ΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΕ ΤΑ ΣΑΠΙΑ

… Περνούσαν τα καλώδια από του Κότρου, στου Δέδε κι έφταναν στου Παππά. Στο σπίτι της γιαγιάς μου, στο οποίο διέμενε ο Έλληνας Στρατηγός.

Συνεννοούνταν τότε με ασύρματο όλο το Επιτελείο του Ελληνικού Στρατού. 

– Από ποιο χωριό της Βορείου Ηπείρου είσαι; – ρώτησε ο Παναγιώτης Τάσιος το Μήτσιο Ράιδο, σε καφενείο του Χολαργού πριν το 1990, όταν ο κουρέας πρωτοεπισκέφτηκε συγγενή του στην Αθήνα.

– Από τη Δερβιτσάνη.

«Από το λεβεντοχώρι πες μου καλύτερα. Σε οικογένεια, λυπημένη από απανωτούς θανάτους, με κατοικία μέσα στο «Σαραντινό», φιλοξενήθηκα το ‘40.

Μια πανέξυπνη μικρούλα, μοναχοκόρη, σγουρομάλλα, που τη φώναζαν Βικτωρία, (να, θυμήθηκα και το επώνυμό της, Παππά), σηκωνόταν νωρίς το πρωί, άρπαζε το μαστραπά κι όλο χαρά έτρεχε πάνω στην πέτρινη αυλή.

Με κυνηγούσε, μου ‘ριχνε νερό κι έπλενα το πρόσωπό μου. Αν δε με προλάβαινε, τύχαινε να φύγω πιο νωρίς, έβαζε τα κλάματα!».

Πίνοντας τον καφέ, εντόπισε ο Μήτσιος τη μάνα μου (ελάχιστα χρόνια μικρότερή του)

Όταν επέστρεψε στο χωριό, τής μετέφερε, από τον Παναγιώτη, τα δέοντα. Της έδωσε κι επιστολή.

Η συνέχεια… μετά από λίγα χρόνια, όταν άνοιξε η Κακαβιά, ο Παναγιώτης και η μάνα μου αντάμωσαν στην «Ξανθίππου». Γερασμένοι πλέον και οι δυο. Σφιχταγκαλιάστηκαν, έκλαψαν, χάρηκαν και θυμήθηκαν τα παλιά.

Αντάλλαξαν και δώρα.

Και… ο Στρατηγός κάποια στιγμή, σε προχωρημένη ηλικία, απεβίωσε!

Αν ζούσε σήμερα και μάθαινε ότι τη Βικτωρία οι Έλληνες πολιτικοί τη διαφοροποιούν, της αφαιρούν το δικαίωμα να επωφεληθεί κι αυτή, στα πάτρια εδάφη, το πενιχρό Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, θα τους έπαιρνε με τα σάπια.

22/10/2015