«Δεν θα υποστείλουμε ποτέ τη σημαία των ιδανικών για τα οποία εσύ αγωνίστηκες!»
(Ο επικήδειος λόγος του Προέδρου της Αδελφότητας Σχωριαδιτών «Η γέννηση της Θεοτόκου», κυρίου Αλκιβιάδη Νταλέ την ημέρα της κηδείας του Ιωάννη ΤΣΙΑΜΠΕΡΗ το 2015)
Αγαπητέ μας, μπαρμπα – Γάννη!
Σεβαστέ μας Πρόεδρε!
Οι Σχωριαδίτες της Αθήνας, και όχι μόνον, πλήθος συγγενείς και φίλοι, με βαριά καρδιά, σε αποχαιρετούμε σήμερα, στο ύστατο ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Γεννήθηκες στις Σχωριάδες το 1921 και διδάχτηκες τα πρώτα σου γράμματα στο δημοτικό σχολείο του χωριού σου. Εκεί, πρωτορίζωσε στην καρδιά σου η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Μια αγάπη που έμενε να εξελιχθεί, στη μετέπειτα πορεία της ζωής σου. σε μια μεγάλη φλόγα πατριωτισμού που πήρε σάρκα και οστά μέσα από ατελείωτους αγώνες, που έδωσες με αυταπάρνηση, υπέρ πατρίδος.
Φοιτητής ακόμα, στη Νέα Υόρκη, ίδρυσες την «Πανηπειρωτική Νεολαία», της οποίας διετέλεσες πρόεδρος. Το 1954, εκλέχτηκες πρόεδρος του «Πύρρου», όπου ηγήθηκες διάφορες αντιπροσωπείες σε πολλά πανηπειρωτικά και διεθνή συνέδρια και υποστήριξες με αποφασιστικότητα και σθένος το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Στην Αμερική, ενεργοποίησες την Αδελφότητα Σχωριαδιτών, της οποίας υπήρξες και πρόεδρος. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1974, έδωσες νέα ώθηση στη δραστηριότητα της Αδελφότητας Σχωριαδιτών της Αθήνας. Επίσης, διετέλεσες πρόεδρος της Κ Ε Β Α (Κεντρική Επιτροπή Βορειοηπειρωτικού Αγώνα) και πρόεδρος του Συνδέσμου Πωγωνισίων Βορείου Ηπείρου. Ως εκδότης και αρθρογράφος της εφημερίδας «Βορειοηπειρωτικός Αγώνας», δεν άφησες ούτε για μια στιγμή να λησμονηθεί και να εκλείψει από το προσκήνιο της επικαιρότητας το ζήτημα για το οποίο πια είχες αφιερώσει τη ζωή σου, το Βορειοηπειρωτικό.
Το 1992, μετά από 52 χρόνια, ξαναπάτησες στα άγια χώματα του χωριού σου. Αμέσως, ανέλαβες και ηγήθηκες του Μεγάλου Εράνου σε Ελλάδα και Αμερική, για τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ της αναστήλωσης της εκκλησίας του χωριού, και τα κατάφερες.
Τη δεκαετία του ’90, ως ιστορικός ηγέτης της Αδελφότητας, αποτέλεσες τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην παλιά γενιά και τους νέους Σχωριαδίτες, που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή στην πορεία της Αδελφότητας, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο το παρόν και το μέλλον της.
Μετά την απόσυρσή σου, το 2000, από τα διοικητικά της Αδελφότητας, δεν έπαψες ούτε στιγμή να ενδιαφέρεσαι και να νοιάζεσαι για το χωριό. Συνέχισες με τον λόγο σου, τις συμβουλές σου, να μεταδίδεις στους νεότερους την τεράστια πείρα και τις βαθιά τεκμηριωμένες γνώσεις που είχες, σχετικά με τα κοινωνικά ζητήματα και τα θέματα του χωριού.
Τον Φλεβάρη του 2015, το Δ.Σ. της Αδελφότητας σε τίμησε με μια σεμνή τιμητική πλακέτα. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε μπροστά στο γιγάντιο έργο και την τεράστια προσφορά σου. Σήμερα, λίγους μήνες μετά, με βαριά καρδιά και με πόνο στην ψυχή, ήμαστε όλοι εδώ για να αποδώσουμε φόρο τιμής, να εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη και σεβασμό στον Μεγάλο μας ηγέτη, δάσκαλο και πατριώτη, στον ακατάβλητο και ασυμβίβαστο Αγωνιστή και να δώσουμε μια υπόσχεση: Δεν θα υποστείλουμε ποτέ τη σημαία των ιδανικών για τα οποία εσύ αγωνίστηκες!
Αντίο, καλέ μας μπάρμπα – Γιάννη!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει!
