Θέατρο του παραλόγου στην επίσημη μετάφραση

ΑΙΧΜΕΣ

Πρόσφατα τέθηκε σε εφαρμογή ο Νόμος 4781/2021, σύμφωνα με τα άρθρα 145-150 του οποίου  καταργήθηκε η Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών και συγκροτήθηκε Σώμα Πιστοποιημένων Μεταφραστών.

Ενώ ο Νόμος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και επιχειρεί να εκσυγχρονίσει μια αναχρονιστική και γραφειοκρατική διαδικασία, δυστυχώς όμως, δεν βάζει τάξη στο χαώδες τοπίο της επίσημης μετάφρασης σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με τεράστιες ανάγκες μετάφρασης και άρα με σημαντικά καταβαλλόμενα χρηματικά ποσά.

Ο Νόμος δεν κατοχυρώνει πλήρως το επάγγελμα του πιστοποιημένου μεταφραστή. Όπως και έως τώρα, στην πράξη επίσημες μεταφράσεις (δηλαδή έγκυρες προς κατάθεση σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, π.χ. για απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας ή αδείας παραμονής, για αναγνώριση πτυχίων της αλλοδαπής κλπ), μπορεί και κάνει ο οποιοσδήποτε. Ναι, ο οποιοσδήποτε. Αρκεί να νομίζει ότι γνωρίζει τη γλώσσα, να έχει θράσος και να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει οικονομικά και έτσι αυτοανακηρύσσεται μεταφραστής. Τη μετάφραση, (την οποία κάνει ο οποιοσδήποτε), την επικυρώνει δικηγόρος, σύμφωνα με το νόμο 4194/2013 «Κώδικας δικηγόρων», που υποτίθεται ότι γνωρίζει τη γλώσσα. Πού αλλού στον κόσμο συμβαίνει κάτι τέτοιο; (Πρόκειται για παγκόσμια αρνητική πρωτιά). Ενώ οι Δημόσιες Υπηρεσίες είναι υποχρεωμένες να δέχονται τις μεταφράσεις.

Από την άλλη πλευρά, οι πιστοποιημένοι μεταφραστές παρέχουν την υπηρεσία με την ελάχιστη νόμιμη αμοιβή, καθορισμένη από τα Υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών, ενώ οι δικηγόροι δεν έχουν τέτοια δέσμευση, με αποτέλεσμα να ρίχνουν τις τιμές και οι πολίτες να προτιμούν τις μεταφράσεις τους.    

Και αυτό διότι ο Νόμος περί Πιστοποιημένων Μεταφραστών του Υπουργείου Εξωτερικών, δεν καθιερώνει ότι η επίσημη μετάφραση είναι έργο αποκλειστικά και μόνο των πιστοποιημένων μεταφραστών (ανάλογα με τη γλώσσα στην οποία έχουν εξεταστεί και πετύχει), παρά μόνο αναφέρει ότι η κάθε μετάφραση θα φέρει μοναδικό σειριακό αριθμό και προηγμένη ηλεκτρονική υπογραφή. Άρα συνεχίζεται το αλαλούμ και το θέατρο του παραλόγου.   

Δεν πρόκειται απλά για αθέμιτο ανταγωνισμό, αλλά για προσβολή και καταστρατήγηση της κοινής λογικής. Από τη μια πλευρά συγκροτείται Σώμα Πιστοποιημένων Μεταφραστών (με απαιτήσεις του νόμου, με πτυχία, με προσόντα, με διαγωνισμό, με αυστηρό έλεγχο κλπ) και από την άλλη υπάρχει ελεύθερο πεδίο στον καθένα να κάνει ό,τι θέλει, δηλαδή να μεταφράζει επίσημα έγγραφα και οι μεταφράσεις τους να γίνονται δεκτές από τις Δημόσιες Υπηρεσίες!

Εφόσον, καθιερώθηκαν ο μοναδικός σειριακός αριθμός, η προηγμένη ηλεκτρονική υπογραφή και η ελάχιστη νόμιμη αμοιβή, θα πρέπει αυτά να ισχύουν για όλες τις επίσημες μεταφράσεις και οι υπηρεσίες να δέχονται μόνο με τα κριτήρια αυτά. Δηλαδή να μην μπορεί ο καθένας ανεξέλεγκτα να αυτοανακηρύσσεται μεταφραστής, παρά μόνο όσοι έχουν τα προσόντα και τις προϋποθέσεις. Αυτοί να εργάζονται νόμιμα και υπεύθυνα στο χώρο της επίσημης μετάφρασης. 

Μυθιστορήματα ή άλλα κείμενα έχει το δικαίωμα να μεταφράζει ο οποιοσδήποτε. Δυστυχώς στην Ελλάδα ο οποιοσδήποτε ανεξέλεγκτα έχει δικαίωμα να διενεργεί και επίσημες μεταφράσεις.

Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο του παραλόγου;