικία του, στην ταξιαρχία των οικοδομών του Γεωργικού Συνεταιρισμού.

Το 1991 πήγε στην Αθήνα και χτυπήθηκε από την επάρατη νόσο. Έφυγε από τη ζωή το 1994.

Θα ζει στη μνήμη των συγχωριανών του και των γνωστών του, σαν ένας ακούραστος και καλόκαρδος διανοούμενος με πολύπλευρες γνώσεις και εξαιρετική φιλοπατρία.

(Από το ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ, έκδοση του Συνδέσμου Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων του Νομού Αργυροκάστρου, ΙΟΥΝΙΟΣ 2003)

Σχετικά άρθρα: