Έγινα για λίγο Μαντάς
(ΜΑΝΤΑΣ – συνώνυμο του γιοφυριού)
Το επώνυμο ΜΑΝΤΑΣ έγινε πλέον συνώνυμο του γιοφυριού, εφόσον ο Σπύρος πολλά χρόνια τώρα καταγράφει πέτρινα γιοφύρια, με τις ονομασίες τους, τις ιστορίες τους, τους θρύλους τους.
Ορισμένα είναι σκεπασμένα από χώμα, από βάτα, βρίσκονται σε δύσβατα μέρη. Πιάνει και τα ξεσκεπάζει, τα μετράει, τα μελετάει, τα φωτογραφίζει…
Κάθεται μετά, με την ησυχία του, την υπομονή του, κάνει το στοχασμό του…
Μια φορά τον συνάντησα τυχαία στην Αθήνα. Ψηλός, λιγνός, μου έμοιασε με αγέρωχο πέτρινο γεφύρι. Μου είπε, κιόλας, στα πεταχτά, λίγα πράγματα, για το δικό του πάθος:
«Ένα γεφύρι για μένα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για την απέναντι όχθη. Όπου μπορώ να βρω νέα πράγματα, καλά και κακά… Ένα γεφύρι είναι η ζωή και χαρά σε όποιον το χρησιμοποιεί…»
Χωρίς κανένα συγκεκριμένο στόχο, καιρό τώρα έβαλα το μυαλό μου σε δουλειά. Ψάχνω, στη μνήμη μου και στην ύπαιθρο, τα υπαρκτά και ανύπαρκτα τσιμεντένια και πέτρινα γεφύρια του χωριού μου.
Σημείωσα:
Το «Γιοφύρι του Σιάνου», το «Γιοφύρι της Εκκλησίας», το «Γιοφύρι του Γκάση, το «Γιοφύρι του Νταμποριού ή «του Τσιάμη», το «Γιοφύρι του Γηπέδου», το «Γιοφύρι του Ντερβενιού», το «Γιοφύρι του Σπάκα», το «Γιοφύρι του Κούστα, το «Λιθαρένιο Γιοφύρι», που σε οδηγεί στον κάμπο, το «Γιοφύρι της Ντοφτής», το «Γιοφύρι της Μαλουκάς»…
Έγινα κι εγώ, για λίγο ΜΑΝΤΑΣ.
Θυμήθηκα τον εαυτό μου μικρό να «κατασκευάζω» γιοφύρια: Στη «Γούρα του Γουργού», στα «Μουσιά», στις «Μούρσες», στις «Οβύρες»… Όπου έβρισκα αμμουδιά…!!!
