«Έτσι είναι η ζωή παππούλη / άλλοι αφέντες άλλοι δούλοι…»

«Έτσι είναι η ζωή παππούλη / άλλοι αφέντες άλλοι δούλοι…»

Δούλευε στην ταξιαρχία που ασχολούνταν αποκλειστικά με οικοδομικές εργασίες στο συνεταιρισμό ο Χρήστος Κονίνης. Πελεκούσε με το σφυρί πέτρα. Έκτιζε τοίχους, πλακόστρωνε αυλές, σκέπαζε με πλάκα, σκεπές σπιτιών. Πάντα τα χέρια του ήταν ροζιασμένα, δε σιγούσαν!

Δε σκοπεύω να κάνω το πορτρέτο του. Απλά, ένα τραγούδι του ήρθε και κάθισε σταυροπόδι στο νου μου κι έφερε τον κτίστη ατόφιο μπροστά στα μάτια μου.

Τότε πέτρα την πέτρα, στρώνοντας με το μυστρί πρώτα λάσπη, για να δέσουν οι σειρές, έκτιζε στο μαχαλά μου με την παρέα του, ένα σπίτι. Και τραγουδούσε σιγανά:

«Έτσι ειν’ η ζωή παππούλη,
άλλοι αφέντες κι άλλοι δούλοι…».

Έμοιαζε ότι κάτι τον εμπόδιζε, σαν να φοβούνταν να το πει δυνατά.

Περνούσα από κει, τότε μικρός και σε άλλο σύστημα, κι έπιασα τους στίχους. Αλλά δε βάθυνα να κρίνω το περιεχόμενό τους.

Λιθοπελεκητής και στίχοι είχαν στεγαστεί άθελα πολλά χρόνια μέσα μου και ξύπνησαν σήμερα, που έμαθα καλά την κοινωνία, τη φιλοσοφία της ζωής – πλούσιο και φτωχό – την πάλη των τάξεων σε όλες τις μορφές και τις διαστάσεις – την κρίση και τούτου του συστήματος.

Χθες πήγα κι άναψα ένα κερί στον τάφο των γονιών μου. Γύρισα και από το Χρήστο, το λιθοπελεκητή … εκεί και η Λευκοθέα, η θεία μου. Κάθισα απέναντί του, τον έβλεπα στη φωτογραφία και του σιγοτραγούδησα:

«Έτσι ειν’ η ζωή παππούλη…».

Τον είδα … σαν να χαμογελάει και να μου λέει:

«Η κάθε εποχή έχει τα δικά της, όμως, το τραγούδι αυτό είναι επίκαιρο, διαχρονικό. Ανήκει σε όλα τα συστήματα».

Σχετικά άρθρα: