«ΚΑΘΕ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ»

(Ας θυμηθούμε…!!! Άλλα χθες, άλλα σήμερα…!!! Η αδικία συνεχίζεται…!!!)

Προτού εκδοθεί η κάρτα των ομογενών, δηλαδή το Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς, που μας έφερε – εμάς τους Βορειοηπειρώτες – κάπως πιο κοντά στην καταγωγή μας, σε αυτό που είμαστε, πριν από μερικά χρόνια περνώντας από το τελωνείο της Κακαβιάς, ο  Θωμάς Γκέλιος από την Καλογοραντζή έδειξε στον εφημέριο αστυνομικό ένα «κειμήλιο», το διαβατήριο του παππού του. Αυτό έδειχνε ο άνθρωπος του Θεού εκείνα τα χρόνια και περνούσε το ελληνικό σύνορο καβάλα στη φοράδα.

Για μια στιγμή ο αστυνομικός εννόησε ότι ο Θωμάς ήθελε να περάσει τη διάβαση με το διαβατήριο του παππού του. Θωμάς για  Θωμάς δηλαδή. Να του την έφερνε, που λέει ο λόγος.

– Όχι – του λέει σκέτο θυμό. – Δεν περνάει αυτό το παλιοχάρτι!

Ο Θωμάς γέλασε.

– Ναι – του λέει – δεν περνάει τώρα, αλλά περνούσε κάποτε. Χωρίς σφραγίδα και αυστηρό έλεγχο, απλά αυτού του χαρτιού τού έριχνε μια πρόχειρη ματιά ο συνοριακός κι άφηνε τον άνθρωπο να  περάσει. Να πάει στη δουλειά του. Το βλέπεις; Μονόφυλλο είναι. Δεν έχει χώρο για σφραγίδες. Τώρα έχουμε ολόκληρο διαβατήριο με πολλά φύλλα στο οποίο πέφτουν σφραγίδες απανωτές.

Με τα πολλά μπήκε στο νόημα της υπόθεσης ο αστυνομικός. Πέρασε η κουβέντα και στο καλαμπούρι.

Η   συνέχεια:

-Και τι φταίμε εμείς; – λέει ο αστυνομικός.

-Εσείς φταίτε λιγότερο. Περισσότερο φταίνε τα αφεντικά σας. Δηλαδή οι πολιτικοί. Έπειτα και οι συγκυρίες, που δημιουργούνται από τους ίδιους. Οι ιστορικές αδικίες του παρελθόντος, που  έγιναν με βούληση. Τον παλιό πόνο τίθεται καθήκον, να μας τον μαλακώσουν κάπως τώρα.

 Μετά από αυτό το διάλογο, Καλοραντζινός κι αστυνομικός έγιναν φίλοι. Σε άλλη, τυχαία συνάντηση, ήπιαν και καφέ μαζί. Είπαν και κάποια κουβέντα περισσότερη.

Αστυνομικός:

– Πιστέψτε με, Θωμά, κουράστηκα σφραγίζοντας τα διαβατήρια των Βορειοηπειρωτών. Αμάν μωρέ πώς δεν έγινε κάτι για σας ακόμα! Να ξαλαφρώσετε  πρώτα εσείς, μετά κι εμείς.

Θωμάς:

–  Περιμένουμε ελπίζοντας. Υπόσχονται και οι δύο πλευρές, Ελλάδα και Αλβανία ότι θα μας διευκολύνουν. Μάλλον υποκρίνονται οι πολιτικοί, εφόσον δεν λύνουν πρόβλημα,  δεν τηρούν τις υποσχέσεις.

Μετά από το παραπάνω γεγονός, ήρθε η στιγμή, ξημέρωσε η μέρα, ως Βορειοηπειρώτες, να πάρουμε την κάρτα ομογενούς. Πραγματικά νιώσαμε μεγάλη χαρά, γεμίσαμε από ελπίδα. Στην Αστυνομική Υπηρεσία των Ιωαννίνων μπήκε κι  ο Θωμάς στην ουρά για να πληρώσει τα ανάλογα λεφτά, που αντιστοιχούν στην αξία του πολυπόθητου χαρτιού.

Δεν άντεξε ξανά την αδικία. Απευθύνθηκε σε κάποιον αστυνομικό:

– Στο χωριό μου χρόνια στη σειρά – του λέει – είχα μπει σε ατέλειωτη ουρά, για να  προλάβω λίγο γάλα, λίγο κρέας ή κάποιο άλλο προϊόν καθημερινής κατανάλωσης. Κι όμως, δεν το χωρούσε η φαντασία μου ότι θα  έμπαινα ξανά σε ουρά κι εδώ στα Ιωάννινα, για να αγοράσω την κάρτα ομογενούς. Δηλαδή, αυτό που είμαι.

Το χειρότερο είναι ότι κάθε τρία χρόνια θα μπαίνουμε σε τέτοια ουρά. Και κάθε νέο τρίχρονο σίγουρα θα ανεβαίνει η αμοιβή της κάρτας, εφόσον θα ανεβαίνει το κόστος της ζωής. 

Η κάρτα ομογενούς αντί να αναβαθμιστεί (πολύ λογικό θα ήταν με το πάτημα της ελληνικής γης από Βορειοηπειρώτη να του παραχωρούταν η ελληνική ταυτότητα) μετά λύπης διαπιστώνουμε ότι θα μετατραπεί σε κάρτα εκμετάλλευσης.

(Στη φωτογραφία ο Θωμάς Γκέλιος, ο παλιός).