Ο ένας αλλάζει το όνομα, ο άλλος κρύβει την καταγωγή του

Ο  ένας αλλάζει το όνομα, ο άλλος κρύβει την καταγωγή του

1.

Ο Αντώνης  μιλάει   σπαστά  τα  ελληνικά και βαριά τα  αλβανικά. Γεγονός αυτό που λέει  ότι, κάποια στιγμή μετά το 1990, κατρακύλησε σαν χιονοστιβάδα από τις βορινές οροσειρές  της Αλβανίας και  σταμάτησε στην Αθήνα.

Συστήνεται σε φίλο μας μεταφραστή με ελληνικότατο ονοματεπώνυμο και με νόμιμη κατοχυρωμένη πιστοποίηση. Ότι είναι κάτοικος σε χωριό που βρίσκεται στην καρδιά της Δρόπολης, κλπ, κλπ. 

Όλα τα στοιχεία δηλώνουν ότι πελάτης και μεταφραστής είναι από το ίδιο χωριό.

– Μπράβο – του λέει ο συνάδελφός μας. – Αφού εσύ, ο Αντώνης Στεφάνης, είσαι από το χωριό μου, τότε  δεν είμαι εγώ από αυτό το χωριό.

Ο ορεσίβιος, προετοιμασμένος να δικαιολογήσει την κάθε ενδεχόμενη κατάσταση, εξηγεί:

– Θα σου μαρτυρήσω όλη την αλήθεια. Το πραγματικό μου όνομα είναι Τονίν Στιέφνι. Είμαι καθολικός. Από τη στιγμή που ο εργοδότης μου συνήθισε να με φωνάζει «Αντώνη», ο νους μου έτρεξε να βρει το επώνυμο. Μετά, για να συνδυαστούν τα υπόλοιπα, πλήρωσα πολλά λεφτά. Αν «τυγχάνει», μετά από όλη αυτή την ιστορία, να «είμαι» συγχωριανός σου, τι να κάνουμε τώρα;! Για να βγάλω κάρτα ομογενούς, Βορειοηπειρώτη, έγινε  όλη αυτή η ιστορία.

2.

Αν, πολλοί Αλβανοί στην Ελλάδα, αλλάζουν το όνομα, αρκετοί Βορειοηπειρώτες κρύβουν την καταγωγή τους. Τους αναγκάζει, βασικά, η ελληνική πραγματικότητα, που τους «μπερδεύει», τους αναμιγνύει σκοπίμως με τους Αλβανούς. Προφανώς και διάφοροι άλλοι λόγοι και αιτίες.

Δεν υπάρχει λόγος γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο! Και  που; Στην ίδια την Πατρίδα μας. Σαν έντιμοι Έλληνες εκτός συνόρων, θα πρέπει να νοιώθουμε υπερήφανοι, που διατηρήσαμε την ελληνικότητά μας στην Αλβανία μέσα σε αντίξοες συνθήκες.

Τι πάμε να κρύψουμε τώρα; Εκείνον τον αγώνα; Εκείνη την πολυετή ιστορία; Πάμε να αρνηθούμε την ίδια την ύπαρξή μας;

Στην μητέρα Ελλάδα κάποιος που δεν θέλει να μας αναγνωρίσει και προσπαθεί να μας μειώσει, πείτε του περήφανα το όνομά σας, την μικρή υπέροχη Πατρίδα μας. Την ιστορία μας, που την κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας. Υψώστε το πραγματικό ανάστημα. Κάντε τον να υποκύψει μπροστά στις αξίες μας.

Διδάξτε στα παιδιά να αντιστέκονται  το ίδιο. Παλικαρίσια. Για να  έχουν συνέχεια: η αντίστασή μας, ο τόπος μας, η δόξα μας.

Μόνον έτσι θα ανεβάσουμε το όνομα του τόπου μας στο βάθρο, στο ύψος που του αξίζει. Συνάμα και το κύρος του ίδιου του  εαυτού μας.

Σχετικά άρθρα: