Πόνος και παράπονο

Πόνος και παράπονο

(Σε θέση λεζάντας)

Καθισμένοι και οι δύο, κάπου σε ένα σημείο στα αμπέλια του χωριού, εκείνη τη δύσκολη εποχή, ο Νάσιος (Γκάσης) Καραντζάς και ο Κώτσιος Μαλιούκης.

Ο ένας φρόντιζε το αμπέλι του, ενώ ο άλλος είχε απλώσει σε βοσκότοπο το κοπάδι προβάτων του και σκάριζε.

Το βλέμμα τους ήταν στραμμένο προς την Ανατολή κι όλο κάτι έλεγαν, κάτι ομολογούσαν. Σίγουρα έκλαιγαν τα χάλια τους.

Αν είχαν τα χαλίκια αφτιά, θα αφουγκράζονταν το διάλογό τους, που έκρυβε μέσα πόνο και παράπονο για την Πατρίδα τους, την Ελλάδα.

Σίγουρα θα έλεγαν, “δεν μας ξεχνάει η Πατρίδα. Κάποια στιγμή θα σπρώξει το σύνορο, θα έρθει να μας πάρει η Ελλάδα”.

Σχετικά άρθρα: