Από το μπαλκόνι, με το βλέμμα στραμμένο προς την Κακαβιά
Βασίλης Γ. ΛΑΧΑΝΑΣ
Κάποτε τα σπίτια με μπαλκόνι, τα λέγαμε αρχοντικά.
Τα χαίρονταν αυτοί που τα είχαν, τα ζήλευαν όσοι δεν είχαν! Το μπαλκόνι ήταν χώρος ξεκούρασης, ανακούφισης. Σε αυτό, συνήθως, έπιναν τον καφέ, γινόταν η γλυκιά κουβέντα με τους γείτονες, με τις καλές παρέες.
Από το μπαλκόνι τους οι νέοι έριχναν ματιές σε αλλά μπαλκόνια και αυλές και κάνανε τα καμάκια τους.
Από τα ύψη αυτών των μπαλκονιών, έριχνε η πεθερά το ρύζι στη νύφη και κάτω στην αυλή βούιζε το παραδοσιακό τραγούδι:
«… τάξε πεθερά … της νύφης,/να προκόψει, να ριζώσει…»
Τα μπαλκόνια πάντα γεμάτα από άνθη και ευωδιές, σε γλάστρες βρίσκεις λογής – λογιών λουλούδια: βασιλικό, γαρίφαλα, δυόσμο, λιβάντο …
Σήμερα όλα τα καινούργια σπίτια μας, έχουν ωραία μπαλκόνια, τεράστιες βεράντες με απέραντη θέα και άνεση, όμως στην γενικότητα είναι άδεια. Σε κάποια από αυτά, γυροφέρνουν καμπουριασμένα γερόντια και ρίχνουν το θαμπό τους βλέμμα προς την Κακαβιά, πέρα από τα σύνορα, αγναντεύουν, περιμένουν, περιμένουν …, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τούς νοικοκυραίους.
Πέρασε ένα απρόβλεπτο, περίεργο και κακό, δύσκολο καλοκαίρι με άδειες τις βεράντες, τις αυλές και τα πεζούλια στις εξώπορτες, με άδειες πλατείες, σοκάκια, αλάνες…
Θα περιμένουν οι ηλικιωμένοι, τα μπαλκόνια, οι βεράντες…, ο πονεμένος τόπος μας, να έρθει το καλοκαίρι, να καλοδεχτούν τους νοικοκυραίους τους, τις καλές παρέες, τον κόσμο του…!
Καλύτερες μέρες θα έρθουν, θα ζωντανέψει ξανά ο τόπος μας!!!
