Από τη στέρνα της παιδείας να αντλήσουμε τις βλέψεις, τα οράματα και τις δυνάμεις για το αύριο

ΕΓΡΑΨΑΝ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ  

Του Νικόλαου ΚΑΝΕΛΛΟΥ

Πρώην Γενικού Προξένου Ελλάδος στο Αργυρόκαστρο

Λίγες μέρες μετά την άφιξή μου στο Αργυρόκα­στρο, στις 5 Ιουλίου του 1996, μου αφιέρωσαν ένα εμπνευσμένο ποίημα, το οποίο τελείωνε με τον εξής στίχο:

…Τα μέρη που δεν ξέχασες, τα τόσο αγαθά,
αυτά σε ανεβάσανε στης ζήσης τα ψηλά!

…21 Οκτωβρίου 1990, ημέρα Κυριακή. Δεν μας περίμενε κανείς και ρωτούσαμε τους απλούς ανθρώπους πώς πάμε για τα Τίρανα. Ευγενική και ανθρώπινη ήταν η πρώτη μας επαφή. Οι πρώτοι Έλληνες. Οι πρώτοι Αλβανοί. Οι πρώτες Λειτουργίες. Τα πρώτα Χριστούγεννα. Τα πρώτα πάθη.

Τα μάτια ποτισμένα με απόγνωση, ελπίδα, πόνο και δύ­ναμη. Θυμάμαι, στις 16 Δεκεμβρίου του 1990, μετά από μια περιπετειώδη νύχτα, ανηφορίζαμε, ένα τσούρμο ψυχές, στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, ψηλά στο βουνό. Ο παπάς είχε φτιάξει μόνος του τα ράσα, κράταγε ένα μικρό σιδερένιο σταυρό και στήριζε μια μικρή παλιά εικόνα σε μια πρόχειρη τάβλα.

…Συνήθως όταν δεν σιωπούμε, αναδεικνύουμε και α­ποκαλύπτουμε, με τα χρόνια, τις εμπειρίες και τις πολύτι­μες αναμνήσεις μας.

Κάποιοι πάντα, ούτως ή αλλιώς, θα ξέρουν περισσότε­ρα και καλύτερα από μας. Η προσπάθεια η δική μας, όμως, να θυμούμαστε και να αναπαραστήσουμε τα γεγονότα που ζήσαμε, έχει μέσα της μια γλυκιά προσμονή και μια ανάλα­φρη ελπίδα. Κράτησα από όλα αυτά μέσα μου βαθιά την ει­λικρίνεια, την αλήθεια και την αγάπη.

Η Ελληνική Φιλοσοφία μας επιτρέπει να αντιλαμβανό­μαστε την πιο βασική μορφή του ρομαντισμού και της νο­σταλγίας που υπήρξε ποτέ: την επιθυμία για το καλύτερο.

Στη σημερινή εξέλιξη των διεθνών σχέσεων και του νέ­ου παγκόσμιου συστήματος, κανένας δεν νιώθει πια να λα­χταρά υπομονετικά την κατεστημένη αντίληψη του κόσμου.

Είναι επικίνδυνη η εποχή μας για όσους θέλουν να μεί­νουν πίσω χωρίς να έχουν καλή διάθεση και ισχυρή θέληση να αντιληφθούν τις νέες επαναστατικές εξελίξεις.

Από αυτή την οπτική πλευρά θα ήθελα να τονίσω ότι η Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία μ’ απασχόλησε σε κε­ντρικό και πρωταγωνιστικό πλάνο χωρίς να με απωθούν οι φόρμες ή οι φόρμουλες των πολιτικών θεωρήσεων. Η μειο­νότητά μας, ένα αξιοζήλευτο κομμάτι του Ελληνικού και του Αλβανικού λαού, με παιδεία και καταβολές του αρχαίου κόσμου και με πνευματική πυξίδα την Ελληνική Φιλοσοφία, ήταν και θα είναι το άρτιο κομμάτι της ελπίδας για το μέλ­λον.

Σήμερα, πρέπει πάλι από τη στέρνα της Παιδείας να α­ντλήσουμε τις βλέψεις, τα οράματα και τις δυνάμεις για το αύριο.

Σχολεία και δάσκαλοι παντού. Ήθος και παιδεία.

Από το λεύκωμα: ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ θρύλοι και πραγματικότητα