ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ ΑΝ Η ΑΓΑΝΑΧΤΗΣΗ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΜΙΣΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΔΕΛΦΩΝ

(Με αναγκάζουν αρκετά άρθρα, παρεμβάσεις, σχόλια απλών πολιτών, για να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα)

Οι αντοχές έχουν όριο. Ο κόσμος μας απεχθάνεται την αδικία. Το ένα δυσάρεστο γεγονός ακολουθεί το άλλο, που είναι χειρότερο. Η ελληνική κυβέρνηση κωφά, δεν ανταποκρίνεται στα δίκαια αιτήματα των Βορειοηπειρωτών, ούτε μέσα ούτε έξω.

Το ερμητικό κλείσιμο της διάβασης του Μαυροματίου επιμένει και δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα. Η κακή διαχείριση των βαριών περιστατικών, εκνευρίζει τον κόσμο μας στη διάβαση της Κακαβιάς.

Ούτε η απώλεια ζωής Βορειοηπειρωτών δε συγκινεί. Δεν υπολογίζεται.   

Παρατημένοι στο έλεος της τύχης τους, είναι οι εναπομείναντες Βορειοηπειρώτες, πέρα από το σύνορο. Φτύνουν αίμα για να φτάσουν στα Γιάννενα για να σωθούν από το φονικό, θανατηφόρο ιό.

Μαθαίνω αυτή τη στιγμή ότι χθες έναν συγχωριανό μου στα Γιάννενα κι έναν συμπατριώτη στην Πάτρα, δεν τους δέχτηκαν σε νοσοκομείο. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε κρεβάτι!!!    

Η μεγάλη αγανάχτηση των Βορειοηπειρωτών, που εντείνεται, μην μετατραπεί σε μίσος μεταξύ αδελφών. Θα είναι λυπηρό.

Σε όλο αυτό το αλαλούμ, σε δύσκολη εποχή, οι εκπρόσωποί μας: Ομόνοια, ΚΕΑΔ, ΜΕΓΚΑ, Δήμαρχοι, ενώ θα έπρεπε να είχαν πλέον ένα κοινό οχυρό, να αντιστέκονταν μαζί, να βρισκόταν δίπλα στον κόσμο, τα επεισόδια τους ξεπερνούν. Όλοι τους υπολειτουργούν.

Γενικά, δεν εμφανίζονται πουθενά, δεν παίρνουν θέση. Μερικοί ούτε με επιστολές, είναι ψύχραιμοι παρατηρητές.